Λίγες μέρες πριν από τις κάλπες, καλό είναι να κάνουμε έναν απολογισμό της προεκλογικής περιόδου. Να δούμε τι έχει «μείνει» στον πολίτη που καλείται να λάβει την πιο σημαντική απόφαση -όπως μας λένε- για την πορεία της χώρας. Ποιες ήταν αυτές οι κινήσεις που κυριάρχησαν, τουλάχιστον επικοινωνιακά.
Εξαιρετική επιτυχία του Βενιζέλου η υποψηφιότητα του Πύρρου Δήμα. Σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει, αλλά ούτε αυτός μπορεί να σηκώσει τα παλαιοκομματικά βαρίδια του «όλου ΠΑΣΟΚ».
Η ΝΔ έχει να επιδείξει το Ζάππειο 1,2,3,4 , όπως λέμε Ρόκι 1,2,3,4… Ακατάσχετη υποσχεσιολογία, μέχρι και ο Γιώργος Παπανδρέου επικαλέστηκε αυτά που είπε ο Σαμαράς για να υπερασπιστεί το έως πριν από λίγο αμίμητο «λεφτά υπάρχουν».
Θα καταγραφεί όμως ως εξαιρετική επιτυχία του Αντώνη Σαμαρά ότι κατάφερε να σπάσει τη σιωπή του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος είπε ότι «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί». Μάλλον, ως απειλή ακούγεται αυτό από το στόμα του πρώην πρωθυπουργού.
Από τον ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε η σχολικού τύπου κόντρα του Αλέξη Τσίπρα με το ΜΕΓΚΑ και η μπαρούφα (;) συνεργασίας ακόμη και με τον Καμμένο. Από το ΚΚΕ, η αντιπαράθεση της Αλέκας με τον Αλέξη, με αφορμή την πρόταση του δεύτερου για συνεργασία στις μονοεδρικές.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει να επιδείξει το δίδυμο Κύρτσος – Μπάρμπα, ο Καμμένος το e-λαϊκισμό μέσω facebook και τέλος η ΔΗΜΑΡ τις μεταγραφές διαγραφέντων από το ΠΑΣΟΚ και το μάδημα της μαργαρίτας για το θέμα της συγκυβέρνησης.
Κάπως έτσι πάμε να ψηφίσουμε, στις κρισιμότερες- μέχρι τις επόμενες προφανώς- εκλογές. Θα είχε ενδιαφέρον να γίνει μια έρευνα με ένα και μοναδικό ερώτημα: «Πείτε μας μια συγκεκριμένη πρόταση ενός κόμματος για οποιοδήποτε θέμα». Έχω τη βεβαιότητα ότι η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων δεν θα απαντήσει.
Δυστυχώς, και η ανανεωτική, δημοκρατική, σύγχρονη (κολλήστε όποιον προσδιορισμό θέλετε) αριστερά, προσβληθείσα από την ανίατη ασθένεια του αναλυτισμού και της θεωρητικολογίας, εγκλωβίστηκε στο ζήτημα της συγκυβέρνησης και έχασε την ευκαιρία να προσελκύσει όχι «πράσινους» διαμαρτυρόμενους, αλλά ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που θέλει να ακούσει δέκα, όχι παραπάνω, προτάσεις ουσίας για την έξοδο από το λεγόμενο «σπιράλ». Προτάσεις που ξεφεύγουν από τα «κλισέ» ότι πρέπει να εστιάσουμε στην ανάπτυξη, να πέσουν χρήματα στην αγορά, να μειωθούν οι φόροι, να ρυθμίσουμε τα χρέη. Και ο Σαμαράς τα ίδια λέει. Τώρα άρχισε να τα λέει και η Μέρκελ. Είναι αυτονόητα, αλλά ακόμα και αν γίνουν δεν πρόκειται να μας βγάλουν από το σπιράλ, διότι, αν δεν κάνω λάθος, η κρίση ξεκίνησε με τα «λεφτά να υπάρχουν» και την ανάπτυξη με θετικό πρόσημο.
Η Αριστερά, για μη γενικολογούμε, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί στο μοντέλο, στο πρότυπο ανάπτυξης. Να απαντήσει στο νέο αγρότη σε ένα χωριό της Θεσσαλίας, πρώην κοσμηματοπώλη στην Αθήνα, ο οποίος έβαλε σαλιγκάρια επειδή «κάποιοι του πούλησαν ελπίδα» και τώρα δεν μπορεί να τα διαθέσει. Η Αριστερά, θα έπρεπε, απαλλαγμένη από την ιδεοληψία της «ακαδημαϊκής γνώσης», να είχε δώσει απαντήσεις στους μαθητές που «κατεβαίνουν» στις Πανελλαδικές ως υποψήφιοι φοιτητές και «εκλεγμένοι» άνεργοι.
Κρίμα. Όπως έλεγε ο Ναπολέων, «στην πολιτική και στον πόλεμο, η στιγμή δεν ξανάρχεται». Ακούμε βέβαια από την Αριστερά ότι υπάρχει πρόγραμμα με θέσεις και προτάσεις. Τότε το πρόβλημα είναι είτε στο περιεχόμενο, είτε στην «επικοινωνία» του -συγγνώμη για τη νεοελληνικούρα- ή και στα δύο μαζί. Η ουσία είναι πως όταν απουσιάζει η συγκεκριμένη πρόταση, τότε κυριαρχεί ο γενικός λόγος, ο λαϊκισμός, στον οποίο είναι φωστήρες ο Καμμένος και διάφοροι άλλοι τύποι. Όσο, για παράδειγμα, η Αριστερά δεν ασχολείται ουσιαστικά με το πρόβλημα των λαθρομεταναστών, νομίζοντας ότι κάνει τζιζ, τόσο θα εμφανίζονται στον Άγιο Παντελεήμονα κουστουμαρισμένα φασιστοειδή που προσφέρουν προστασία στους κατοίκους και το κατειλημμένο διαμέρισμα με το κλειδί στο χέρι. Άκουγα τον Κουβέλη να λέει ότι η άνοδος της ακροδεξιάς οφείλεται στα κενά που έχει αφήσει η πολιτική. Έχει δίκιο, αλλά πρέπει να μας εξηγήσει γιατί τα κενά αυτά δεν έσπευσε να τα συμπληρώσει η σύγχρονη Αριστερά.
Αυτά βλέπει ο Σαμαράς και μίλησε στο Ζάππειο 4 για «σπάσιμο της ιδεολογικής τρομοκρατία της Αριστεράς», αναφερόμενος στο πανεπιστημιακό άσυλο και στους λαθρομετανάστες. Δε σταμάτησε εκεί. «Θα υπάρξει», είπε ο πρόεδρος της ΝΔ, «ρητή πρόβλεψη στο Σύνταγμα για την προστασία της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ταυτότητας». Ο δε δάσκαλος θα «ξαναγίνει παιδαγωγός». Ξέχασε τον παπά; Όχι βέβαια. Έσπευσε να υπογραμμίσει ότι «η Ορθοδοξία είναι αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας».
Ε, με τέτοια μυαλά, δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση ούτε τη Δευτέρα Παρουσία. Θα έχουμε όμως κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών, μια θέση …δεξιά του Κυρίου, ως περιούσιος λαός, άνευ περιουσίας και ουσίας!
Ο Μιχάλης Πολυδώρου είναι δημοσιογράφος