Ο Αιγύπτιος ηγέτης Γκαμάλ Αμπντελ Νάσερ έλεγε ότι «η ιδιοφυΐα της αμερικανικής διπλωματίας είναι ότι… κάνουν πολύπλοκες ανόητες κινήσεις, που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε μήπως ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε». Αυτό ισχύει και για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η τελευταία ανόητη κίνησή του ήταν ο εκβιασμός για απόσυρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Στην πολύπλοκη απάντηση που έδωσε την περασμένη Δευτέρα (5.4.2014) είπε ότι «δεν είναι δίκαιο… κάποιοι να χρεώνονται ένα μεγάλο κόστος και να μην πιστώνονται αυτά που αναλογικώς δικαιούνται να πιστωθούν, τώρα που η χώρα έχει αρχίσει την έξοδο από την κρίση… Το ΠΑΣΟΚ, του οποίου έχω την τιμή να ηγούμαι, και η “Ελιά” στην οποία μετέχουμε, δεν είναι ούτε “τσόντα” ούτε ουρά… Είναι ο πυλώνας αυτής της προσπάθειας και αν δεν έχουμε τη στήριξη του ελληνικού λαού, την κατανόησή του, φυσικά δεν μπορούμε ν’ αναλάβουμε βάρη που ιστορικώς δεν μας αναλογούν, από ένα σημείο και μετά».
Αν και είναι δίκαιη η πίκρα του ΠΑΣΟΚ για το κόστος που επωμίσθηκε ώστε να αντιμετωπιστεί η πιθανότατη χρεοκοπία της χώρας, αδυνατούμε να καταλάβουμε το σκεπτικό του κ. Βενιζέλου. Αυτό που λέει είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα συνεχίσει να στηρίζει την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας χωρίς κάποια εκλογικά ανταλλάγματα. Με άλλα λόγια, δηλώνει μικροπολιτικές επιδιώξεις· βάζει το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό, αφού, σύμφωνα με όσα έλεγε ο ίδιος επί δύο χρόνια, αυτή η κυβέρνηση δημιουργήθηκε για να σωθεί η χώρα.
Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αν το δούμε από τη σκοπιά του στενού κομματικού συμφέροντος του ΠΑΣΟΚ. Από την εμπειρία ξέρουμε ότι τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ κατακρημνίσθηκαν όταν αποφάσισε να φύγει από την κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι ο κ. Φώτης Κουβέλης επικαλέσθηκε θέμα πολιτικής (το κλείσιμο της ΕΡΤ) και ουχί επειδή «από ένα σημείο και μετά δεν μπορούμε ν’ αναλάβουμε βάρη που ιστορικώς δεν μας αναλογούν».
Το λάθος του κ. Βενιζέλου είναι στην ανάγνωση του προβλήματος που έχει το ΠΑΣΟΚ και δι’ αυτού η «Ελιά». Το σοσιαλιστικό κίνημα δεν χάνει επειδή συμμετέχει στην κυβέρνηση, αλλά εξαιτίας των όρων με τους οποίους συμμετέχει. Αυτοί είναι άκρως παλαιοκομματικοί. Αντί, για παράδειγμα, να προωθήσει ένα καλύτερο opengov, έγινε πυλώνας του politeftisgov. Μοίρασε τις θέσεις με τη Νέα Δημοκρατία (και παλιότερα τη ΔΗΜΑΡ) με την αναλογία 4-2- (1). Αντί να προωθήσει ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα κλείνοντας τρύπες στη φορολόγηση των εισοδημάτων, έκανε τη βραχύβια προσπάθεια της προηγούμενης κυβέρνησης σουρωτήρι· άλλοι και υψηλοί συντελεστές (μέχρι 45%) για τα εισοδήματα από εργασία, άλλοι και χαμηλοί συντελεστές για τις προσόδους από το κεφάλαιο (τα μερίσματα φορολογούνται αυτοτελώς με 10%), άλλοι για τα ενοίκια, άλλοι για τους τόκους. Το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε απλώς τσόντα συντηρητικών πολιτικών, αλλά συμπλήρωμα παλαιοκομματικών πρακτικών.
Το πρόβλημα λοιπόν του ΠΑΣΟΚ σ’ αυτή την κυβέρνηση δεν είναι ότι είναι πυλώνας της, όπως υπονοεί ο κ. Βενιζέλος, αλλά το γεγονός ότι δεν είναι προοδευτικός πυλώνας. Συναγωνίζεται επιτυχώς τον παλαιοκομματισμό της Ν.Δ. Συνεπώς, ισχύει αυτό που έλεγε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ: «Το φταίξιμο, αγαπητέ Βρούτε, δεν είναι στ’ άστρα, αλλά στον εαυτό μας. Σε αυτόν είμαστε υποταγμένοι»…