Οι μέρες και οι μήνες έρχονται και παρέρχονται και η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να αργοσέρνεται χωρίς κατεύθυνση και σκοπό. Κλείνει ένας χρόνος από τη δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές μετά το δημοψήφισμα και ενώ θα έπρεπε ήδη να είχε σχηματοποιηθεί κάποιο σχέδιο για την πολυπόθητη έξοδο από την κρίση, η πολιτική και κοινωνική αποτελμάτωση προχωρεί ακατάπαυστα. Οι πολιτικοί και διοικητικοί θεσμοί φαντάζουν ανίκανοι να διαχειριστούν οτιδήποτε και το κόμμα στο οποίο έλαχε, ελέω ιστορικής πανουργίας, η διακυβέρνηση της χώρας, απομονωμένο πλέον, λειτουργεί με τη νοοτροπία της σέχτας. Ετσι βλέπει παντού όχι αντιπάλους, αλλά εχθρούς και συνωμοσίες. Εκπέμπει δε μια πολιτικοκοινωνική μνησικακία επιστρέφοντας στη δοκιμασμένη ρητορική του μίσους και της καταγγελίας. Χαρακτηριστική περίπτωση του πολιτικοδιοικητικού τέλματος και της «αριστερόστροφης» μνησικακίας ταυτόχρονα είναι η αντιμετώπιση των Ολυμπιονικών.
Ο υπέρτατος θεσμός της πολιτείας, η Προεδρία της Δημοκρατίας, δεν κατάφερε να οργανώσει μια τυπική τιμητική εκδήλωση, ενώ ο κομματικός και προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης ενεπλάκη σε μια άνευ σοβαρού λόγου αντιδικία με τους τωρινούς Ολυμπιονίκες αλλά και με προηγούμενους, όπως τον εμβληματικό Πύρρο Δήμα, και εξετράπη σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Πέρα δε από τις όποιες απόψεις για τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό και τις ιδεολογικές λειτουργίες του, υπάρχουν και οι αθλητές, οι οποίοι, παρά τις γνωστές εγχώριες αντίξοες συνθήκες, κατάφεραν να πρωτεύσουν και τους αξίζει ο έπαινος και όχι η κομματική χλεύη γιατί ενδεχομένως έχουν τη δική τους διαφορετική αντίληψη για τα πράγματα.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι η κοινωνία φαίνεται να συνήθισε στο τέλμα και στην έντονη και πολλαπλή δυσοσμία του. Απελπισμένη, αλλά πεπεισμένη και εκπαιδευμένη ότι η κρίση οφείλεται σε αίτια έξω από αυτήν και κυρίως σε κάποια συνωμοσία εις βάρος της, εξακολουθεί να τείνει τα αυτιά της σε κάθε ανορθολογική δοξασία που κηρύσσει την άκοπη επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του περιβόητου Αρτέμη Σώρρα, ο οποίος περιέρχεται την ελληνική επαρχία, συγκεντρώνει πλήθη κόσμου, βεβαιώνει ότι διαθέτει 600 δισ. ευρώ και υπόσχεται όχι μόνο την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους αλλά και την πληρωμή, τώρα, όλων των φόρων των πολιτών.
Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια καινούργιο. Πάντα σε καιρούς κρίσης και κατάρρευσης των παραδοσιακών πολιτικών και ιδεολογικών δομών εμφανίζονται ανορθολογικές, παρανοϊκές και φαντασιακές σωτηριολογικές αντιλήψεις οι οποίες συσπειρώνουν ικανά τμήματα του απελπισμένου πληθυσμού. Το δυστύχημα στην Ελλάδα είναι ότι παραπλήσιες απόψεις αποτέλεσαν και αποτελούν ακόμα συγκροτητικά στοιχεία του δημόσιου λόγου του υβριδικού «αριστεροδεξιού» κυβερνητικού συνασπισμού. Δυστυχώς η εγχώρια εποχή των τεράτων θα διαρκέσει πολύ.