—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—

Κι εγώ αγαπούσα τους εισπράκτορες των τρόλεϊ. Κάθε φορά που ερχόμασταν με τον αδελφό μου μικροί στην Αθήνα, μας μάγευε, όχι τόσο το τρόλεϊ, όσο ο εισπράκτορας. Τον παρακολουθούσαμε με μεγάλη προσήλωση να κόβει τα εισιτήρια και να βάζει τα κέρματα με φοβερή ταχύτητα στην ξεχωριστή θέση τους στο ειδικό τσαντάκι – θήκη. Μόλις ακουγόταν η φωνή του εισπράκτορα «στάση Πλατεία Αμερικής», ο αδερφός μου του ζητούσε τα στελέχη των εισιτηρίων που είχε κόψει καικρατώντας τον πολύτιμο θησαυρό στα χέρια τρέχαμε στο σπίτι της γιαγιάς μου, στην οδό Ευπαλίνου, να παίξουμε τον «εισπράκτορα». Με τη σειρά του ο καθένας καθόταν στην καρέκλα, που της βάζαμε μια σανίδα μπροστά και γινόταν η θέση του εισπράκτορα, έκοβε τα εισιτήρια και έβαζε και έβγαζε τα κέρματα από την αυτοσχέδια θήκη που είχαμε φτιάξει σε στιγμή μεγάλης έμπνευσης και των δύο…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art