Θ? αφήσω πίσω τους γνωστούς μου ρητορισμούς. Δεν αξίζουν τίποτα δίπλα στη μνήμη των ανθρώπων. Προσπαθώ να προλάβω την ημερομηνία, 15 Ιουλίου. Η μέρα του 1995 στην οποία δικαιώθηκαν οι ηττημένοι Ναζί, η μέρα που η ελληνική σημαία υψώθηκε στη μαρτυρική Σρεμπρένιτσα σα ναζιστική σβάστικα.

            Το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό έγκλημα μεταπολεμικά πέρασε στην παλιοκοινωνία μας στα ψιλά. Ακόμη και τη γυναίκα μου έχουν επικηρύξει για την έκκλησή της για δικαιοσύνη. Στο όνομα του (ορθόδοξου) Χριστού, του έθνους και των ντόιτσε μάρκων μάς εκπροσώπησαν οι συμπατριώτες, που κάθε καλοκαίρι μαζεύονται εντός ορίων δήμου Ορεστιάδας να γιορτάσουν, τα φράγκα; Εγώ δεν είμαι Good wife (καταπληκτική ταινία του σέρβικου συνεμά). Είμαι οργισμένος τραμπούκος της αγάπης, τόσο Έλλην όσο ο Σαούλ-Παύλος.

            Συμπατριώτες βιαστές, καρατομείς, δε θα ησυχάσει το σαρκίο μου αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη για τους ανυπεράσπιστους, τους αθώους της Σρεμπρένιτσα, κι ας γίνεται, δυστυχώς, η ελληνική δικαιοσύνη κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

            Δεν είμαι Αλμπέρτο Ερρέρα, δεν είμαι κάν ένας ελάχιστος ενώπιον του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, δηλώνω όμως δημόσια κι αυτοδεσμεύομαι: Μέχρις ο Άγγελος του Θανάτου με επισκεφτεί, να μην ησυχάσω αν αυτοί, 9; 11; 7; δεν εκδοθούν στη Χάγη. Θέλω να είμαι αντάξιος των παιδιών μου, και όλων των παιδιών, σαν τον Πρίμο Λέβι και τη Σέντλερ να φύγω άνθρωπος, σαν ήμουν ή υπήρξα έστω.

Μιτ..,, μιτ… Θα σας βρω δεν είστε μακριά, κι ας πάψουν οι ΚινΑλ σύντροφοι ψήφους δικές σας να ζητούν!!!