Παρακολουθώ, ανακουφισμένους, πάρα πολλούς, απο αυτούς που μέχρι προχθές λούφαζαν, ολίγον έντρομοι και τρομοκρατημένοι, για το τι μέλλει γενέσθαι, στη Γαλλία.
Ο αγαπημένος μας Αντώνης Οικονόμου, έκανε κάποιες ολιγόλογες παρατηρήσεις, σήμερσα το πρωί,  στις οποίες ελάχιστα θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος.
Πρέπει να μας γίνει συνείδηση, ολονών μας, κυρίως όμως των εύκολων τύπων, που νομίζουν  ότι κρέμεται όλη η οικουμένη, από  τα ευρωπαϊκά κάκαλά τους,  πως η Ευρώπη έχασε, όχι  απλώς το λούστρο και τη γυαλάδα της, έχασε  μιαν αίσθηση, που αποτελούσε τον κινητήριο μοχλό της δημιουργίας, σε αυτό το κομμάτι του πλανήτη.
Έπαψε να είναι  υπόδειγμα ζωής, όνειρο  γενιών, που έρχονται και ακολουθούν η μια την άλλη, από όλη την υφήλιο. Και είναι μια από τις βασικές αιτίες,  που δεν  μπορεί να γεννήσει,  από οπουδήποτε και αν το ψάξεις, τη θεωρία και τη αντίληψη, που θα αντικαταστήσει το παλιό που πεθαίνει  ή μπορεί να πέθανε κι όλας, με κάτι καινούριο, μιας και η φύση δεν επιτρέπει κενά.
Πριν μερικά χρόνια,  όταν η Ιταλία συμπιέζονταν πολιτιστικά,  πολιτικά, οικονομικά, ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε  το,  ο Ρικάρντο Μούτι, αναγκάστηκε στην όπερα τη Ρώμης, να επαναλάβει  το  « ο μία  πάτρια»  από το Ναμπούκο και ένα θέατρο ολόκληρο,  όρθιοι, να τραγουδάν και να κλαίνε.
ΝΑΙ αυτός  ο λαός, που έβγαλε τον Μπέπε Γκρίλο  και τους φασίστες στην πλειοψηφία,  δεν είναι δυνατόν να έχουν πάθει όλοι τους παράκρουση . Όπως δεν είναι δυνατόν ο λαός  που λάτρεψε τον Μπελρινγκουέρ, με την  καθολικά σύζυγο, που πήγαινε κάθε Κυριακή στη εκκλησία, να λησμόνησε την πολιτική του καταγωγή και τη ευρωπαϊκή προοπτική, που γέννησαν οι διανοούμενοί του Αλτιέρο Σπινέλι.
Ο Λουκιανός  έλεγε «κάπου την έχουμε πατήσει και οι δυο». Εγώ λέω, πως την έχουμε  πατήσει και δεν μπορούμε να  ξαναπιάσουμε το μέτρο από την αρχή , γιατί χωρίς  το μέτρο δεν υπάρχει Ευρώπη. Γιατί χωρίς το μέτρο υπάρχει ύβρις.