Πιθανώς όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει πετύχει ο Τζoν Κέρι την πολυπόθητη εκεχειρία. Ισως όχι. Ομως η κατάληξη είναι γνωστή. Οπως και η έναρξη του έργου «Ραντεβού με τη βία», που κάθε δυο χρόνια παίζεται στη Μέση Ανατολή με αμέτρητα πραγματικά θύματα. Την πρώτη αιματηρή κίνηση την κάνουν πάντα ισλαμιστές, ή της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ. Ακολουθεί πάντα απάντηση με δυσανάλογη χρήση βίας από το Ισραήλ με αεροπορικές επιδρομές, ενίοτε και με χερσαία επιχείρηση. Σκηνή από το έργο είναι η απίθανη δειλία των ηγετών των ισλαμιστών, που ή κρύβονται στα υπόγεια νοσοκομείων ή εκτοξεύουν ρουκέτες από ταράτσες σχολείων, εσχάτως και του ΟΗΕ.
Επίσης η έλλειψη αυτοσυγκράτησης από την ηγεσία του Ισραήλ που απαντά στην πρόκληση, κτυπώντας εν γνώσει της τους συγκεκριμένους στόχους. Και αρχίζει μια πολιτική διελκυστίνδα για το ποιος είναι πιο αδίστακτος φονιάς, κάποιοι φοράνε μαντίλες και φωτογραφίζονται χαμογελαστοί επιδεικνύοντας τη μονομέρεια και την ανοησία τους και… στο τέλος εκεχειρία. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το Ισραήλ χρειάζεται τη Χαμάς, ενώ δεν χρειάζεται τη Γάζα, και η Χαμάς χρειάζεται μια κυβέρνηση ακραίων και σκληρών στο Ισραήλ. Μόνιμα ηττημένοι αυτών των περιοδικών, σχεδόν προγραμματισμένων, συγκρούσεων η Παλαιστινιακή Αρχή και το κίνημα Ειρήνης και οι μετριοπαθείς δυνάμεις στο Ισραήλ. Και βέβαια η λύση που απομακρύνεται μέσα σε ένα ποτάμι αίματος και του μίσους που αποθηκεύεται μέχρι την επόμενη σύγκρουση. Στη χώρα μας πολλοί είτε από αντισημιτισμό είτε από μια στρεβλή αίσθηση αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με έλλειψη ιστορικής γνώσης, νομίζουν ότι ξεμπερδεύουν με το πρόβλημα αν ζητήσουν τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής. Συνειδητά ή ασυνείδητα λένε τη μισή αλήθεια. Γιατί της κατοχής προηγήθηκε η άρνηση των αραβικών κρατών να αποδεχτούν την απόφαση του ΟΗΕ (με τις ψήφους και της Σοβιετικής Ενωσης και του συνόλου του Ανατολικού μπλοκ) για τη δημιουργία δύο κρατών στο έδαφος της Παλαιστίνης.
Προηγήθηκε ο πόλεμος με στόχο την εξόντωση του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ και μια σειρά από μεταγενέστερες συγκρούσεις που τέλειωναν με την επικράτηση των Ισραηλινών. Εχει σημασία η ιστορική γνώση γιατί σήμερα η λύση που αναζητούν οι Παλαιστίνιοι είναι η ίδια που έδωσε ο ΟΗΕ το 1948 και αρνήθηκαν οι Αραβες, δηλαδή η λύση των δύο κρατών. Λύση που την αρνείται η Χαμάς που δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Στη Βόρεια Ιρλανδία συνειδητοποίησαν ότι η βία και το μίσος καταστρέφουν γενιές, χωρίς να δίνουν διέξοδο. Ανακάλυψαν έτσι τη δύναμη του συμβιβασμού. Στη Μέση Ανατολή επιμένουν στην τυφλή βία.