«Δεν ήταν δυνατόν όταν αγαπούσα τον Τσιτσάνη να μην αγαπήσω και τον Μπαχ».
—του Γιώργου Πιέρρου—

Πέρασαν δέκα χρόνια από εκείνο το Σάββατο στις 12 του Μάρτη 2005 που έφυγε ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Αλλά όπως λένε οι απλοί άνθρωποι, στους οποίους αναφερόταν συνεχώς, «οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνούν»· τα τραγούδια του είναι ακόμα εδώ και, μέσα από αυτά, και ο ίδιος

Γεννήθηκε το 1932 σε έναν προσφυγικό καταυλισμό της Θεσσαλονίκης κι έτσι τα πρώτα του ακούσματα ήταν τα τραγούδια που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες. Ήταν μόλις 5 ετών όταν η καπνεργάτρια μητέρα του αποφάσισε να του πάρει ένα γραμμόφωνο· ένστικτο ή απλώς ένα τυχαίο δώρο; Λίγη σημασία έχει, γιατί αυτό το γραμμόφωνο τελικά ήταν καθοριστικό για την πορεία του. Οι πλάκες με τα τραγούδια του Βαμβακάρη και του Τσιτσάνη δεν σταματούσαν να παίζουν κι όμως τα μονοπάτια του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού δεν ήταν αρκετά για τις μουσικές του αναζητήσεις.
Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art