Πρέπει να πέφτει πολύ γέλιο στη Novartis. Και η λέξη «Ρασπούτιν» πρέπει είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που κυκλοφορεί τελευταία στα γραφεία της. Η αλήθεια είναι ότι έχουν κάθε δικιο να γελάνε με τις εξελίξεις στη διερεύνηση του σκανδάλου της.

Γελάνε, πρώτα απ’ όλα, γιατί ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποκαλυφθεί κανένα σκάνδαλο στο μέλλον, για τον απλούστατο λόγο ότι έχει ήδη συνωμολογηθεί στο παρελθόν. Ούτε βέβαια πρόκειται ν’ αποκαλυφθούν οι ένοχοι του πραγματικού σκανδάλου, αφού υπάρχουν χιλιάδες συνένοχοι που τους προστατεύουν.

Γελάνε ακόμα περισσότερο που ένας, αριστερός θεωρητικά, πρωθυπουργός υπουργοποίησε τον υπεύθυνο πληροφοριών της Δεξιάς για να «καθαρίσει» με «προστατευόμενους μάρτυρες» τους εσωκομματικούς και εξωκομματικούς αντιπαλους του πρώην πολιτικού του προϊσταμένου. Το fair play της διακομματικής αλληλεγγύης…

Γελάνε τέλος που ο πρώην πρωθυπουργός λυσσομανάει να παραπεμφθεί, ει δυνατόν σε ειδικό δικαστήριο. Είτε γιατί θέλει να μιμηθεί και σ’ αυτό στον Ανδρέα, είτε γιατί φιλοδοξεί να συμπεριληφθεί, με την ευκαιρία του γιορτασμού των 200 χρόνων, στην λίστα των ηρώων μιας αντιμνημονιακής επανάστασης που είχε άδοξο τέλος.