Συμπληρώθηκαν ήδη οκτώ χρόνια χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, Έλληνα ράπερ και ενεργού πολίτη. Ένας θάνατος που μας στοίχειωσε, αφύπνισε τη χώρα και τις συνειδήσεις. Εκείνη η βραδιά (18/9/2013) έμελλε να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο στο αντιφασιστικό κίνημα, κινητοποίησε τη νεολαία κι επηρέασε βαθύτατα τον δημοκρατικό κόσμο που ζήτησε δικαιοσύνη και τιμωρία του ναζιστικού μορφώματος μιας παρέας αγκυλωτών σκέψεων, συμβόλων και πεποιθήσεων· μιας εγκληματικής συμμορίας που σκορπούσε τρόμο και παραβίαζε κάθε δημοκρατικό θεσμό.
Ο Παύλος Φύσσας έγινε σύμβολο αγώνα και η απόφαση του δικαστηρίου απάλλαξε τη χώρα από τη ντροπή και το έρεβος κλείνοντας τους δολοφόνους και τη συμμορία στη φυλακή.
Μπορούμε να πούμε πως ήταν μια νίκη τής δημοκρατικής Ελλάδας, μαζί με το υπερήφανο ήθος και σθένος της μάνας Μάγδας Φύσσα.
Ο πόνος και ο θυμός ήταν κοινά συναισθήματα που απλώθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα και οδήγησε στην συναίνεση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων.
Η δολοφονία αυτή μάς θύμισε τις δολοφονίες των Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (6/12/2008), Σωτήρη Πέτρουλα (21/7/1965), Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά και Μανδηλαρά, Τσαρουχά, Μπακογιάννη…
Το φορτίο των πολιτικών δολοφονιών είναι βαρύ και ασήκωτο. Η ιστορία μας διαθέτει δυστυχώς πολλές σελίδες που μαρτυρούν το ισχυρό παρακράτος, καθώς και τις σκοτεινές δυνάμεις που δρουν κατά περιόδους, προσπαθώντας να λυγίσουν την μεταπολιτευτική δημοκρατία.
Ο Π.Φ. έχει καταχωρηθεί πλέον στους μάρτυρες τής σύγχρονης ιστορίας! Η παρουσία του, όπως αποδείχτηκε, ενοχλούσε το φασισταριό της περιοχής τής δυτικής Αττικής και αποφάσισε να τον εξαφανίσει. Ο αντισυστημικός, αλληλέγγυος και καταγγελτικός λόγος των τραγουδιών του, τον καθιστά ένα από τα πρόσωπα που θα γραφτούν στην ιστορία ως θεμέλιο δημοκρατικής κι ανθρωπιστικής συνείδησης…