Παρατηρώ διάφορους δεξιούς, φιλελεύθερους και ανανήψαντες αριστερούς να νομίζουν ότι αποδομούν και ξεγυμνώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ αποκαλώντας τον αριστερό και μάλιστα σταλινικό. «Αυτή ήταν πάντα η Αριστερά και τώρα απλώς αποκαλύπτεται» είναι η επωδός. Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι δεν υπάρχει μία Αριστερά, ότι ακόμα και στην κομμουνιστική εκδοχή της, η οποία ήταν κυρίαρχη έως μονοπωλιακή μέχρι τη Μεταπολίτευση, το τοπίο ήταν γεμάτο αντιφάσεις, ιδεολογικές συγκρούσεις, ανανεωτικές και δημοκρατικές προσπάθειες που άλλες καρποφόρησαν και άλλες ηττήθηκαν. Ας δεχθούμε προς στιγμήν την εσφαλμένη υπόθεση εργασίας ότι η Αριστερά ήταν μία, αδιαίρετη, μονολιθική, λίγο-πολύ ταυτισμένη με αυτό που εύκολα ονομάζουν σήμερα σταλινισμό. Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι ακόμα και αυτή η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με αυτό το πράγμα που κυβερνάει σήμερα τη χώρα.
Γιατί εκείνη η Αριστερά (επαναλαμβάνω στη χειρότερη εκδοχή της και κρινόμενη πάντα στον ιστορικό χρόνο) ήταν τουλάχιστον αυθεντική, σοβαρή και ειλικρινής. Δεν μιλούσε υποκριτικά στο όνομα της Δημοκρατίας, ενώ τη θεωρούσε αστική, μιλούσε σε πρώτη φάση στο όνομα της επανάστασης και σε δεύτερη (στη φάση του εκφυλισμού) στο όνομα ενός γραφειοκρατικού δήθεν παλλαϊκού κράτους. Οι σταλινικοί και ανάμεσά τους σε μια ολόκληρη ιστορική περίοδο και επιφανείς μεταγενέστερα αντισταλινικοί όπως ο Τολιάτι, ο Τίτο ή ο Καρίγιο ήταν σοβαροί άνθρωποι. Να το πω και αλλιώς: μέχρι τον θάνατο του Στάλιν όλοι οι κομμουνιστές με εξαίρεση τους τροτσκιστές -το αντεστραμμένο είδωλο των σταλινικών- ήσαν παθιασμένα σταλινικοί. Ο Πικάσο, ο Αραγκόν, ο Νερούντα, ο Χόρχε Σεμπρούν έκλαψαν, έγραψαν και ζωγράφισαν όταν πέθανε ο Στάλιν. Και μαζί εκατομμύρια άνθρωποι γιατί η προωθητική δύναμη της Οκτωβριανής Επανάστασης δεν είχε εξαντληθεί, γιατί το Στάλινγκραντ την είχε αναζωογονήσει και αιματοδοτήσει, διαμορφώνοντας ένα ελκυστικό για τους κολασμένους της γης πέπλο πίσω από το οποίο κρύφτηκαν προσωρινά τα εγκλήματα και οι ανεπάρκειες μιας επανάστασης που εκφυλίστηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς.
Ολα αυτά όμως αποτέλεσαν Ιστορία με Ι κεφαλαίο, την Ιστορία και συνάμα την τραγωδία του κομμουνισμού, της μεγάλης περιπέτειας του εικοστού αιώνα. Αυτό που ζούμε εδώ είναι μια καρικατούρα αυτής της Ιστορίας, μια κωμωδία με πρωταγωνιστές με θητεία στην οπερέτα. Είναι κάτι που δεν θα αντέξει, θα εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει το παραμικρό αποτύπωμα και θα αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν. Γι’ αυτό τους κολακεύουν όσοι επιπόλαια τους αναγορεύουν σε αριστερούς και δη σταλινικούς. Ανεπεξέργαστα και κακοχωνεμένα ψήγματα αυτής της μεγάλης παράδοσης έχουν στο μυαλό τους. Γι’ αυτό και οι αλλεπάλληλες εξωφρενικές δηλώσεις στελεχών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και οι οβιδιακές μεταμορφώσεις σε μια πολιτική που σαν κινούμενη άμμος τραβάει προς τα κάτω τη χώρα. Ούτε αριστεροί ούτε σταλινικοί είναι λοιπόν. Οι σταλινικοί αριστεροί ήταν παθιασμένοι με τη φαντασίωση της εφόδου στους ουρανούς. Και σε πρώτη φάση συνέγειραν εκατομμύρια ανθρώπους όπου γης. Αυτοί ένα πάθος έχουν, τη διατήρηση πάση θυσία της εξουσίας κόντρα στο ρεύμα της Ιστορίας. Πρόκειται για μια δήθεν Αριστερά, ένα εθνικολαϊκιστικό μόρφωμα που θα μείνει για λίγο ακόμα στην κυβέρνηση και μετά θα ζήσουμε για να το θυμόμαστε