Δεν μου έφτανε ο Μπαράκ Ομπάμα με τα μέιλ που με βομβαρδίζει καθημερινά «Xenia, θες να δειπνήσουμε μαζί στον Λευκό Οίκο τον Μάρτιο;», θα έχω τώρα και τον Σταύρο. «Ξενάκι, θες να τσιμπήσουμε κάνα χοχλιό στο “Αλάτσι” απόψε;». Κάπως έτσι, παρόμοια δηλαδή εκείνης του Αμερικανού προέδρου, θα είναι η εκστρατεία του δημοσιογράφου των «Πρωταγωνιστών» και των «Νέων», Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος προανήγγειλε χθες τη δημιουργία κόμματος, κινήματος (whatever) με τίτλο «Το Ποτάμι» (σαν ταινία sixties του Νίκου Κούνδουρου δεν ακούγεται αυτό;). Θα είναι, λέει, ένα φιλοευρωπαϊκό, προοδευτικό κόμμα που θα κινείται στον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς και θα υπερασπίζεται τη λογική και το δίκαιο. Αυτό τουλάχιστον διευκρίνιζαν οι συνεργάτες του, υπονοώντας ότι τα υπόλοιπα κόμματα υπεραμύνονται του σουρεαλισμού και της αδικίας.
Σε γενικές γραμμές ο συμπαθής συνάδελφος τα κάνει όλα σωστά: αποσύρεται από τη δημοσιογραφία και δηλώνει ότι θα αφοσιωθεί στη διεκδίκηση της λαϊκής ψήφου, ενώ το «Ποτάμι» δεν θα έχει τοπικές ΚΟΒες, ούτε θα επιδοθεί σε αφισοκόλληση και ηχορρύπανση. «Την Ελλάδα θα σώσουν το χώμα, ο ήλιος και η θάλασσα. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να επενδύσουμε δυναμικά και έξυπνα σε αυτά. Χώμα – γεωργία, κτηνοτροφία. Ηλιος – ενέργεια αλλά και υγεία και ευτυχία», αναφέρεται μεταξύ άλλων στο χίπικο μανιφέστο του Θεοδωράκη. Τα νούμερα της ανεργίας «τα ξέρετε», μην τα ξαναλέμε, επισημαίνεται στο κείμενο. Το αίτημα για τη δημιουργία του «Ποταμιού» «ήταν δικό μας», μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος. «Ισως βέβαια και να κατάλαβα λάθος. Γιατί κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνουμε κόμμα», παραδέχεται στη συνέχεια. Τσάμπα η χθεσινή αναστάτωση δηλαδή; Ενδέχεται απλώς να παράκουσε ο Σταύρος; Κάποιος του φώναξε «βάλε κόμμα!» κι εκείνος άκουσε «φτιάξε κόμμα»;
Μετά τη δυστοκία που παρατηρείται στη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τους «58», έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την τύχη ενός εγχειρήματος που βασίζεται ακριβώς στην αντίθετη λογική: την αναγνωρισιμότητα του ηγέτη του και όχι των ιδεών του. Ισως από την έκβαση της προσπάθειας του εξαιρετικά συμπαθούς Σταύρου να βγάλουμε συμπεράσματα για την πολιτική κουλτούρα του Ελληνα ψηφοφόρου. Αρκούν οι προγραμματικές αρχές, το όραμα και οι ιδεολογικοί στόχοι, όταν δεν υπάρχει ένας ηγέτης, αγαπητός, με επικοινωνιακά χαρίσματα και αμεσότητα; Δεν το λέω επικριτικά και ελιτίστικα, ίσως πράγματι αυτό ήταν το πρόβλημα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Είναι θεμιτή κι ανθρώπινη η ανάγκη για χαρισματικούς πολιτικούς.
Στην Ιταλία, την οποία πολλοί προβάλλουν ως πρότυπο για τη χώρα μας, υπάρχει ο Ματέο Ρέντσι, ένας υπερφιλόδοξος νέος πολιτικός, πρώην δήμαρχος Φλωρεντίας και νυν πρωθυπουργός, στο πρόσωπο του οποίου η ιταλική κοινή γνώμη είδε σε μεγάλο βαθμό να καθρεφτίζεται η ελπίδα για ανανέωση του ιστορικού κόμματος του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.