Η νέα μείζων εθνική διαίρεση τώρα λαμβάνει χώρα μεταξύ σταυριστών και αντισταυριστών, το σταυρό μας και βοήθειά μας. Σε αυτό τον καταραμένο τόπο, όπου ο διάολος σπάνια έχει δουλειά και ασχολείται αποκλειστικά με τα παιδιά του, πάντα παρασκευάζουμε περισσότερες αναστατώσεις, από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε.

Από τη στιγμή που πρωτακούστηκε πως συμφώνησαν Σαμαράς και Βενιζέλος να περάσουν σταυρό αντί για λίστα στις ευρωεκλογές, άναψε το μπίρι μπίρι. Βγήκαν γάτες, γάτοι και γατάκια στα ακροκέραμα και άρχισε το νιαρ νιαρ της γκρίνιας. Γιατί το έκαναν οι δύο αρχηγοί; Ποιον (κακό εξ ορισμού) σκοπό είχανε; Ποια συνωμοσία εξυφάνθηκε; Κόλπο ήτανε στημένο, λοιπόν; Τέτοια και άλλα βασανίζουν ακόμα τον απέραντο εθνικό καφενέ, σε τόνους ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου, ενίοτε και σκυλοπόπ.

Ωραία. Σαφώς και ουδείς υπάρχει αθώος στην ηγεσία του πολιτικού συστήματος. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι έχουν φωλιές λερωμένες. Τόσο οι δύο συγκυβερνώντες μάγιστροι της ίντριγκας και του παρασκηνίου, όσο και οι ηγέτες της «Αριστεράς», που ξέρουν να τιμούν την σταλινική τους προέλευση, νέου και παλαιού τύπου, αντίστοιχα. Εξ ίσου βέβαια και τα λοιπά απολειφάδια του ελάσσονος Ανεξυριζαυγιτισμού. Όλα τα παιδιά έχουν την αίσθηση της τηρηθησόμενης προτεραιότητας. Αυτής που λέει «φτου κακά, πολιτικό κόστος, κανείς δεν πέθανε από υποκρισία και λαϊκισμό».

Εκείνο που δεν φάνηκε να απασχολεί τους γκρινιάρηδες, πέραν της συνωμοσιολογικής πτυχής του σταυροζητήματος, είναι οι αληθινές πομπές των πολιτικών αρχηγών. Ακόμα και πολλοί σοβαροί άνθρωποι παρασύρθηκαν από τη δίνη της σταυρολογίας και αγνόησαν τα μείζονα. Την ουσία της συνεχιζόμενης καταστροφής του τόπου από την συναινετική προσπάθεια όλων να διασωθεί το πελατειακό παρακράτος.

Άλλως ειπείν, ο σταυρός μας μάρανε. Δεν μας πειράζει που ο κ. Βενιζέλος κάνει πλάτες στα δικά μας παιδιά, τους αγρότες, παρασύροντας και τον κ. Σαμαρά να τους χαριστεί, αίροντας τη φοροδοτική τους υποχρέωση. Ενώ στο φόντο σιγοντάρει ο κολαούζος «αριστερός» λαϊκισμός, που πιέζει να μην φορολογείται η τιμημένη αγροτιά, «η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας»… Το ίδιο συνέβη (με την αντίστροφη φορά) και στο θέμα για τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα γάλατα, γαργάλατα.

Ακόμα και τώρα, δηλαδή, τα συντεχνιακά προνόμια που εξακολουθούν να μας βυθίζουν, παραμένουν ανέγγιχτα. Το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.) της κοινωνίας των δύο τρίτων να είναι καλά και να διασώζεται με τη βοήθεια του Πολιτικομηντιακού Συστήματος. Και όλοι μας δεν βγάζουμε κιχ. Αλλά, για τα ελάσσονα, τους σκίζουμε τάχα τους μουστερήδες, έτσι για το ξεκάρφωμα, βρίζοντας τον ΔΟΛ… Και λόγια πολλά λέμε για το σταυρό μας, μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα.

Ασφαλώς και δεν θα είναι τόσο θετική αυτή η αλλαγή «σταυρός αντί για λίστα», σχετικά με τη δημοκρατική βούληση των πολιτών. Άθλια αποτελέσματα μπορεί να φέρει, όπως και η λίστα, όχι γιατί είναι άθλιος ο χαρακτήρας των δύο μεθόδων καθ’ εαυτές. Αλλά, απλώς, γιατί είμαστε μια λαϊκισμένη μπανανία. Με λίστα; Παρεμβαίνει ο πάντρε παντρόνε και φυτεύει ό, τι να ‘ναι, όπου θέλει. Με σταυρό; Η γενικευμένη Βαβέλ του καθ’ ημάς ισλάμ θα φέρει σύγχυση στους ψηφοφόρους, αφού δεν υπάρχει δημοκρατία και κοινωνία πολιτών, οι οποίες θα αποτρέψουν κάτι τέτοιο. Οπότε; Να πάρουμε τα βουνά; Όχι. Προσπαθούμε ρεαλιστικά να πιέζουμε προς μικρές βελτιώσεις, κατά την κρίση του ο κάθε καρμοίρης από μας. Και αυτό είναι σπουδαίο.

Επανερχόμαστε λοιπόν στο προκείμενο. Από καμιά εικοσαριά σταυρολογούντα κείμενα που διαβάσαμε εσχάτως, τα περισσότερα κλαυθμήριζαν για την νομοτέλεια που ανοίγεται υπέρ του μαύρου πολιτικού χρήματος. Μάλιστα. Για να το ψάξουμε λίγο αυτό.

Βγάζω απέξω από κάθε κριτική, όλους τους Γιωργακιστές που εξεμάνησαν για τις σταυρογόνες εξελίξεις. Γιατί είναι αναξιόπιστοι, ως συστηματικοί (αποδεδειγμένα, άγονα και αλυσιτελώς) εμπαθείς υβριστές του Βενιζέλου. Βγάζω επίσης απέξω και όσους εξαρχής αντιπάθησαν τους 58, αλλά τώρα επιτίθενται κατά του Βενιζέλου, συνηγορούντες με περιπαθείς κροκοδείλιους λυγμούς υπέρ του συμφέροντος των 58… Φυσικά βγάζω απέξω και όλη την επαγγελματική χολή της αντιπολίτευσης, που εύλογα ψάχνει να βρει ύποπτες λακούβες και όταν τις βρει, δικαίως βαράει.

Κακός ο παλιός τρόπος, αλλά κάκιστος ο επερχόμενος, λένε λοιπόν οι σοβαροί αντίσταυροι. Ωραία. Επειδή η συμφωνία για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος έγινε στα μουλωχτά, αυτό είναι λόγος για να εξακολουθούμε να έχουμε λίστες αυθαίρετες των αρχηγών; Η λύση που ζητούν οι αντίσταυροι, δηλαδή, να δημιουργηθούν, λέει, δομές δημοκρατικές που θα θέσουν σε λειτουργία την προσφυγή στη λαϊκή βούληση είναι αστεία. Πότε και από ποιους και πώς θα δημιουργηθούν αυτές οι δομές, στο παραπέντε των εκλογών;;;

Και ως τότε, που θα…, τι κάνουμε; Καθόμαστε να κλαίμε για τη δημοκρατία που δεν έχουμε; Είμαστε τόπος όπου όλα της πολιτικής είναι πλάστικ. Είτε διαλέξει ο αρχηγός είτε οι ψηφοφόροι, δύσκολα θα υπάρχει δημοκρατικό αποτέλεσμα, αφού είπαμε γι αυτό προϋποτίθεται μια κοινωνία πολιτών που δεν έχουμε… Ας χτίσουμε, λοιπόν, μετεκλογικά αυτές τις δημοκρατικές δομές, καλό θα είναι και επιβεβλημένο. Άρα δεν είναι και τόσο μείζον το πρόβλημα του σταυρού ως εδώ. Πάμε παρακάτω.

Και τι θα πει μαύρο πολιτικό χρήμα, που τόσο προκάλεσε γκρίνια και φοβικότητα; Δεν είναι τίποτε άλλο από το χρήμα που θέλει να προωθήσει δικά του παιδιά στην πολιτική σκηνή, ώστε να εξαγοράσει τις συνειδήσεις τους. Και εν συνεχεία να επικαθορίσει τις πολιτικές τους επιλογές σε θέματα ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά του. Έχει λοιπόν νόημα το πολιτικό χρήμα για τις εθνικές εκλογές. Ακριβώς γιατί υπάρχει τόπος για κάτι τέτοιο. Σε πληρώνω και σε στέλνω στη Βουλή, για να μου φτιάξεις ένα νομοσχέδιο, κομμένο και ραμμένο στα στενά συμφέροντά μου. Έτσι ώστε να κερδίζω εγώ, να σε έχω και σένα για φιλιππινέζα.

Και ερχόμαστε στο Λάθος. Θέμα πολιτικού χρήματος στις ευρωεκλογές δεν τίθεται, τουλάχιστον για την ώρα. Θα μπορούσε να τεθεί εάν π.χ. ένας εφοπλιστής θέλει να στείλει κάποιους στο Ευρωκοινοβούλιο, ώστε να φτιάξει λόμπυ υπέρ της κατάργησης έστω των διπλών τοιχωμάτων στα τάνκερς. Ε, τέτοια δεν γίνονται, χωρίς να γίνεις βούκινο με τον συνεπαγόμενο διασυρμό… Και όποιο άλλο σενάριο μαύρου πολιτικού χρήματος για ευρωεκλογές είναι τουλάχιστον χλωμό προσώρας, αφού το ελληνικό χρήμα δεν έχει διευρωπαϊκά νιτερέσσα. Γι αυτό λέμε, ας αφήσουμε το αναιτιολόγητο κλαψογκρίνι. Το πολύ πολύ ας αρχίσουμε από τώρα να παίρνουμε πρόνοιες και προφυλάξεις κατά κάθε υποψίας πολιτικού χρήματος, που θα μπορούσε να γεννήσει η επινοητικότητα της ευρωεκλογικής λαμογιάς.

Επί πλέον, είναι ατυχής η φοβικότητα γύρω από τη σταυροφόρα πονηριά του Βενιζέλου και κατά τούτο. Υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις, εάν υπήρχε δόλος, τότε να πρόκειται για μια μεγάλη γκάφα Βενιζέλου. Αφού δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα του τύπου «εγώ ψηφίζω 58, αλλά στις Βρυξέλλες θα πάει η Φώφη»… Το γιατί εν ολίγοις είναι γνωστό. Το φθαρμένο brandname του καθεστωτικού κυβερνοΠΑΣΟΚ είναι ο λόγος που κατέβασε το κραταιό κόμμα της Μεταπολίτευσης στους εκλογικούς πάτους.

Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει τώρα για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί τρώει τη φθορά και το ξύλο της (άδικης) εκδίκησης για «τα μνημόνια που μας κατέστρεψαν». Και δεύτερον, αγνοημένο από όλους, γιατί ο Πρόεδρός του, βυθισμένος τόσο στον υπερδραστήριο κυβερνητισμό του, όσο και στο περιβάλλον που τον εξωθεί να επιμένει παλαιοκομματικά, βρίσκεται άνευ αυτοπεποίθησης σε αργία. Και δεν κάνει απολύτως τίποτε για να ανακάμψει.

Αφού τη μπουκιά του πελατειασμού και του λαϊκισμού τού την πήρε από το στόμα ο κ. Τσίπρας, τι άλλο του έμενε; Να πείσει ότι είναι φορέας του εκσυγχρονισμού και των ανατρεπτικών μεταρρυθμίσεων, που μονόδρομα χρειάζεται η κοινωνία μας. Όμως, αποκομμένος από την πραγματική κοινωνία, κάνει ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθεί νωθρά και ηττοπαθώς να πείσει ότι είναι καλύτερος πλασιέ πελατειασμού από τον Τσίπρα. Γίνεται με τους σημερινούς όρους κυριαρχίας του Αντιμνημονισμού; Δεν γίνεται…

Συνεπώς, εφόσον υπάρχουν αδιαμφισβήτητες σφυγμομετρήσεις που δίνουν οροφή για το ΠΑΣΟΚ κάτω από το 7% και για την ευρύτερη Κεντροαριστερά κατώφλι πάνω από 15%, τι κάνει νιάου νιάου; Η κοινωνία θα διαλέξει κυρίως τα αστέρια των 58, τα οποία εισφέρουν ισχυρά στη δυναμική της ενιαίας ΚΑ, ίσως και κάποιους νέους (πραγματικά άφθαρτους) λαμπερούς Πασόκους. Όχι όμως τη Φώφη και τους λοιπούς ταξιάρχες της «δημοκρατικής παράταξης», προσλαμβανόμενους ως αιτίες του κακού, που ανέχεται μόνο το 7%. Από το 7% έως το 15-18% υπάρχει η πλειονότητα που θα παίξει τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος για την (ενιαία πάντα) Κεντροαριστερά.

Βάλτε τώρα στη συζήτηση και τα κοινωνικά δίκτυα. Ξεχνάμε πόσα μαζικά πράγματα συμβαίνουν μέσω των σόσιαλ μήντια; Τόσο η αραβική άνοιξη (που τώρα έχει γυρίσει σε χειμώνα), όσο και η δική μας αγανάκτηση, στηρίχτηκαν κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα. Πιστεύει κανείς ότι με αυτούς τους όρους υπάρχει πεδίο δράσης στα τερτίπια του παλαιοκομματισμού; Μπα, κανένα πεδίο. Μάλλον είχαμε όρεξη να γκρινιάξουμε, χωρίς να κάνουμε καλά τους λογαριασμούς.

Κλείνοντας, ας αναδείξουμε και το κυριότερο θετικό του σταυρού, εξουδετερώνοντας τη γενικευμένη στραβομάρα. Πέρα από τις μικροκομματικές αντεγκλήσεις υπάρχει και το μείζον, που είναι ο θεσμός του Ευρωκοινοβουλίου. Οι περισσότεροι από μας και κυρίως οι κλαψογκρίνηδες που τώρα ωρύονται για το σταυρό, πάντα ευλόγως θυμίζουμε πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης, που έχουν τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πόσο χρειάζεται σιγά σιγά αυτό να αίρεται και να υποχωρεί.

Όσο πάει Στρασβούργο ο γιος της φίλης του Προέδρου, που εκπροσωπεί αποκλειστικά τον εαυτό του και κάνει και σκέρτσα, τόσο δεν θα υπάρχει δημοκρατικό χαΐρι. Αντίθετα, θετική διέξοδο δίνει μόνο δημόσιος διάλογος για την Ευρώπη που θέλουμε. Αυτός λογικά στο μέλλον θα στέλνει στις Βρυξέλλες τους κατάλληλους να μας εκπροσωπήσουν. Η καθιέρωση του σταυρού θα φέρει περισσότερη δημοκρατία και στην ευρωπαϊκή πτυχή της δημόσιας σφαίρας μας.

Ανεξαρτήτως λόγων και προθέσεων, λοιπόν, η υιοθέτηση του σταυρού στις ευρωεκλογές βολεύει όλους. Και περισσότερο την Κεντροαριστερά, που της επιτρέπει να αναπτύξει αυτό ακριβώς που γύρευε: ένα ψηφοδέλτιο όπου όλοι οι καλοί χωρούν. Και κατά τεκμήριο η κοινωνία θα δώσει εφ’ όλης της ύλης μια καλή αξιολόγηση, που κανένας ΔΟΛ δεν μπορεί να επηρεάσει. Αυτό, ως προεικάζεται από τις δημοσκοπήσεις, σημαίνει και αποκάθαρση από το παλαιό στο ΠΑΣΟΚ και ανάδειξη της φρεσκάδας των 58 και όποιου άλλου κρίνει πως αξίζει. Και δεν υπάρχει θέμα πολιτικού χρήματος στις ευρωεκλογές.

Οπότε, μάλλον είναι μισογεμάτο το ποτήρι. Κακώς, λοιπόν, περισσεύει τόση γκρίνια. Η Δικτατορία του Κατιναριάτου πάντα σαρώνει στον τόπο μας. Το καρακατσουλιό του τύπου μονά ζυγά γκρινιάζω και ό, τι κι αν ακούσουμε είμαστε εναντίον του, είναι δείκτης κλασικός. Ότι από τον Τρωικό στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και από το Ναβαρίνο ως την πηγάδα του Μελιγαλά και στις λοιπές κοκκινόμαυρες εμφυλιοπολεμικές γουρουνιές, το χούι παραμένει ίδιο.

.

Υ.Γ. Βλέπε και τις νηφάλιες και διεισδυτικές φωνές, που κατέθεσαν ξεχωριστές απόψεις για το θέμα:

.

Λευτέρης Κουσούλης, «Προτιμώ το λάθος του λαού» 
Ηλίας Μόσιαλος, «Να τολμήσουν οι 58 και δεν θα χάσουν» 
Κώστας Λάβδας, «Οι ευρωεκλογές και το ποδήλατο»:
Λίνα Παπαδοπούλου, «Ο σταυρός ευνοεί τη συστέγαση» 
Φώτης Γεωργελές edito 469 Athens Voice

.