—της Τζίνας Μοσχολιού—

Διαβάζω από προχθές πάρα πολλά σχόλια για ένα τραγούδι, το νέο τραγούδι της Μόνικα, το πρώτο της με ελληνικό στίχο. Πολύ καιρό είχα να διαβάζω τόσα σχόλια για τραγούδι. Αναλύεται η φωνή της, η εκφορά της, η σύνθεσή της κ.λπ. Η οποία φωνή της είναι ίδια με αυτή που είχε πάντα, ο ήχος της απολύτως αναγνωρίσιμος (not my cup of tea αλλά, σόρι, αυτός είναι, μόνο στην παραγωγή ακούω διαφορές), η εκφορά της είναι ίδια με αυτή που είχε πάντα, ήταν πακέτο με την περσόνα της την όχι-ακριβώς-ποπ-όχι-ακριβώς-έντεχνη, απλώς αυτό το μπλαζέ μάσημα των λέξεων όταν γινόταν στα αγγλικά φαντάζομαι ακουγόταν πιο κουλ. Μόνο η γλώσσα άλλαξε· αν το ίδιο τραγούδι ήταν στα αγγλικά αλλιώς θα σχολιαζόταν ή δεν θα σχολιαζόταν (πάω στοίχημα γι’ αυτό όλα μου τα παπούτσια, τόσο βέβαιη) — κι αν το «Babe» ήταν στα ελληνικά, θα μπορούσε να το λέει κι η Μπάμπαλη και να μη γεμίζει venues…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art