Όσοι ένιωσαν έκπληξη με τη «σύλληψη» του γυμνασιάρχη, μάλλον έχουν κλείσει από καιρό τα μάτια και τ’ αυτιά τους σ´ αυτή τη χώρα.  Δεν έχουν δει και δεν έχουν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν κάποιοι -όχι αμελητέοι σε αριθμό- αρνητές της πανδημίας, του εμβολίου, της πραγματικότητας που γυρνάνε θρασείς και ασύδοτοι, κραδαίνοντας σταυρούς, σημαίες και ρόπαλα, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας στο όνομα της δήθεν υπεράσπισης του «συνταγματικού τους δικαιώματος» να απειλούν και να βλάπτουν τις ζωές των άλλων.

Δεν έχουν δει και δεν έχουν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν επαγγελματίες τσαρλατάνοι κάθε είδους, γιατροί που «σκοτώνουν» τον κορωνοϊό με αλοιφές και βότανα, δικηγόροι που βρήκαν νέα πελατεία για να συμβουλέψουν και να υπερασπιστούν, παπάδες που αισθάνονται ότι κινδυνεύει να κλονιστεί η πίστη του ποιμνίου τους. Και ότι όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι επιτήδειοι, διευθύνουν την αποκρουστική χορωδία των θεματοφυλάκων του λαϊκισμού. Σε τέτοιες δύσκολες περιόδους συνειδητοποιεί κανείς ακόμα πιο έντονα τις τραγικές ελλείψεις της κοινωνίας στην παιδεία και τη μόρφωση.

Το πολιτικό σύστημα έχασε μια σπουδαία ευκαιρία να υψώσει μια μεγάλη, ενιαία ασπίδα απέναντι στην πανδημία.  Να βάλει στην άκρη τις πελατειακές του συνήθειες και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες συναισθανόμενο τις ευθύνες του. Να αποδείξει στην πράξη ότι η αξία της ζωής δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά και ότι η υπεράσπισή της είναι υποχρεωτική για όλους. Μια υποχρεωτικότητα που δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε προαιρετική, γιατί τότε, η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στο «φιλότιμο» και τις άγριες διαθέσεις των τσαρλατάνων και των αρνητών.