—της Ρούλας Καλαρά—
Tο Μάη του ’68 εγώ ήμουνα στο Δημοτικό. Μαύρη χούντα στο χωριό — δεν κατάλαβα τίποτα! Ο Μάης του ’88, όμως, με βρήκε μέλος της ΚΑΕ! Έτσι λέγαμε την Κεντρική Απεργιακή Επιτροπή που φτιάξαμε μέσα από τις συνελεύσεις μας οι απλοί και ανώνυμοι καθηγητές των σχολείων και την τοποθετήσαμε δίπλα στην απρόθυμη ΟΛΜΕ, για να την επιτηρούμε και να την ελέγχουμε σε όλη τη διάρκεια της απεργίας μας. Πράγματα, αδιανόητα σήμερα.
Η πραγματική ιστορία της μεγάλης απεργίας των καθηγητών το 1988 δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ούτε κι εγώ θα την γράψω. Θα πω μόνο τούτο που αποτέλεσε τη μεγάλη ιστορική διαφορά εκείνης της απεργίας από όλες τις επόμενες που έζησα: ξεκίνησε από τη βάση, από τους καθηγητές των γυμνασίων και λυκείων όλης της χώρας, και όχι από την ΟΛΜΕ. Η πρόταση της ΟΛΜΕ απορρίφθηκε και ανατράπηκε, και οι καθηγητες, μέσα από πρωτοφανείς συνελεύσεις —γεμάτες οι αίθουσες, οι αυλές και οι γυρω δρόμοι— αποφάσισαν από μόνοι τους απεργία διαρκείας. Είχε βγει στο εκπαιδευτικό προσκήνιο η γενιά των τριαντάρηδων, που κυριαρχούσε τότε στα σχολεία μετά τους μαζικούς διορισμούς της πασοκικης δεκαετίας του ’80. Η απεργία άγγιξε το ποσοστό του 95%! Όλες όσες την ακολούθησαν ήσαν απλές απομιμήσεις ή και παρωδίες της…
Και νάσου με, λοιπόν, στο στενάκι της Μητροπόλεως, θρονιασμένη στα γραφεια της ΟΛΜΕ, για 37 ημέρες. Με είχε εκλέξει η Β’ ΕΛΜΕ Αθήνας για αντιπρόσωπό της στην ΚΑΕ, το μαντρόσκυλο που επιτηρούσε την ΟΛΜΕ και συνεδρίαζε μαζί της για την πορεία του αγώνα. Κάθε μέρα, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι περπατούσαμε σε όλη την Αθήνα. Κάθε φορά, και περισσότεροι. Όλοι οι καθηγητές του λεκανοπεδίου και των γύρω νομών. Τα μεσημέρια από τη Σχολή Ευελπίδων μέχρι τη Μητροπόλεως, και τα απογεύματα στους δρόμους των συνοικιών. Τα ίδια γίνονταν σε ολόκληρη την Ελλάδα. Είχαμε οργανώσει ένα οριζόντιο δίκτυο συνεννόησης μέσω των απεργιακών επιτροπών και των τοπικών ΕΛΜΕ και συντονιζόμασταν απόλυτα. Μετά προστέθηκαν και οι δάσκαλοι…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art