Σε μια κανονική χώρα θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για τις επιφυλάξεις απέναντι σε ένα νόμο ο οποίος ήταν εξαρχής τόσο θολά και περίεργα διατυπωμένος, ώστε να είναι σίγουρο πως θα κατέληγε στα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία, υποτίθεται, στόχευε. Να αθωώνει δηλαδή ρατσιστές και να καταδιώκει καθηγητές ιστορίας και συγγραφείς.
Όμως δεν είμαστε κανονική χώρα. Και όλα όσα γίνονται, είναι μεταμφιεσμένες επιδιώξεις, υπηρετούν άλλες ατζέντες. Πιστεύει δηλαδή κανένας ότι, σ’ αυτή τη χώρα που για χρόνια κυριάρχησε η ρητορική του μίσους και ο εγκωμιασμός της βίας, ενοχλήθηκαν οι ειρηνικές ψυχές από τα άρθρα της Σώτης; Πιστεύει πραγματικά κανένας σήμερα, αν έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο ή άρθρο της, ότι η Σώτη Τριανταφύλλου προτρέπει σε «ρατσιστικές πράξεις βίας»;
Όλο το έργο της Σώτης είναι ένα μανιφέστο εναντίον της βίας. Η Σώτη μιλάει πάντα για μηχανισμούς όχι για ανθρώπους. Μιλάει για ιδεολογίες, για θρησκείες, για θρησκείες-ιδεολογίες. Στα κείμενά της η λέξη «πολίτης» είναι αυτή που αναδεικνύεται. Η ανθρώπινη υπόσταση, η αυτόνομη, αυτόβουλη προσωπικότητα, είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της, δεν υποχρεούται να δηλώσει τίποτα, ζητάει την ελευθερία της για να διαθέσει το σώμα της, τη ζωή της, όπως καθένας και κάθε μία θέλει. Στο έργο της τα πρόσωπα λάμπουν και μάχονται απέναντι σε καταπιεστικούς μηχανισμούς.
Στ’ αλήθεια, όλα τα κείμενα της Σώτης είναι ένα αντιρατσιστικό μανιφέστο. Στη χώρα που εφηύρε τη μετα-αλήθεια πριν τον Τραμπ, στη χώρα της ψευδούς πραγματικότητας, δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση ότι κατηγορείται για το αντίθετο. Ή μήπως κατηγορείται ακριβώς γι’ αυτό;
Γιατί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, γι’ αυτό κατηγορείται. Επειδή γράφει εναντίον του ισλαμοφασισμού, του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, της μισαλλοδοξίας, της ρατσιστικής αντιμετώπισης γυναικών και ομοφυλοφύλων, της πολιτικής βίας. Υπό το πρόσχημα αντιμετώπισης της ισλαμοφοβίας, χτυπάνε την αντίσταση στον ισλαμοφασισμό. Στην πραγματικότητα χτυπάνε την εναντίωση σε κάθε αυταρχισμό.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, παρόλο που δυο δεκαετίες τώρα η Δύση αντιμετωπίζει έναν πόλεμο ανελέητο με σχεδόν εβδομαδιαίες σφαγές αμάχων στις πόλεις της, δεν έχει αντιδράσει με πανικό, έχει διατηρήσει και έχει υπερασπιστεί τις αρχές της δημοκρατίας. Ακριβώς γιατί στους ανθρώπους βλέπει πολίτες και όχι πιστούς.
Στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, οι πολίτες του εχθρού, Γιαπωνέζοι, Ιταλοί, ήταν εκτοπισμένοι προληπτικά σε στρατόπεδα. Μια μελανή σελίδα που δεν επαναλαμβάνεται γιατί ο πολιτισμός μας προχωράει. Σήμερα οι μουσουλμάνοι είναι δίπλα μας στις πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, συμπολίτες μας. Παρά τους αρχικούς φόβους μετά την 9/11, οι δυτικές δημοκρατίες αντέδρασαν ώριμα. Γιατί λοιπόν συζητάμε ένα πράγμα που δεν συμβαίνει; Για να μη συζητάμε αυτό που συμβαίνει. Για τη σταδιακή επιστροφή του αυταρχισμού που με διάφορες μορφές εισβάλλει και απειλεί τις δημοκρατίες, για τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό που έχει κηρύξει τον πόλεμο στο δυτικό τρόπο ζωής.
Η Σώτη Τριανταφύλλου γι’ αυτό το μέλλον προειδοποιεί. Όταν μιλάει για μουσουλμάνους δεν μιλάει φυσικά για ανθρώπους «κατά το θρήσκευμα», όπως δήθεν δεν καταλαβαίνουν κάποιοι και εξεγείρονται για την «ενοχοποίηση 1,5 δις ανθρώπων». Μιλάει για «πιστούς». Λέει ότι το Ισλάμ είναι μια πολιτική θρησκεία, με πολιτικούς στόχους, μέχρι την επικράτηση. Δυστυχώς, για τον κόσμο μας, η πραγματικότητα επαληθεύει τη Σώτη. Ποιος μιλάει τώρα για το «μετριοπαθές Ισλάμ» του Ερντογάν; Δυστυχώς η μαντήλα δεν είναι αξεσουάρ για να δείχνουμε την αγάπη μας στον τρίτο κόσμο. Όποιος μισεί, υποτάσσει, σκεπάζει, θεωρεί «βρώμικη», κρύβει, τη μισή ανθρωπότητα, μπορεί με ένα βήμα από τη «μετριοπάθεια» να προχωρήσει στο φανατισμό.
Τις μέρες που τα ΜΜΕ αποκαλύπτουν κλειτοριδεκτομές στην Ελλάδα μέσα σε γενική αδιαφορία, διώκεται ο Λόγος. Αν αυτές τις μέρες έκανες μια βόλτα στο ελληνικό διαδίκτυο, θα νόμιζες ότι διαβάζεις τον Ουελμπέκ σελίδα προς σελίδα. Μια ιστορικός, συγγραφέας, δημοσιογράφος, μια γυναίκα μόνη αντιμέτωπη με τη μισαλλοδοξία και τα ανθρώπινα συμπλέγματα, ένας άνθρωπος των λόγων απέναντι στις διώξεις. Και κάποιοι ανέλυαν τον Μάρκο Πόλο… Κανείς δεν στοιχειοθετούσε, έστω, την «υποκίνηση ισλαμοφοβικής βίας». Πώς να το κάνει;
Μια αριστερή εφημερίδα πανηγύριζε για τη δίωξη, αποκαλύπτοντας τις κρυφές ατζέντες. Η «Υποταγή» του Ουελμπέκ προφητικά και οι πρόσφατες εκλογές στη Γαλλία, με τις καθόλου κρυμμένες εκλεκτικές συγγένειες των αντιπάλων της Ευρώπης, δείχνουν ότι οι πολιτικές ελίτ του αυταρχισμού ανταγωνίζονται μεταξύ τους αλλά και συμμαχούν, με κοινό εχθρό το λαϊκό κράτος, τους δημοκρατικούς θεσμούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες της δυτικής δημοκρατίας. Οι γκρούπις του Πούτιν, του Τραμπ, του Μαδούρο, των τριτοκοσμικών θρησκευτικο-πολιτικών φανατικών, έχουν έναν κοινό εχθρό: τη δημοκρατία, την Ευρώπη της Ιστορίας.
Η Σώτη Τριανταφύλλου για ένα κείμενο στην ATHENS VOICE αντιμετωπίζει άλλη μια περιπέτεια. Και μάλιστα, τώρα, 2 χρόνια μετά τους 100 νεκρούς στο Bataclan, όταν και γράφτηκε. Ώστε να μην υπάρχει η συγκίνηση της στιγμής, τα νωπά γεγονότα που δείχνουν το παράλογο της υπόθεσης. Ώστε να μείνουν μόνο αποκομμένες φράσεις, οι «προσκλήσεις στο δικαστήριο», event για να λιντσάρουμε όσους ακόμα μιλάνε.
Αυτός είναι ο στόχος άλλωστε αυτών των επαναλαμβανόμενων πιέσεων κάθε μορφής. Οι κανονικοί άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν αυτό το συνεχές ποτάμι του μίσους, τις επιθέσεις, τις διώξεις, τις δίκες. Οι άνθρωποι που είναι έξω από τη λογική των στρατοπέδων, που δεν έχουν πίσω τους μηχανισμούς, αργά ή γρήγορα θα κουραστούν, θα σιωπήσουν. Αυτός είναι ο στόχος. Οι αυτόνομες φωνές πρέπει να σιγήσουν.
Όμως όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποτε η κανονικότητα θα επιστρέψει στη χώρα μας. Τα βιβλία της Σώτης θα υπάρχουν, θα διαβάζονται από χιλιάδες ανθρώπους πάντα. Και η ιστορία θα γράψει μόνο μια υποσημείωση με μαύρα γράμματα, τα ονόματα κάποιων που κάποτε, το 2017, προσπάθησαν με δίκες να την κάνουν να σταματήσει να μιλάει.