Τελικά τι είναι σταθερότητα; Μην είναι η αυτοδυναμία και οι μονοκομματικές πλειοψηφίες; Μην είναι μια οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά με τον Μητσοτάκη πάντα πρωθυπουργό; Μήπως είναι όλα τα παραπάνω ή μήπως τίποτα από αυτά; Ίσως πάλι να είναι οι σοβαροί κοινοβουλευτικοί θεσμοί, οι σωστά δομημένες ανεξάρτητες αρχές, οι συνταγματικές δικλίδες ασφαλείας στην λειτουργία και τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας.
Επικίνδυνες ταυτίσεις
Αν αφήσουμε στην άκρη την πόλωση, που αρχίζει να φουντώνει σιγά σιγά και με περισσότερη ένταση όσο πλησιάζουμε στην ερχόμενη εκλογική άνοιξη, όλοι θα συμφωνήσουμε δημόσια -ακόμα και αυτοί που ορέγονται να ελέγξουν τους αρμούς της εξουσίας ή οι άλλοι που θέλουν ολοήμερο λιβάνισμα από τα ΜΜΕ- ότι σταθερότητα σημαίνει ώριμοι, σύγχρονοι και ανεξάρτητοι δημοκρατικοί θεσμοί. Και όμως, όλο και πληθαίνουν οι φωνές που συνδέουν την έννοια της σταθερότητας, όχι με τον θεσμό του πρωθυπουργού, αλλά με το πρόσωπο του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δηλαδή, για μια σειρά από δημοσιογράφους, δημοσιολόγους και πολιτικά στελέχη, σταθερότητα δεν είναι η απρόσκοπτη και παραγωγική θητεία του εκάστοτε πρωθυπουργού, με πολιτική και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, αλλά η με κάθε κόστος παραμονή του σημερινού πρωθυπουργού στην εξουσία.
Ψήφος υπό αίρεση
Είναι γνωστό ότι η Ν.Δ. κατάφερε να επιστρέψει το 2019, ως πρώτη εκλογική δύναμη και μάλιστα με αυτοδυναμία, ύστερα από μια δεκαετία κυβερνήσεων συνεργασίας με οριακές πλειοψηφίες, επειδή έτυχε της στήριξης ανθρώπων και στελεχών, που ιστορικά είχαν ως σημείο αναφοράς την κεντροαριστερά. Απλοί ψηφοφόροι, «διανοούμενοι» αλλά και πρώην υπουργοί, βουλευτές και πολιτικά στελέχη, με σταθερή δικαιολογία -και προς το ακροατήριό τους και προς τον εαυτό τους, προκειμένου να υποστηρίξουν το πέρασμα στην αγκαλιά του ιστορικού αντιπάλου- το λεγόμενο «μεταρρυθμιστικό, φιλελεύθερο και κεντροδεξιό προφίλ» του σημερινού πρωθυπουργού, επιμένουν να λένε ότι «δεν ψήφισαν Ν.Δ., ψήφισαν Μητσοτάκη».
Πρώτη σοβαρή κρίση
Στα περίπου τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, συνέβησαν μια σειρά από γεγονότα που κλόνισαν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, με αποκορύφωμα την πρόσφατη υπόθεση των υποκλοπών. Τότε, για πρώτη φορά, ήρθαν τα πάνω κάτω, αφού η κριτική δεν αφορούσε μια λάθος κυβερνητική απόφαση ή έναν προβληματικό χειρισμό σε κάποιο ζήτημα ήσσονος σημασίας, αλλά την διαπλοκή του βαθέως κράτους (ΕΥΠ) και της καρδιάς της κυβέρνησης (Μέγαρο Μαξίμου) με στόχο έναν πολιτικό αρχηγό (Ανδρουλάκης), τον οποίο μάλιστα κάποιοι -χωρίς να τον έχουν ρωτήσει- προόριζαν για μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο. Σε αυτό ακριβώς το γεγονός σημειώθηκαν οι αντιδράσεις, ακόμα και από ανθρώπους με σημαντικό πολιτικό μέγεθος, που με το κύρος τους κρατούσαν ορθάνοιχτους τους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ Ν.Δ. και κεντροαριστεράς. Όμως, ακριβώς λόγω μεγέθους και κύρους, προτίμησαν να διασώσουν το πολιτικό και επιστημονικό τους κεφάλαιο, παρά να τα θυσιαστούν για μια υπόθεση που κανείς δεν ξέρει ακόμα πόσο ψηλά στο Μαξίμου μπορεί να φτάσει.
Κολλημένοι ακόμα στο χθες
Ωστόσο, για κάποιους άλλους -για να παραλλάξουμε κάπως το ανόητο πρόσφατο «αντιπολεμικό» σύνθημα- ανεξάρτητα από το ποια είναι η ερώτηση, Μητσοτάκης είναι πάντα η απάντηση. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων, κεντρικοί τίτλοι σε ηλεκτρονικά μέσα, τόνοι λέξεων σε άρθρα και αναλύσεις και δεκάδες ραδιοφωνικές ώρες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι «Μητσοτάκης ίσων σταθερότητα». Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την εμφατική πολιτική και κοινωνική ήττα του Τσίπρα σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις και τα φτωχά δημοσκοπικά ευρήματα για έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν λέει να ξεκολλήσει από την πολιτική ανυποληψία, τα περί ου ο λόγος δημόσια πρόσωπα, μιλούν και θυμίζουν ακόμα μέτωπα του χθες, χωρίς να έχουν πειστικές απαντήσεις για το αύριο. Είναι κρίμα όμως να επιμένουν να στηρίζουν μια κυβέρνηση, που πλέον αρκείται να περνάει συνεχώς κάτω από τον πήχη, που οι προηγούμενοι έβαλαν έτσι και αλλιώς χαμηλά. Εξάλλου, όταν δεν έχεις πρόβλημα να συγκρίνεσαι με μαθητές που έχουν βαθμολογίες κάτω του μέσου όρου, πως μπορείς να επικαλείσαι ακόμα την δικιά σου αριστεία;