Από τα τρία αυτά συμβάντα ο μεγάλος χαμένος είναι το ΠΑΣΟΚ και η κυοφορούμενη Δημοκρατική Παράταξη, γιατί τόσο η προσχώρηση του Λυκούδη στο Ποτάμι όσο και η δημιουργία κόμματος από τον Γ. Παπανδρέου αποδυναμώνουν το χειμαζόμενο Κίνημα. Επιπλέον, οι εσωτερικές του συγκρούσεις αποτρέπουν προσωπικότητες αλλά και απλούς πολίτες στο να συμμετάσχουν στο εγχείρημα της Δημοκρατικής Παράταξης, το οποίο άλλωστε αμφισβητείται από σημαντική μερίδα στελεχών του. Συνεπώς, ο καινούργιος χρόνος θα βρει το ΠΑΣΟΚ με πολλά προβλήματα, πρόσθετα στα ήδη υπάρχοντα και την ηγεσία του να προβληματίζεται για τα επόμενα κρίσιμα βήματα που ενδεχομένως να κρίνουν και το μετεκλογικό της μέλλον. Αντιθέτως, το Ποτάμι, μετά τις προσχωρήσεις των στελεχών της ΔΗΜΑΡ, φαίνεται πως γίνεται ο πόλος έλξης των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας. Αποκτά μια δυναμική που συνδυαζόμενη και με την άφθαρτη προϊστορία του πρωταρχικού πυρήνα του θα το καταστήσει προνομιακό συνομιλητή του πρώτου κόμματος των επερχόμενων εκλογών. Συγχρόνως, η παρουσία στις γραμμές του των έμπειρων στελεχών της αριστεράς προσδίδει ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα στον ξέθωρο μέχρι τώρα λόγο του που ήταν φανερό πως μεσοπρόθεσμα θα δημιουργούσε προβλήματα στρατηγικού προσανατολισμού και συμμαχιών. Έτσι λοιπόν το Ποτάμι φαίνεται πως θα γίνει ο τόπος σύγκλισης των διάσπαρτων ομάδων και κινήσεων της κεντροαριστεράς. Το πώς ο Στ. Θεοδωράκης θα διαχειρισθεί τη νέα πραγματικότητα, αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα για το Ποτάμι αλλά και για όσους προσχώρησαν ή πρόκειται να προσχωρήσουν σε αυτό.
Για τον Γ. Παπανδρέου, το τόλμημα μεγάλο, η ζαριά χοντρή. Εάν δεν εισέλθει στη νέα Βουλή, περιπίπτει αυτός και τα στελέχη του στην πολιτική αφάνεια, ενώ αντιθέτως ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα τον καθιστά συμμέτοχο στις πολιτικές διεργασίες και υποδοχέα των δυσαρεστημένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι αν το κόμμα Παπανδρέου θα ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό, αφαιρώντας ψήφους και από τον ΣΥΡΙΖΑ και μεταβάλλοντας με την παρουσία του τις εύθραυστες ισορροπίες. Τέλος, θέλω να επισημάνω πως στην κίνησή του αυτή προχωρά ο Γ. Παπανδρέου πιεζόμενος και από τα φιλικά προς αυτόν στελέχη, που αδημονούν να επανέλθουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, γιατί η αποτυχημένη προσπάθειά τους να συγκαλέσουν έκτακτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έδειξε τα όρια της εσωκομματικής τους επιρροής. Έτσι προκρίθηκε η ίδρυση νέου κόμματος, πάνω στην κινηματική λογική που πάντα συγκινούσε τον Γ. Παπανδρέου.
Για το δίδυμο Διαμαντοπούλου – Φλωρίδη η απόπειρα πολιτικής επιστροφής με μεταρρυθμιστική ατζέντα φαίνεται δύσκολη. Η πολύχρονη απουσία τους και ο «σκληρός» πολιτικός τους λόγος καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη για αυτοτελή παρουσία. Ενδεχομένως μια σύμπραξη με άλλες μεταρρυθμιστικές ομάδες να ενέγραφε κάποια μελλοντική υποθήκη. Πάντως το εγχείρημά τους αφετηριακά είναι δύσκολο.
Έτσι λοιπόν εισερχόμαστε σε μια ενδιαφέρουσα πολιτική περίοδο, με τις ζυμώσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς να φανερώνουν πως το 2015 το ρευστό πολιτικό τοπίο μάλλον θα αρχίζει να σχηματοποιείται.