Το ξέρουμε από την ιστορία. Οι άνθρωποι πέθαιναν πάντα για την πίστη τους στον Θεό, για τα σύνορα, για τον Φύρερ, τον Τύραννο ή τον Βασιληά, ποτέ όμως για τη Δημοκρατία.
Κι αυτό γιατί όλες οι τυραννίες υπόσχονται έναν Παράδεισο. Άλλος τον Παράδεισο κάποιας κοινωνικής τάξης, άλλος της φυλής και άλλος του Θεού. Είναι οι Μεγάλες Υποσχέσεις, για τις οποίες στην ιστορία λατρεύτηκαν οι τύραννοι.
Αντίθετα η Δημοκρατία είναι φτωχή και ταπεινή. Αφού, μπροστά στα μεγαλεία που υπόσχονται όλα τα τέρατα της ιστορίας, μόνον λίγη ελευθερία προσφέρει κι αυτή ανάπηρη, αφού ξεκινάει ως υποχρέωση.
Διότι, σου λέει, «η ελευθερία σου αρχίζει εκεί που αρχίζει και η ελευθερία του άλλου». Δηλαδή, αν θέλεις να είσαι ελεύθερος, πρέπει να φροντίζεις εσύ και την ελευθερία του άλλου!
Και το χειρότερο: Ενώ γεννιέσαι για να είσαι το κέντρο του κόσμου – και έτσι αισθάνεσαι μέχρι να τον εγκαταλείψεις - σου επιβάλλει την υποχρέωση να τον μοιράζεσαι ισότιμα με τους άλλους.
Και η «δυστυχία» στη δημοκρατία δεν σταματάει εδώ. Διότι δεν διαθέτει έστω ένα «ιερατείο αλήθειας», που να σου εξασφαλίζει την γνώση για το τι είναι καλό και τι κακό, ώστε να ηρεμεί η ψυχή σου. Με αποτέλεσμα να σε υποχρεώνει συνεχώς να επιλέγεις εσύ, για να μη γαληνεύεις ποτέ.
Και πάλι όμως δεν μπορείς να επιλέξεις ό, τι ποθεί η ψυχή σου. Αφού σου απαιτεί πρώτα να έρθεις στη θέση του άλλου, τον οποίον επηρεάζουν οι πράξεις σου και τα λόγια σου.
Και, για να μη σου αφήσει κανένα περιθώριο ελευθερίας, σου πετάει και το φοβερό μήνυμα της τραγωδίας. Όταν, Κρέοντας και Αντιγόνη, παρ’ ότι είχαν και οι δύο δίκιο - η ταφή των νεκρών, που ήταν το «δίκιο» της Αντιγόνης, δεν ήταν μόνον θείος αλλά και νόμος της πόλεως και η υπεράσπιση της πατρίδας, που ήταν το «δίκιο» του Κρέοντα, δεν ήταν μόνον νόμος της πόλεως αλλά και νόμος των θεών - εν τούτοις και οι δύο χάθηκαν μέσα στην ύβρη.
Και αυτό γιατί, τηρώντας τους νόμους, εγκλείστηκε ο καθένας στη δική του πεποίθηση, στο "μόνος φρονείν" που λέει ο χορός. Κάτι που, ως έλλειψη αυτοπεριορισμού, οδήγησε στον αφανισμό όλων.
Και αυτήν την «κόλαση», τη λένε Δημοκρατία …
Έτσι εξηγείται και η αποστροφή που η Δημοκρατία προκαλεί στη μεγάλη πλειονότητα όσων ζουν στην επικράτειά της και η οποία παίρνει όλες τις μορφές:
Όταν ορδές αφιονισμένων οπαδών του Τραμπ επιδίδονται σε κανιβαλικές επιθέσεις ακόμη και μέσα στον «ναό» της.
Όταν όλη η σταλινογενής Αριστερά την περιφρονεί σαν «τυπική», προτείνοντας σαν «πραγματική δημοκρατία» τη σοβιετική βαρβαρότητα ή τις τριτοκοσμικές τυραννίες.
Όταν οι δυτικοί οπαδοί του Πούτιν χρησιμοποιούν όλες τις υποκριτικές προφάσεις, προκειμένου να ταυτιστούν με τον επιθετικό του πόλεμο, μόνον και μόνον επειδή αυτός στρέφεται εναντίον της Δημοκρατίας.
Όταν ψηλαφούμε το «παράδοξο της δημοκρατίας»: Ενώ στηρίζεται στην ανθρώπινη «πολλότητα», είναι το πιο «μοναχικό» και εύθραυστο πολίτευμα, αφού στερείται οπαδών.
Με τέτοια μάλιστα αποξένωση, ώστε οι πολίτες, εντελώς απενοχοποιημένα, να προσφέρουν την ψήφο τους σε φιλοφασιστικά κόμματα και ηγέτες. Ακολουθώντας το ήθος που δίδαξε η σταλινογενής Αριστερά: «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα».
Δημοσιεύτηκε στα "ΝΕΑ" πριν ένα χρόνο