Αυτό που θα διαβάσετε σήμερα δεν είναι τίποτα καινούργιο, ούτε φιλοδοξώ να ανακαλύψω την πυρίτιδα.
Και οι πέτρες γνωρίζουν πλέον γνωρίζουν ότι κυρίως τα τελευταία χρόνια οι πολίτες αποστρέφονται τους πολίτικους , τους γυρίζουν την πλάτη, ενώ παρατηρείται ολοένα μια μειούμενη υποστήριξη σε αντιπροσωπευτικούς θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος και καχυποψία των πολιτών, η οποία με τη σειρά της οδηγεί στην πολιτική αποξένωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με την έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας για την Ελλάδα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ θεωρούνται οι ποιο «διεφθαρμένοι» θεσμοί.
Απότοκο των παραπάνω είναι, φυσικά, όλο και λιγότεροι νέοι να επιθυμούν την ενεργό συμμετοχή στα κοινά, ενώ και μια μεγάλη μερίδα των υγιούς και παραγωγικού δυναμικού της κοινωνίας επίσης απέχει.
Πολλοί θα ισχυριστούν ότι υπερβάλλω, ότι δεν είναι έτσι.
Εγώ πάλι πιστεύω, ότι έτσι είναι, και αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα για να αλλάξουμε κάποια πράγματα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στην αυτοκρατορία της μετριότητας, για να μην πω της ασημαντότητας .
Οι νέοι, λοιπόν, αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, ενώ όλοι υποθέτω πως θα έχετε παρατηρήσει ότι σε πολιτικές εκδηλώσεις ή ημερίδες ο μέσος όρος ηλικίας είναι άνω των 50 ετών.
Μας έχει απασχολήσει ή προβληματίσει ποτέ αυτό το φαινόμενο;
Το πολιτικό μας σύστημα όπως είναι δομημένο και σε σχέση με τα ΜΜΕ είναι ανοιχτό σε νέους ανθρώπους ή απλώς αναπαράγει πρόσωπα και πρακτικές παλαιοτέρων εποχών ;
Και τι εννοώ.
Η ενασχόληση με την πολιτική προϋποθέτει- όπως όλα, εξάλλου, στη ζωή μας ένα- κίνητρο.
Όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για τον θάνατο των ιδεολογιών και την κατίσχυση μιας απολιτίκ σούπας, απαραίτητη προϋπόθεση για την ενασχόληση με την πολιτική είναι το κατάλληλο ιδεολογικό και πνευματικό περιβάλλον.
Χρειάζονται οράματα, ιδανικά και αξίες .
Ναι είναι αλήθεια ότι τα κόμματα έγιναν μεν μαζικά με ανοιχτές εκλογικές διαδικασίες, αλλά πόσο ανοικτές και δημοκρατικές είναι οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων;
Πόσο δημοκρατικά μπορεί να λειτουργεί ένα κόμμα όταν εκλέγει μεν όργανα, τα οποία όμως δεν συγκαλούντα σχεδόν ποτέ και τα στελέχη παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου;
Πόσο δημοκρατικό μπορεί να είναι ένα κόμμα όταν προωθεί κατά κύριο λόγο τους αυλικούς, καταστρατηγώντας έτσι κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας, με αποτέλεσμα την επιβίωση των οσφυοκαμπτών ,των κολάκων, οι οποίοι συνήθως είναι και αμοραλιστές με αποτέλεσμα να πατάνε επί πτωμάτων προκειμένου να διατηρήσουν την όποια θέση τους εις βάρος και του κόμματος το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούν και του γενικού συμφέροντος ;
Πόσο δημοκρατικό είναι ένα κόμμα όταν συνεχίζει εν έτει 2013 να είναι αρχηγοκεντρικό και οι αποφάσεις να λαμβάνονται χωρίς καμία διαβούλευση, στη συνέχεια να ανακοινώνονται ως δεδομένα, και τα στελέχη ως μολυβένια στρατιωτάκια να πρέπει να μάθουν το ποίημα απ’εξω και στην περίπτωση που έχουν διαφορετική άποψη να στοχοποιούνται αμέσως ως υπονομευτές, εχθροί, και ότι άλλο βάζει ο νους;
Πόσο δημοκρατικό είναι ένα πολιτικό σύστημα που προωθεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά κύριο λόγο άτομα που είναι «αρεστά», ενώ όλοι οι υπόλοιποι μένουν στην απ’ εξω απλά και μόνο γιατί προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιο και δεν ξημεροβραδιάζονται σε πολιτικά γραφεία, εκεί που αναδίδεται η μυρωδιά από ναφθαλίνη παλιάς κοπής κομματικής νομενκλατούρας;
Πόσο δημοκρατικό είναι ένα σύστημα που απαγορεύει σε όποιον δεν διαθέτει τα απαραίτητα οικονομικά μέσα αλλά και άλλου είδους «στηρίγματα» να συμμετάσχει στον πολιτικό στίβο με σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας ;
Αν υποθέσουμε με την Αριστοτελική έννοια ότι η πολιτική ως στόχο πρέπει να έχει την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος τότε καθίσταται άμεση και αναγκαία πρώτα απ όλα η αλλαγή λειτουργίας των κομμάτων στη χώρα μας .
Μέχρι, λοιπόν, να αλλάξουν όλα τα παραπάνω και η πολιτική να μετεξελιχθεί σε κοινωνικό εκφραστή του συνόλου της κοινωνίας, ας συνεχίσουμε να βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους στις ειδήσεις των οκτώ και στις ενημερωτικές εκπομπές να κοκορομαχούν με πεζοδρομιακές εκφράσεις όπως αυτές που ακούσαμε πρόσφατα στη Βουλή το τριήμερο που συζητήθηκε η πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης.
Μέχρι τότε οι σοβαρές και υγιείς δυνάμεις θα κάθονται στη γωνία, θα παρακολουθούν όλους εκείνους που εκτός τόπου και χρόνου, εκτός κοινωνικής πραγματικότητας, χαράζουν πολιτικές σύμφωνα με το μυωπικό πρόσκαιρο προσωπικό τους συμφέρον και ενώ οι πάντες θα τους φτύνουν εκείνοι θα συνεχίζουν να πιστεύουν ότι ψιχαλίζει.
Να τους θυμίσω όμως ότι εκείνοι που άλλαξαν τα πράγματα ιστορικά δεν ήσαν οι οσφυοκάμπτες και οι διεφθαρμένοι αυλοκόλακες.
Αυτούς δεν τους θυμάται κανείς.
Εκείνοι που αλλάξαν τον κόσμο ήτανε πάντα μια χούφτα αποφασισμένων, αγνών, παλαβών οραματιστών που μάτωσαν για αξίες και ιδανικά, που λοιδωρήθηκαν, που χαρακτηρίστηκαν γραφικοί, μα που στο τέλος βγήκαν νικητές.