Οι Εκλογές τελείωσαν, σήμερα θα ξέρουμε τους «νέους» υπουργούς. Αυτούς που θα προσπαθήσουν να σώσουν την Ελλάδα από την καταστροφή που καραδοκεί αν δεν υλοποιηθούν υποσχέσεις που όλα τα κόμματα έδωσαν προεκλογικά. Και πρώτα απ’ όλα το κόμμα που κυβερνά πάλι, με τον ίδιο πρωθυπουργό και το ίδιο, από ό,τι βλέπουμε, Υπουργικό Συμβούλιο. Ακόμη και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη θα δυσκολευόταν σήμερα να πιστέψει ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» με τα ίδια υλικά που απέτυχαν.

Μία από τις προσφιλείς μεθόδους των κομμουνιστικών κομμάτων και νεολαιών με τις οποίες διαιώνιζαν την κυριαρχία των θέσεών τους, ή ακόμη και την ύπαρξή τους, ήταν η εξουθένωση των αντιπάλων σε ατελείωτες «συνελεύσεις» ή «συνεδριάσεις οργάνων». Ακόμη και όταν οι «σύντροφοι» ήταν λιγότεροι, όπως συνήθως συνέβαινε, η παράταση των συνεδριάσεων ως τις πρωινές ώρες εξασφάλιζε ότι οι πιο «ανθεκτικοί» κέρδιζαν. Και όλοι γνωρίζουμε ποιοι ήταν αυτοί. Κάτι τέτοιο μου θύμισε η προχθεσινή Εκλογή. Οκτώ μήνες απραξίας, ανούσιας συζήτησης για το «φύλο των αγγέλων», εξουθένωσαν την κοινωνία. Η παράταση έφερε εκλογές στις οποίες ψήφισαν πολύ λιγότεροι. Οι άλλοι έμειναν σπίτι, πεπεισμένοι ότι το θέμα δεν τους αφορούσε. Ας το φαντασθούμε σαν μια θεατρική παράσταση. Εμεινε μία ομάδα ηθοποιών, γερασμένων αλλά μπαρουτοκαπνισμένων στις «διαδικασίες». Οι ίδιοι ακριβώς, με τα ίδια «λόγια» που χρησιμοποίησαν και πριν, θα προσπαθήσουν να πείσουν τους θεατές που απέμειναν ότι το έργο που ανεβάζουν τώρα είναι καλύτερο. Και αν δεν τα καταφέρουν, θα «τραβήξουν» το έργο, ως το πρωί, άλλες εκλογές, με ακόμη λιγότερους θεατές, που στο τέλος εξουθενωμένοι θα… «χειροκροτήσουν».

Υπάρχει, όμως, μια διαφορά, ίσως με σημασία. Ο Συγγραφέας του έργου άλλαξε, το Εργο άλλαξε. Αυτό που καλούνται να παίξουν δεν είναι πια η δική τους «συζήτηση». Είναι άλλα λόγια, αλλουνού, με άλλον Σκηνοθέτη. Οι ηθοποιοί μιλούν, αλλά οι θεατές βλέπουν και ακούνε άλλα. Και επειδή κανένας ηθοποιός δεν το ανέχεται αυτό, σε λίγο, λόγια και πράξεις αρχίζουν να αλλάζουν. Οπου έλεγαν «μαύρο» τώρα λένε «άσπρο». Αντί για καθιστοί μιλούν όρθιοι και περπατούν. Και όσοι δεν το μπορούν, αλλάζουν στο διάλειμμα. Σημασία έχει το Εργο, όχι ποιος το παίζει. Και άλλη παράταση δεν υπάρχει. Το έργο θα τελειώσει στην ώρα του. Ακόμη και αν οι ηθοποιοί έχουν αλλάξει όλοι.