Διαβάζοντας κανείς τη λίστα των φορέων του δημοσίου που καταργούνται μπορεί να κάνει διάφορες ενδιαφέρουσες σκέψεις.

Ας πούμε, ποιο ακριβώς αντικείμενο απασχολεί τη «Διεθνή Ακαδημία Ελευθερίας» και γιατί θα πρέπει να πληρώνουμε υπαλλήλους, γραφεία και διοικητικά συμβούλια γι’ αυτήν; Δεν αρκεί, για παράδειγμα, η Διεθνής Αμνηστία που και πιο γνωστή είναι και κάπως μεγαλύτερο κύρος έχει διεθνώς;

Τι μπορεί να σημαίνει «Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Συνεργασίας»; Τα του Πολεμικού Ναυτικού τα φτιάχνει το αρμόδιο υπουργείο, τα του Εμπορικού το άλλο αρμόδιο υπουργείο. Εδώ τι να υπάρχει;

Γιατί να έχει σχέση με το κράτος το «Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Θ. Κολοκοτρώνης, ο Γέρος του Μοριά». Απ’ ό,τι ξέρω, το κράτος έχει φορείς που υπερκαλύπτουν τη μελέτη θεμάτων ιστορίας. Εντάξει, δεν λέγονται «Ο Γέρος του Μοριά», λέγονται πανεπιστήμια και κέντρα ερευνών. Είναι ανάγκη κάθε αγωνιστής του ’21 να έχει «δικό του» ίδρυμα μελετών; Μήπως είναι ελαφρώς υπερβολικό, όσο μεγάλο φόρο τιμής κι αν αποτί(ν)ουμε στο ’21;

Τι ανάγκη έχουμε το «Ταμείο Χρηματοδοτήσεων Δικαστικών Κτιρίων», σε μια εποχή που συγχωνεύονται (και) τα δικαστήρια; Θα χρηματοδοτείται χτίσιμο δικαστηρίων δίχως δικαστές; Και τι ανάγκη έχουμε «Ινστιτούτα Δικαίου» ως δημόσιους φορείς; (Ιδιωτικά, φυσικά, έχουν κάθε δικαίωμα να υπάρχουν.)

Αλλά το κορυφαίο, νομίζω, είναι ο «Οργανισμός Ανέγερσης Νέου Μουσείου Ακρόπολης». Απ’ όσο ξέρω, «Νέο» αποκαλούμε το γνωστό μουσείο που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2009. Πρόκειται να ιδρυθεί άλλο, ακόμα πιο νέο; Υπάρχουν ακόμα αδιόριστοι Μεσσήνιοι; Αν ναι, στα πόσα Μουσεία Ακρόπολης καιγόμαστε; Μέχρι να διοριστούν όλοι οι Μεσσήνιοι; Απίθανο μου φαίνεται. Πάμε, λοιπόν, στο όχι. Οπότε κατ’ ανάγκην υποθέτω ότι μιλάμε για το υπάρχον μουσείο. Με τη μικρή διαφορά ότι έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που ξεκίνησε. Οπότε γυρίζουμε εκεί που ξεκινήσαμε. «Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε», που λέγανε και παλιά στα σινεμά.

Νάτην, λοιπόν, ξανά η γνωστή μελαγχολική σκέψη: ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για να καταργηθεί αυτός ο φορέας; Όλοι αυτοί αυτοί οι φορείς, γεμάτοι κατά το πλείστον από κομματικούς στρατιώτες – αργόμισθους που τους πληρώνουμε εμείς, με διοικητικά συμβούλια που τα πληρώνουμε εμείς, σε νοικιασμένα κτίρια που τα πληρωνουμε εμείς;

Και γενικότερα: ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για να βρεθούν τόσες χιλιάδες συνταξιούχοι-μαϊμούδες/ανάπηροι-μαϊμούδες; Για να ανοίξουν (αργά και βασανιστικά) τόσα επαγγέλματα; Για να κοπάσουν κάπως οι αθρόοι διορισμοί;

Ήταν ανάγκη να έρθει η τρόικα για όλα αυτά;

Δυστυχώς, φαίνεται ότι ήταν. Ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε στους ξένους, μεταξύ μας όλοι το ξέρουμε, ο καθένας από μας.