Οι συγκλονιστικές εικόνες από την προσφυγούπολη στην Ειδομένη θα μας καταδιώκουν για καιρό. Χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες προτιμούν να βουλιάζουν στη λάσπη κάτω από τη βροχή παρά να καταφύγουν σε κάποιο κέντρο υποδοχής, διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα ότι κάποια στιγμή, με λίγη τύχη, θα μπορέσουν να περάσουν τα σύνορα. Η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να τους διασφαλίσει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια στη διαμονή τους εδώ και αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά με δραματικό τρόπο.
Για λόγους συλλογικής αυτογνωσίας ας αναλογιστούμε όχι μόνο το προφανές, αν και πώς θα αντέξουμε την κρίση μέσα στην κρίση, αλλά και το βαθύτερο, τι σημαίνει να μη θέλουν να μείνουν στη χώρα μας άνθρωποι που έφυγαν από την κόλαση του πολέμου.