Μετά από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις (Οκτωβρίου 2009, Μαϊου 2012, Ιουνίου 2012, Ιανουαρίου 2015) και ένα δημοψήφισμα βρισκόμαστε ξανά σε προεκλογική περίοδο – αν υποθέσουμε ότι βγήκαμε ποτέ…
Δεν είναι παράξενο ότι τα μνημόνια «καταναλώνουν» κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικά πρόσωπα. Αυτό που είναι ελληνική ιδιαιτερότητα έχει να κάνει με την απροθυμία συνεννόησης έστω προσωρινά, έστω μόνο για όσο διάστημα χρειάζεται προκειμένου να περάσει η χώρα απέναντι.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε μεγάλη κοινωνική αποδοχή, τη στήριξη της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης και την ενθάρρυνση των εταίρων για να κάνει μέσα σε λίγους μήνες τις μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να ανακάμψει η οικονομία και να δημιουργηθεί απασχόληση. Αντί για το δρόμο της εθνικής ευθύνης επέλεξε εκείνον της κομματικής ιδιοτέλειας.
«Θέτω στην κρίση σας όλα όσα έπραξα» είπε στο διάγγελμά του. Οι πολίτες θα πουν -και πάλι- την τελευταία λέξη. Οσο περισσότερο σκεφτούν πριν αποφασίσουν, τόσο καλύτερα για όλους μας.