Tο παιχνίδι, το παιδικό παιχνίδι, δημιουργείται από την ψυχική ανάγκη του παιδιού να ανταπεξέλθει σε «ενοχλητικές» επιθυμίες που προκαλούνται από επιθετικά συναισθήματα. Είναι μια απωθητική διαδικασία, μια απόδραση από την πραγματικότητα στον κόσμου του φαντασιακού, των ψευδαισθήσεων και της μαγείας. Ένα μέσο επιβίωσης, αλλά και μια δημιουργική διαδικασία όπου συνταυτίζεται η αυτοσυντήρηση με την ευχαρίστηση, μέσω της επανάληψης.
Στους ενήλικες το παιχνίδι διατηρεί όλες τις προηγούμενες λειτουργίες και ταυτόχρονα αποκτά μορφές περισσότερο επεξεργασμένες, π.χ. γίνεται λογοτεχνία, κινηματογράφος, μυθιστορία κ.λπ. Ένας πιο επεξεργασμένος τρόπος για να αποφεύγει κάποιος τη δυσάρεστη πραγματικότητα και το φόβο του θανάτου. Ειδικότερα μάλιστα ο χώρος του κινηματογράφου αποτελεί πιθανώς τον κατ’ εξοχήν χώρο έκφρασης του φαντασιακού σε όλες του τις διαστάσεις.
Μόνο που στην περίπτωση του ενήλικα υπάρχει μια βασική διαφορά, ότι το φαντασιακό μέσω της επανάληψης είναι δηλωτικό της στασιμότητας και του θανάτου.
Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαία η είδηση στον Τύπο ότι η νέα ταινία του «Πολέμου των άστρων» κατέρριψε όλα τα ρεκόρ είσπραξης. Εξάλλου ο χώρος της επιστημονικής φαντασίας είτε ως λογοτεχνία είτε ως κινηματογραφική ταινία κατέχει σημαντική θέση στο χώρο του φαντασιακού, δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν όπου μπορούν να συμβούν όλα εκείνα που δεν επιτρέπει να συμβαίνουν η τρέχουσα πραγματικότητα.
Στην πολιτική ο όρος πολιτικό παιχνίδι μοιάζει μάλλον αδόκιμος ακριβώς γιατί δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με όλα τα παραπάνω. Ειδικότερα μάλιστα όταν εμπλέκονται με αυτή άτομα με έντονες πρώιμες ψυχικές καθηλώσεις, κάτι που συμβαίνει κατά κόρον και στις μέρες μας. Σε κάθε περίπτωση η πολιτική, σε πλήρη αντίθεση με τα παραπάνω ,εκφράζει στην πράξη με τον πιο κυριολεκτικό τρόπο όλα εκείνα τα συναισθήματα και τις φαντασιώσεις που ένα άτομο τείνει ασυνείδητα να αποφεύγει μέσα από διαφορετικές μορφές παιχνιδιού ή απλώς καταφεύγοντας στο χώρο του φαντασιακού.
Έτσι κι αφού ο κόσμος του φαντασιακού βοηθά να «ξεχνάμε» τη δυσαρέσκεια μέσα σε έναν κόσμο όπου διαρκώς φανταζόμαστε ότι νικάει η δυσαρέσκεια, δικαίως μια ταινία επιστημονικής φαντασίας καταρρίπτει όλα τα ρεκόρ συμμετοχής. Ας μη ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι στο Βατικανό μοιράζουν αριθμούς προτεραιότητας για να παραστεί κάποιος στη λειτουργία του Πάπα.
Κάτι τέτοια έβλεπε ο Νίτσε κι έγραψε: αδιάφοροι και νωθροί για το καλό των άλλων αλλά και για το δικό τους καλό… Έτσι όσο η γη κρατάει εμείς εντάξει κι όταν δεν θα μας κρατάει πια και τότε πάλι εντάξει. Άντε, καλή μας χρονιά!