Η φετινή χρονιά σημαδεύεται από μια διπλή επιστροφή στις κάλπες, την άνοιξη του 2023 για τις εθνικές βουλευτικές εκλογές προς σχηματισμό κυβέρνησης και για το φθινόπωρο για τον σχηματισμό τοπικής διακυβέρνησης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αυτοδιοίκηση. Παρακολουθούμε την εκφορά πολιτικού λόγου από τους υποψηφίους που επιθυμούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και κατά συνέπεια την ψήφο τους. Η ποιότητα επικοινωνίας μεταξύ υποψηφίων πολιτικών και ψηφοφόρων πολιτών θα κριθεί από την αποτελεσματικότητα της αμφίδρομης σχέσης τους. Εάν τα δεδομένα πάνω στα οποία στηρίζεται ο πολιτικός λόγος είναι στέρεα και αληθή, ο πολίτης κρίνει και διακρίνει πού πρέπει να κατευθύνει την επιλογή του για το καλό του. Αν όμως αποδειχτεί πολιτικάντης ο υποψήφιος και υποκριθεί μια κατάσταση αναληθή, ψευδή, παραπλανητική με τρόπο δημαγωγικό, τότε και ο πολίτης θα εξαπατηθεί και θα διαλέξει λάθος εκπρόσωπό του να τον διαχειριστεί στα δημόσια συμφέροντα.

Δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα και ειδικά της υπαίθρου, της επαρχίας, απέχει πολύ από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες πολιτών, όπου ο ενεργός πολίτης είναι το επίκεντρο των πολιτικών υπηρεσιών των εκλεγμένων πολιτικών. Στην Ελλάδα επικρατεί η νοοτροπία πως ο εκλεγμένος δεν είναι υπηρέτης του πολίτη αλλά ο άρχοντας και το αφεντικό του, διατηρεί την ιδέα πως κάθε εκλογή σε υπηρεσιακή δημόσια προσωρινή θέση, αποτελεί κοινωνικό αξίωμα και προσωπική καταξίωση.

Η ανεπάρκεια επιμορφωμένου πολιτικού προσωπικού δημιουργεί λανθασμένες βάσεις επεξεργασίας και κατανόησης των παραμέτρων της δυναμικής που αναπτύσσεται στη ραγδαία εξελισσόμενη κοινωνία. Οι αντιλήψεις των πολιτικών είναι περιορισμένες, διότι δεν έχουν επαρκή ορατότητα της παγκόσμιας πραγματικότητας αλλά ούτε και χρόνο παρατήρησης, μελέτης, συζήτησης, ζύμωσης νέων ιδεών, ενώ η πολυπλοκότητα απαιτεί τη χρήση επιστημονικών μεθοδολογικών εργαλείων για την ανάλυση των πολυδιάστατων παραμέτρων, που την καθορίζουν και οριοθετούν.

Η προσωπική διαίσθηση σήμερα δεν έχει χώρο στην πολιτική. Υποτίθεται πως στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία της χώρας μας η κομματική αντιπαράθεση στο πλαίσιο του δημόσιου διάλογου για τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό με κοστολόγηση και χρονοδιάγραμμα της συλλογικής κοινωνικής πορείας, που καταθέτουν προεκλογικά οι διεκδικητές της διακυβέρνησης της χώρας, έρχεται να διαφωτίσει τους πολίτες με τα κατάλληλα στοιχεία επεξεργασίας των απαιτούμενων πολιτικών παρεμβάσεων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει στην προεκλογική περίοδο, διότι η προσωποκεντρική αντιπαλότητα των υποψηφίων καταντά κοκορομαχία για την επικράτηση ενός ηγεμόνα εναντίον των ανταγωνιστών του.

Ενώ η πραγματικότητα εξελίσσεται ραγδαία λόγω της γνωσιακής ευρύτητας της επιστήμης, της διάχυσης των νέων τεχνολογιών, της πολυπλοκότητας διακυβέρνησης του κόσμου της παγκοσμιοποίησης, τα τοπικά προβλήματα συσσωρεύονται κάπου στο περιθώριο της προσωπικής αυτοκατανάλωσης των πολιτικάντηδων, με αποτέλεσμα να κουράζουν, να απογοητεύουν και να απομακρύνουν τον πολίτη από την πολιτική.

Οι εκλογές ανά τετραετία ή πενταετία έχουν περισσότερο χαρακτηριστικά διαδικασίας εναλλαγής προσώπων - διαχειριστών εξουσίας στο ίδιο πάντα διεφθαρμένο προσωποκεντρικό σύστημα και όχι πολιτικών σχημάτων και ιδεών, ομάδων συνεργασίας, ενεργών συλλογικοτήτων με σχέδιο πλεύσης και συγκεκριμένους στόχους, παρά μόνο βλέποντας τα πρόσωπα τα οποία θα αναλάβουν την αποκλειστική ευθύνη αρχηγικής διακυβέρνησης με ρόλο ηγεμόνα.

Μια τέτοια προσωποκεντρική διαχείριση της εκλογικής διαδικασίας φτωχαίνει την πολιτική από τον πλουραλιστικό δημοκρατικό διάλογο και προετοιμάζει την κοινωνία σε αυταρχικά σχήματα διακυβέρνησης που επιβάλλουν μοιραία τη διαφθορά και πτώχευση της ίδιας της κοινωνίας. Και δυστυχώς επτωχεύσαμεν πολλάκις!

Η αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα μιας φτωχής χώρας της περιφέρειας στην Ευρώπη όπως είναι η Ελλάδα, γίνεται σχετικά εύκολη με την εισαγωγή βέλτιστων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων πρακτικών σε όλους τους τομείς δημοσίου συμφέροντος: διπλωματική διεθνής ασφάλεια, πάταξη της εγκληματικότητας, υγεία, παιδεία, επαγγελματική εκπαίδευση, σύγχρονες συγκοινωνίες και επικοινωνίες, κοινωνική συνοχή και ένταξη μειονοτήτων, πολιτισμός, εξέλιξη ενός σύγχρονου εργασιακού μοντέλου στην ψηφιακή εποχή της ρομποτικής 4.0 με ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της κοινωνικής πρόνοιας... Είναι τα καθοριστικά ζητούμενα όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, αλλά και για την αποκλίνουσα μονίμως με χάσμα, Ελλάδα.

Είναι καθήκον των ενεργών πολιτών να αντιπαραταχθούμε στην κομματικοποίηση και εργαλειοποίησή του πολιτικού λόγου της προσωποκεντρικής πολιτικής εξουσίας, επαναπροσδιορίζοντας την προσοχή του πολίτη στα καίρια, σοβαρά προβλήματα, αναζητώντας τα αίτια της δημιουργίας τους και τον πιο ορθολογικό τρόπο επίλυσής τους.

Διαδικασία σαφώς πολύπλοκη, πέρα και πάνω από τις δυνατότητες των πολιτικάντηδων διεκδικητών της ψήφου του ανενημέρωτου και αμέτοχου στην πολιτική ιδιώτη - ψηφοφόρου, που "πρέπει ντε και καλά" να ικανοποιηθεί από την υποκριτική τέχνη της τάξης των επαγγελματιών δημαγωγών λαϊκιστών πολιτικάντηδων και να τους ψηφίσει. Ή να αρνηθεί την όλη διαδικασία κοροϊδίας απέχοντας από τις εκλογές, ή ακόμα εκφράζοντας ακραία αντιπολιτική στάση με την ψήφο διαμαρτυρίας του.

Πρέπει να ειπωθεί ξεκάθαρα στον πολίτη ποιο είναι το πραγματικό ζητούμενο της πολιτικής, ποιες προτάσεις είναι ιεραρχημένες ορθολογικά λειτουργικές της πραγματικότητας, ώστε η πολιτική εκπροσώπηση στους θεσμούς των ορθών επιλογών τους με τους ικανότερους υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, να πραγματώνει το αληθές κοινωνικό συμφέρον.

Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο τον φτηνό παραδοσιακό λαϊκισμό της πελατοκρατίας και της νομής εξουσίας μέσα στον παρασιτικό αντιπαραγωγικό κρατισμό και τον επιδοματισμό. Δεν μπορούμε πια να παίζουμε πλιάτσικο με το αρχηγικό κράτος αυταρχισμού κάθε φορά που γίνονται εκλογές και κάθε κοτζαμπάσης να οργανώνει το δικό του μπουλούκι για να εφορμήσει με τα κουμπούρια - ψηφοφόρους του στην κρατική κουτάλα. Αν η χώρα θέλει να προοδεύσει πολιτισμικά, να αναπτυχθεί πολιτειακά, να συμμετέχει ισότιμα στο εταιρικό σχήμα των ευρωπαϊκών χωρών, πρέπει να μάθει να λειτουργεί δημοκρατικά, με διαφάνεια, αντιδρώντας στη διαφθορά των θεσμών και επιδιώκοντας την δημιουργία της κοινωνίας πολιτών. Μόνο έτσι παράγεται πολιτική υπεραξία και πλούτος, μόνο έτσι συγκλίνει η βαλκανική πραγματικότητα στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό μοντέλο ανοιχτής κοινωνίας της αλληλεγγύης.