Τα δυο κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση, υποστήριζαν, μέχρι πρότινος, ότι αυτές οι εκλογές δεν αποτελούν προθάλαμο εθνικών εκλογών. Ξαφνικά η Νέα Δημοκρατία έθεσε το δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτεια». Ως εσωτερική υποπερίπτωση αυτού του διλήμματος έρχεται το ΠΑΣΟΚ και εκεί που έως τώρα υποστήριζε ότι οι ευρωεκλογές και οι τοπικές εκλογές έχουν τη δική τους ιδιαίτερη σημασία, εξαρτά πλέον τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας από την υπερψήφιση της Ελιάς. Βεβαίως ανεξάρτητα από το τι λέει σήμερα ο κύριος Βενιζέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα η κεντρική αφήγηση του ΠΑΣΟΚ στηρίζονταν στο αξίωμα ότι η ανόρθωση της χώρας θα συνοδεύεται και από την εκλογική άνοδο του κόμματος. Τώρα ποιο από τα δυο δεν επιβεβαιώνεται; Η ανόρθωση της χώρας ή η κεντρική πολιτική γραμμή του ΠΑΣΟΚ; Ή μήπως και τα δυο;
Αυτά τα διλήμματα τίθενται για να κρύψουν την αρνητική δυναμική των μέτρων που έρχονται. Το «σώσαμε τη χώρα» έχει πολλές ουρές. Αυτές είναι το 30% των ανέργων, τα δυο εκατομμύρια ανασφάλιστοι, τα κόκκινα δάνεια, η κοινωνική απόγνωση. Το ένα τέταρτο του διασωσμένου πληθυσμού, και αυτό σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι τα υπόλοιπα τρία τέταρτα βρίσκονται στο κόκκινο της επιβίωσης. Η χώρα βεβαίως και πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, αλλά το ασφυκτικό πλαίσιο που της έχει τεθεί και το οποίο εστιάζεται στην ακόμη μεγαλύτερη περικοπή των δημόσιων επενδύσεων και δαπανών δεν τη βοηθάει να τις τηρήσει.
Τι θα γίνει όμως στο χώρο της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς;
Το ΠΑΣΟΚ έχασε το 2012 τη μεγάλη ευκαιρία να αυτοδιαλυθεί και να συμβάλλει έτσι αποφασιστικά στην ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Υπήρχαν φωνές που από τότε, μέσα σ’ αυτό, υποστήριζαν αυτή τη θέση. Η άποψη που επικράτησε ήταν αυτή που εφησύχαζε τους μηχανισμούς αναπαραγωγής του παλαιού, οι οποίοι και υποστήριζαν ότι με την ανάκαμψη της χώρας θα ανακάμψει και το ΠΑΣΟΚ. Επίσης υπήρχαν φωνές που πίστευαν ότι ακόμη και αν το κόμμα δεν προχωρήσει στην αυτοδιάλυση, θα πρέπει τουλάχιστον οι δυνάμεις που έχουν σαφείς σοσιαλδημοκρατικούς προσανατολισμούς να προχωρήσουν στην ίδρυση μιας εσωκομματικής τάσης. Δεν έγινε τίποτα γιατί επικράτησαν απολίτικοι κόλακες και ετερόφωτοι θεματοφύλακες των ηγεσιών, ενώ κάποιοι άλλοι, πολύ πιο αξιόλογοι, φοβήθηκαν να προχωρήσουν. Σήμερα το ΠΑΣΟΚ κρυπτόμενο πίσω από εκβιαστικά διλήμματα τρέχει και δεν φτάνει για να καλύψει τη γύμνια των ιδεολογιών του μη προοδευτικού «ενδιάμεσου πόλου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά του κάνει ένα βήμα μπρος και περισσότερα από δυο πίσω προς τη δημαγωγία του δωρεάν ρεύματος, των νέων επιδομάτων και του go back Μέρκελ. Η ηγετική του ομάδα επιχειρεί να προχωρήσει προς την κατεύθυνση της αντίληψης η οποία θεωρεί ότι η χώρα δεν έχει θέση έξω από την Ε.Ε και το ευρώ. Πέρα όμως από τις ανακολουθίες προς αυτή την πολιτική κατεύθυνση δεν κατανοεί, ότι το ευρώ -παρόλα τα κενά στην αρχιτεκτονική του – δεν είναι απλό νόμισμα, αλλά το μέσο για τη μετάβαση στην περαιτέρω πολιτική ενότητα και ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης. Η θέση ότι κανένα νόμισμα δεν είναι φετίχ είναι στρεψοδικία, γιατί κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι το φετίχ είναι η Ενωμένη Ευρώπη και όχι το νόμισμα. Όμως πολιτικά ενιαία Ευρώπη χωρίς ενιαίο νόμισμα δεν υπάρχει.
Η ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική Συνεργασία δεν αρνείται την κυβερνητική συμμετοχή και σταθερότητα, αρκεί αυτή να στηρίζεται και στη σταθερότητα των αξιών. Γιατί κυβερνητική σταθερότητα, η οποία δεν στηρίζεται σε αξίες είναι μια διχασμένη και διχαστική σταθερότητα. Χρειάζεται όμως και η ΔΗΜΑΡ να προχωρήσει βαθύτερα και άμεσα στην επεξεργασία ενός σχεδίου προοδευτικού προγράμματος. Μετά τις εκλογές πρέπει να καλέσει όλους τους κεντροαριστερούς με προοδευτική κα όχι «ενδιάμεση» σκέψη να συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτού του προγράμματος.
Oι επερχόμενες εκλογές πρέπει να είναι η αρχή του τέλους των ψευτοδιλημμάτων Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, σταθερότητα ή χάος. Το πραγματικό ερώτημα αφορά το με ποιο τρόπο και με ποιες δυνάμεις μπορούμε στη χώρα να χτίσουμε μια νέα εθνική και κοινωνική συναίνεση, η οποία θα στηρίζεται σε μια ριζική αναθεώρηση της σχέσης του κράτους με την αγορά και την κοινωνία.
Ως κατακλείδα, επειδή οι εκλογές σε μια δημοκρατία δεν είναι και τόσο κακό πράγμα, αν για να έχουμε μια άλλη πολιτική ατζέντα, χρειάζεται να γίνουν εκλογές, τότε, μια που σήμερα δεν είναι 2011, αυτές καλώς να ορίσουν.
Η απάντηση σε δημοψηφισματικά διλήμματα πρέπει να είναι τρία καθαρά ναι.
Ναι στην ήττα και απομάκρυνση αυτής της κυβέρνησης, ναι στην ήττα και απομάκρυνση όσων από την Κεντροαριστερά μετέτρεψαν την τακτική συνεργασία με τη ΝΔ σε στρατηγική και τέλος ναι στην ενίσχυση εκείνης της πρότασης διακυβέρνησης, η οποία βλέπει την ανάκαμψη της ελληνικής κοινωνίας μέσα από την αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών. Στα διχαστικά διλήμματα χρειάζονται καθαρές απαντήσεις. Τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού.