Σε αντίθεση με την ένταξη της καθημαγμένης από τον εμφύλιο χώρας μας στο ΝΑΤΟ, που την ήθελε αποφασιστικά και η Ουάσιγκτον, η πλήρης ένταξη στης χώρας στους ευρωπαϊκούς κοινοτικούς θεσμούς , που την τοποθέτησε μεταξύ των πιο ανεπτυγμένων χωρών ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς και πολύ δύσκολης πορείας και τεράστιας ελληνικής προσπάθειας. Θα την ανακόψουμε την πορεία αυτή την Κυριακή χωρίς οι παράδοξοι και προφανώς κρυψίβουλοι συριζοακροδεξιοί να μας λένε ειλικρινά σε ποιά πολιτική και γεωγραφική ήπειρο μας πάνε;
Η πρώτη πράξη παίχτηκε στις αρχές της δεκαετίαε του ’60 με την τόσο δύσκολη επιλογή της τότε κυβέρνησης μας ανάμεσα σε μια «συμφωνία σύνδεσης» με την τότε ΕΟΚ και την πρόσχώρηση στην ΕΖΕΣ ( την αποτυχημένη τελικά ευρωπαϊκή ζώνη ελευθέρων συναλλαγών) που είχε εφεύρει το Λονδίνο για να χτυπήσει την ευρωπαϊκή ενοποίηση στο όνομα των ελεύθερων αγορών. Την σύνδεση την ήθελε ο Καραμανλή και οι πιο ουσιαστικές κοινωνικές προοδευτικές δυνάμεις με εξαίρεση την ΕΔΑ (με τον Ηλιού και τον Κιτσίκη) που την καταπολέμησαν με λύσσα γιατί δεν την ήθελε η Μόσχα. Την ΕΖΕΣ την ήθελε πεισματικά ο αγγλόφιλος Αβέρωφ. Δεν τους πέρασε.
Την πορεία προς την Ευρώπη ανέκοψε η δικτατορία, με τις Βρυξέλλες να «παγώνουν» την ουσιαστική εφαρμογή της σύνδεσης και με το Συμβούλιο της Ευρώπης να εξαναγκάζει τη χούντα σε αποχώρηση. Μόλις η χώρα απαλλάχτηκε από τη δικτατορία ο Καραμανλής έθεσε θέμα προσχώρησης και για «εθνικούς λόγους». Αλλά το «ναι» της Ευρώπης απαίτησε τεράστιο αγώνα.
Για τέσσερις λόγους : πολλοί ευρωπαίοι δεν είχαν ακόμα εμπιστοσύνη στη σταθερότητα των νέων δημοκρατικών θεσμών μας, θεωρούσαν ότι η οικονομία μας, παρά τη συνεχή ανάπτυξη, ήταν σε σχέση με τους μελλοντικούς εταίρους προβληματική όσο και η αρχαϊκή διοίκηση της χώρας, οι γεωργοί της Ιταλίας και της Γαλλίας με τα ισχυρότατα λόμπι τους δεν ήθελαν τον ανταγωνισμό των μεσογειακών όπως τα δικά τους προϊόντων μας. Τέλος, χωρίς να το διαλαλούν, δεν ήθελαν ΄’αμεση ανάμειξη στα «ελληνοτουρκικά».
Ανάλογα δύσκολος, συχνά για τους ίδιους λόγους, ήταν και ο αγώνας του Σημίτη και των συκοφαντημένων υπουργών του απέναντι στις ίδιες δικές μας και ξένες δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής μας ένταξης ήταν μια χωρίς προηγούμενο μεταφορά δημόσιων κυρίως κεφαλαίων από τον «βορρά» προς τον «νότο» (που φροντίσαμε να σπαταλήσουμε ως ένα βαθμό σε κομματικές παροχές) τα επιδόματα για τα βασικά γεωργικά προϊόντα, τα «πακέτα Ντελόρ», τα τεράστια έργα σε όλη τη χώρα που εμείς επιτρέψαμε να μετατραπούν τόσο συχνά σε πανηγύρι επιτήδειων. Αλλά ήταν επίσης και ένας αλόγιστος δανεισμός, ακριβός στις «αγορές» και φτηνός από τους θεσμούς.
Τώρα οι ΧΑ σύμμαχοι του κ.Τσίπρα αλλά και πολλοί δικοί του χαρακτηρίζουν τους εταίρους «τοκογλύφους» ή, πιο ευγενικά «δανειστές» με κύριο αίτημα να μας δώσουν και άλλα δις ευρώ χωρίς όρους, μήτε καν με την υπόσχεση να μην τους βρίζουμε και να μην λέμε ψέματα.
Η Ευρώπη είναι πολύ σημαντική υπόθεση για την ειρήνη και αν το αποφασίσουν οι λαοί της για το οικονομικό ΚΑΙ κοινωνικό μας μέλλον για να την παραδώσουμε στο όχι των «ανιδεολόγητων» χρεοκοπημένων. Συνεπώς, στην Ελλάδα ταιριάζει το ΝΑI.
* Ευρύτατη περίληψη αυτού του άρθρου δημοσιεύεται σήμερα στα Νέα