Η δράση για το αναγκαίο μέτωπο ενάντια στη πολιτική “μίσους” στο δημόσιο λόγο, από όπου και αν προέρχεται και περιθωριοποίησης της πολιτικής κουλτούρας των διχαστικών μηνυμάτων και της υπονόμευσης των προσπαθειών για συγκλήσεις και όποιες συναινέσεις σε εθνικής σημασίας ζητημάτων, θα μπορούσε να είναι το καλύτερο διαρκές μνημόσυνο για τον Παύλο Μπακογιάννη.
Ζούμε στη χώρα όπου η κοινωνία που δεν έχει εκπαιδευτεί στην συναίνεση και στην αναγνώριση των επιδόσεων του συμβιβασμού.
Στη συλλογική, πολιτική αλλά δυστυχώς και την επιχειρηματική ζωή, έχει επικρατήσει και ηγεμονεύσει μόνο το παιχνίδι του “μηδενικού αθροίσματος”. Για τις επιδόσεις και τα θετικά αποτελέσματα των συνθηκών “win- win”, μεταξύ των “παικτών” φαίνεται να μην έχουμε την κατάλληλη εκπαίδευση συνολικά ως κοινωνία.
Είναι εντυπωσιακή η σκόπιμη παρερμηνεία φράσεων, η ερμηνεία αδήλωτων προθέσεων και γενικά η στρεψοδικία στις περιπτώσεις των διαφορών και διαφοροποιήσεων (ιδιαιτέρως των πολιτικών), στη χώρα μας.
Το παράδειγμα του επιπέδου αντιπαράθεσης, στο πρόσφατο παρελθόν, των αντιπολιτευόμενων απέναντι στις κυβερνήσεις, των μνημονιακών εποχών, ήταν χαρακτηριστικό. Το είδαμε στις κάθε λογής “πλατείες των αγανακτισμένων”… Τo είδαμε στον τρόπο που αντιπαρατέθηκε η Ν.Δ. στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή της συμφωνία με την Βόρεια Μακεδονία…
Τελευταία παρακολουθούμε στον διάλογο για την αμφισβήτηση των πολιτικών του κου Μητσοτάκη εντός της Ν.Δ. όπως και την συζήτηση για την εκλογή ηγεσίας στο χώρο της κεντροαριστεράς (στο ΚΙΝΑΛ), όπου και στις δυο περιπτώσεις εντοπίζουμε να εκπέμπονται μηνύματα περί της “καθαρότητας” και των απολύτως οριοθετημένων γραμμών και απόλυτων μετώπων πολιτικής…
Διεθνώς φαίνεται να βρισκόμαστε στην εποχή των συναινέσεων και των, από διεθνείς θεσμούς, συμφωνιών. Δοκιμάζεται ένα νέο μοντέλο διευθέτησης των διαφορών σε παγκόσμιο πεδίο, ξεπερνώντας χαρακτηριστικά που έζησε ο κόσμος την περίοδο του διπολισμού και του ψυχρού πολέμου.
Στην Ελλάδα οι “γερμανοτσολιάδες” μνημονιακοί σταμάτησαν να είναι πλέον το πρόβλημα, μιας και μεγάλο μέρος της “άλλης μεριάς” συνειδητοποίησε ότι, μαζί και στα πλαίσια των στρατηγικών επιλογών των “προηγούμενων”, αναζητήθηκε η λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα…
Από την άλλη το Αντι ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο άρχισε να χάνει την θελκτικότητά του μιας και η ΑΝΤΙ πολιτική έχει κοντά ποδάρια εφόσον αξία έχει να αξιολογείται η ασκούμενη πολιτική…
Φαίνεται ότι παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει στη χώρα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί η υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών διαχωριστικών γραμμών που κάποιοι ανιστόρητα επιχειρούν τα τελευταία χρόνια να ξανακαλλιεργήσουν.
Υπάρχει αυτή την ώρα μια βασική προτεραιότητα. Η ανάγκη για να αναδειχθεί η αξία και η συμβολή των πολιτικών “συνθέσεως” στη χώρα μας, που μέχρι τα πρόσφατα χρόνια παρέμεναν άγνωστες αξίες πολιτικής πρακτικής αλλά και δράσης σε άλλα πεδία όπως αυτά της επιχειρηματικότητας αλλά και των προσωπικών σχέσεων...
Μέχρι τώρα είχαν τη δυνατότητα να επικρατούν πολλές φορές στο δημόσιο λόγο εκείνοι που συνήθως δεν είχαν τίποτα να συνεισφέρουν πέρα από τον τυφλό φανατισμό τους. Ήξεραν μόνον να βάλουν στο στόχαστρο τους άλλους που είχαν διαφορετική αντίληψη. Έσπερναν το μίσος… Είτε αυτό αφορούσε συνΈλληνα, είτε μέχρι χθες συνοδοιπόρο ή και συναγωνιστή τους… Εξέπεμπαν το μίσος εναντίον των άλλων, περισσότερο κι από όσο θα μισούσαν έναν εχθρό ή σκληρό αντίπαλό τους, έναν ταξικό τους εχθρό, έναν ορκισμένο διώκτη τους… Ή αλήθεια βέβαια είναι ότι σε αυτό το μίσος, εντοπίζουμε και ένα ποσοστό κοινωνικού μίσους από προσωπικά αδιέξοδα, αποτυχίες και αδυναμίες που, συλλογικοποιώντας τες, φαίνεται να τις εξωραΐζουμε στην ίδια τη συνείδησή μας...
Αλλά επειδή φαίνεται να μπαίνουμε στην εποχή του πραγματικού κόσμου, ας εργασθούμε έτσι ώστε σε όλα τα πεδία της κοινωνίας, να περιθωριοποιηθεί η αντίληψη που θέλει τον, όποιο, άλλο "να είναι εναντίον μας εφόσον δεν είναι μαζί μας"...