«H επόμενη φάση του Ελληνικού δράματος που ήδη ξεκίνησε, (και πώς ξεκίνησε, έ;) έχω την αίσθηση ότι θα παιχτεί στο γήπεδο του…ΔΝΤ.

Παρατήρηση: δεν θα είναι μακριά απ την αλήθεια κάποιος που θα παρατηρήσει πως αυτό ακριβώς, υπήρξε και στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ.Άλλοτε φανερή κι άλλες φορές υπόρρητη, σε κάθε όμως περίπτωση σταθερή και πάντα επίμονη. (Όσο, βέβαια, μπορούν να ισχύουν τέτοιοι χαρακτηρισμοί για στοχεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, τακτικές, ακόμα και προγραμματικές)

Το πράγμα γίνεται φανερό, σχεδόν αυταπόδεικτο, αν κανείς μπει στον κόπο και βάλει στη σειρά μερικά γεγονότα- σταθμούς:

*Το ταξίδι Τσίπρα στο Τέξας ,

*Την εντατική συζήτηση και τη σύγκλιση απόψεων με την ομάδα συνεργατών του υιού Γκάλμπραιηθ, αλλά

*επίσης στην ίδια συζήτηση, τη σύγκλιση σε εκτιμήσεις-συμπεράσματα και με τον κύκλο συνεργατών και κυρίως των συνυπογραφόντων εκείνο το παλιότερο κείμενο-σχέδιο Βαρουφάκη, (καθηγητή και στο Lyndon Johnson Graduate School of Public Affairs, στο Ώστιν/Τέξας), τον ίδιο που στην τελευταία του Μεγα-μετακίνηση τον βρίσκουμε από το επιτελείο ΓΑΠ, εγκατεστημένο πια στον κύκλο συνεργατών Τσίπρα, και μάλιστα με όρους σχεδόν μονιμότητας (όσο μπορεί να ισχύει αυτό για τον κ. Βαρουφάκη) και

*στον ίδιο κύκλο επαφών-συζητήσεων, τη σύγκλιση επίσης σε εκτιμήσεις-συμπεράσματα, με μέλη του επιτελείου Ρούμπιν, αυτά κυρίως που τον συνόδευαν σε εκείνα τα ιστορικά ευρωπαϊκά ταξίδια του των ετών 2010 & του 2011, αυτά των ασφυκτικών πιέσεων στην κα Μέρκελ για ελληνική διάσωση & γενναίο «άνοιγμα του γερμανικού πουγγιού» για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Στο γήπεδο του…ΔΝΤ, λοιπόν, ή μάλλον της μορφής που εντέλει θα πάρει ο ρόλος του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης και ειδικότερα στο ελληνικό.

Που, μην ξεχνάμε πως για μια ακόμα φορά θα λειτουργήσει σαν πρόγραμμα-πιλότος για τους επερχόμενους.

Ας ξεκαθαρίσουμε για αρχή, ότι η είσοδος του ΔΝΤ στο σχήμα διάσωσης της χώρας μας, και δι αυτού στην καρδιά της διαχείρισης της ευρωπαϊκής κρίσης, οφείλεται (όπως πλέον οι πάντες αποδέχονται) αποκλειστικά σε επιδίωξη της κας Μέρκελ, την οποία, και, -αντιστάσεως μη ούσης-, επέβαλε.

Την θυμόμαστε, δα, την γερμανίδα καγκελάριο τον καιρό εκείνο, όταν προχωρούσε, επικαλούμενη σαν αιτιολογική βάση του αιτήματός της για τη συμμετοχή του ΔΝΤ, τάχαμου «την τεχνογνωσία του Ταμείου(!!) στη διαχείριση κρίσεων αυτής της τάξης μεγέθους & έντασης».

Με πραγματικό όμως και εμφανή (για όποιον ήθελε να δει) στόχο, να αποκολλήσει συνολικά τις εξελίξεις από το ευρωπαϊκό υπόδειγμα!

Το οποίο, μεταξύ άλλων προβλέπει «μη παραγωγικά» (!) δικαιώματα αρνησικυρίας των μελών (πρβλ βέτο) με αποτέλεσμα το ενδεχόμενο να παγώνουν ανά πάσα στιγμή (στην καλύτερη, τουλάχιστο να καθυστερούν δραματικά) διαδικασίες κρίσιμες, για επιλογές ιστορικές.

Και να αμφισβητείται έτσι σε κάθε βήμα ο ρόλος της Γερμανίας σαν του παράγοντα εκείνου που μόνος αυτός μπορεί και είναι σε θέση να υπαγορεύει τις πολιτικέςμ ως αυθεντία πολιτική και ισχύς οικονομική, και για μερικούς…άτακτους, να μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξουδετερώνει τους δισταγμούς και τις επιφυλάξεις τους, επισείοντας με το παραμικρό το κατεδαφιστικό δίλημμα «τέϊκ ορ λιβ ιτ».

*Έτσι είναι, λοιπόν, μ αυτήν την ιδρυτική επιβάρυνση σφραγισμένο, που προκύπτει επί ευρωπαϊκού εδάφους το νεοεμφανιζόμενο, -από μανίκι θαρρείς μοιραίου ταχυδακτυλουργού- υβρίδιο της Τρόϊκας! Και μην ξεχνούμε, όλα υτά συμβαίνουν την ώρα ακριβώς που στο ΔΝΤ έχει μόλις λήξει μια πολεμική κρούση θανάσιμη. Μια μάχη κομβική, που λήγει με ήττα Στρως Καν και των δυνάμεων εκείνων που ήθελαν με τη δική του ηγεσία να αποδεσμεύσουν το ΔΝΤ από τα βαρίδια μιας παράδοσης καταστροφικής, με το ρόλο του στις Λατινο-αμερικανικές (και όχι μόνο) τραγωδίες. Και στη θέση του στίγματος, να αναδείξουν το νέο προφίλ του ΔΝΤ: αυτό που το θέλει έναν φορέα που δεν περιορίζεται μόνο στον δογματικά περιοριστικό οριζόντιο τυφλοσούρτη της χωρίς διακρίσεις & διαβαθμίσεις λιτότητας. Αλλά μπορεί, αν & όταν το εκτιμήσει, να προκρίνει και επεκτατικές-αναπτυξιακές πολιτικές για την υπό διάσωση χώρα, «κατά τες συνταγές» ενός ήπιου Νεο-Κεϋνσιανισμού. Που, σημειώστε, τον καιρό ακριβώς εκείνο (τί σύμπτωση, αλήθεια!) αρχίζει και διαμορφώνει όρους επικράτησης & επερχόμενης ηγεμονίας στις ΗΠΑ. Και μάλιστα στον προνομιακό, τον φαντεζί ρόλο του σωτήρα της τελευταίας στιγμής.

Αυτού που σώζει ό, τι μπορεί να σωθεί από τη νεο-φιλελεύθερη λαίλαπα, που θεωρείται ο σχεδόν αποκλειστικός υπεύθυνος της διεθνούς οικονομικής περιπέτειας, σαν ο «μέντορας» επιλογής του φυσικού αυτουργού: των Τραπεζών δηλαδή, & ευρύτερα, ενός τερατικά υπερμεγεθυμένου χρηματοπιστωτικού τομέα.

*Οι πάντες, όλες οι συμμετέχουσες πλευρές, συγκλίνουν, με τον τρόπο της, βέβαια, και με διαφορετική ένταση η καθεμιά, στην επιλογή εξόδου του ΔΝΤ και τερματισμού του βίου του υβριδίου της τρόϊκας. Μόνο που η κάθε μία, έχει «καταφέρει» να φορτώσει μια εξέλιξη κατ αρχήν απλή, όπως το τέλος της τρόϊκας με έξοδο του ΔΝΤ, με επιδιώξεις-τμήμα ενός αφηγήματος που ούτε λίγο-ούτε πολύ, μπορεί να κρίνει το ίδιο το μέλλον της ΟΝΕ!

«Κατάφεραν» μάλιστα να το μπερδέψουν το πράγμα, την ώρα που συμφωνούσαν επί του πρακτέου όλες οι πλευρές:

-*το ίδιο το ΔΝΤ,

*οι «Ευρωπαίοι», δλδ. Κομισιόν & ΕκΤ και

*ο άμεσα ενδιαφερόμενος δλδ η χώρα μας-

-Το ΔΝΤ επιδιώκοντας ΚΑΙ να απαντήσει μια και καλή στις όλο και πιο δυνατές κριτικές φωνές BRICS (και όχι μόνο) για τη χρηματοδότηση μιας χώρας πλούσιας, μέλους της ΟΝΕ, φέρνει σε πρώτο πλάνο την καταστατική του δέσμευση, για τη συμμετοχή του σε προγράμματα διάσωσης ΜΟΝΟ για χώρες των οποίων το χρέος θεωρείται βάσιμα βιώσιμο.

Και, απευθυνόμενο υποτίθεται στον ρεαλισμό(;) & την «επιστημονική» σοβαρότητα των συζητητών, επαναλαμβάνει, αυτή τη φορά πολύ-μα πολύ δυνατότερα, ότι το ελληνικό χρέος, μπορεί να θεωρηθεί βιώσιμο μόνο αν προηγηθεί γενναίο κούρεμα (μερικοί ήδη εισάγουν τον όρο «στρατηγικό κούρεμα») του χρέους που βρίσκεται σε χέρια κρατών. Και είναι ακριβώς το σημείο αυτό, που ΔΝΤ (και δι αυτού πλευρές των ΗΠΑ) & ΣΥΡΙΖΑ, μετά από ταξίδι περιπετειώδες, βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς σημείο εκτιμήσεων και (κυρίως) ΕΠΙΔΙΩΞΕΩΝ!

…Για να μην το παρακουράζουμε όμως το θέμα, είμαστε ήδη στο σημείο που διαπιστώσαμε την ταύτιση στο παρόν χρονικό σημείο -ένα σημείο όμως κρίσιμο, μην ξεχνάμε, αφού ήδη χτίζονται τα μέρη μια σύγκρουσης ελάχιστα, βέβαια πιθανής, που είναι ωστόσο η μόνη που θα μπορούσε να δικαιολογήσει το μεροκάματό της σαν «σύγκρουσης»- ΔΝΤ & ΣΥΡΙΖΑ, στην εκτίμηση-θέση ότι το ελληνικό χρέος θα καταστεί βιώσιμο μόνο αν και όταν μεσολαβήσει δραματικό κούρεμα. Οι υπόλοιποι, όμως, (η χώρα μας, η Κομισιόν και -λιγότερο- η ΕκΤ) στοιχίζονται στη θέση πως το ελληνικό χρέος ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ βιώσιμο.

Πράγμα, ισχυρίζονται, που έχει ήδη επιτευχθεί, αφού πλέον το κόστος εξυπηρέτησής του (αυτό είναι που έχει σημασία, επιμένουν, και όχι άδικα, και όχι η σχέση του με το ΑΕΠ) είναι σε απολύτως αντιμετωπίσιμα επίπεδα, έχοντας πλέον γενικό προφίλ συγκρίσιμο, και σε περιπτώσεις ακόμα και καλύτερο από άλλων χωρών-μελών της ΟΝΕ.

Από δω και πέρα, η κατάστρωση-προσπάθεια περιγραφής μεταθέτει το ενδιαφέρον της πλέον στην Φρανκφούρτη και στην ΕκΤ.

Για τον απλό λόγο πως είναι ο Ντράγκι και το εγχείρημά του για «ποσοτική χαλάρωση» (εγχείρημα με χαρακτηριστικά οιονεί, σχεδόν πραξικοπήματος, αφού ήδη βρίσκεται σε ρήξη με Μπούντεσμπανκ, ενώ και με την καγκελαρία δεν περνά η σχέση τους κανέναν μήνα του μέλιτος). Ένα εγχείρημα μάλιστα που ορίζεται από τη διατύπωση πως για να το πετύχει θα κάνει «γουατέβερ ιτ τέϊκς». (πρώτος αυτός το χρησιμοποίησε και τόκανε μόδα), αυτό που τελικά θα κρίνει αν είναι δυνατή μια ήπια μετακίνηση της ευρωπαϊκής πολιτικής από τη γερμανική δογματική εμμονή! Ή αν για να το πετύχουν αυτό οι χώρες-μέλη και ο νέος παίκτης Ζ.Κλ. Γιουνκέρ θα χρειαστεί «να πέσουν κορμιά». Εδώ μάλλον είναι και που αρχίζει να αχνοφαίνεται στο παιχνίδι και ο ΣΥΡΙΖΑ! Με την έννοια ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος διεκδικητής (μαζί, δυστυχώς με τη χώρα και την καμπούρα όλων ημών επί της οποίας ο αξιότιμος κ. Τσίπρας πάιζει εν ου παικτοίς)για τη θέση του εμπυρεύματος, του «φυτιλιού»!

Αν και όποτε οι καιροί κρίνουν πως τα ψέμματα τελείωσαν, και πάμε γι αυτό που περιγράφουμε λίγες μόλις αράδες προηγουμένως, δλδ μια σύγκρουση. Που, ας ελπίσουμε κι ας ευχηθούμε να είναι ελεγχόμενη.Όχι σικέ, ψευδής (που δεν υπάρχει περίπτωση να είναι, δεν το επιτρέπουν τα μεγέθη, άλλωστε). Απλώς ελεγχόμενη….»