Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο υποψήφιος βουλευτής του Ποταμιού στην Α’ Αθηνών Σπύρος Λυκούδης, τονίζει την ανάγκη μιας κυβέρνησης εθνικής ευθύνης με ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, σημειώνοντας ότι αυτό «θα ήταν σήμερα ένα στοιχείο προόδου για τη χώρα»

Aναλυτικά

-Είστε ένας κατ’ εξοχήν αριστερός πολιτικός. Όλη σας η ζωή βασίστηκε πάνω στην αριστερή ιδεολογία, ΚΚΕ εσωτ., ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, χαρακτηρίστηκε όμως και από εξόδους. Τώρα βρίσκεται στο Ποτάμι, ένα κόμμα «απολιτίκ», που έχει θέσεις αλλά δεν έχει και δεν θέλει να έχει ιδεολογία.

-Εμένα η πολιτική μου πορεία ήταν χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση. Και αυτό το πέτυχα γιατί δεν έχει σημασία ποιός πολιτικός φορέας εκπροσωπεί κάθε φορά τις ιδέες σου, όσο αυτές καθ’ αυτές οι ιδέες.

Αν πιστεύεις ότι έχει πια στενέψει η δυνατότητα να σε εκπροσωπήσει ένας χώρος είναι πάρα πολύ απλό να επιλέξεις να φτιάξεις κάτι άλλο αν θέλεις να μείνεις πιστός.

Έχω μία ένσταση σε αυτό που μου λέτε για το Ποτάμι. Σήμερα τα κόμματα στην σύγχρονη Ευρώπη δεν είναι κόμματα ιδεολογικής ενότητας. Εκτός από τα κομμουνιστικά όλα τα άλλα συγκροτούνται στη βάση πολιτικών προγραμμάτων και στοχεύσεων. Άρα είναι κόμματα πολιτικής ενότητας και όχι ιδεολογικής.

Έτσι νομίζω ότι είναι το Ποτάμι και υπό αυτή την έννοια μπορεί να λειτουργήσει και να αξιοποιήσει τις δικές του ιδέες και απόψεις. Πολύ περισσότερο που το Ποτάμι είναι ένα σχετικά παρθένο κόμμα.

-Τι σας «γοήτευσε» στο Ποτάμι και καταλήξατε να συμπλέετε μαζί του;

-Ότι είναι ένα μαχητικό, ριζοσπαστικό κίνημα που έχει σοβαρές ελλείψεις στη πολιτική του, στη διαμόρφωση των πολιτικών του αξόνων -ως καινούριο- αλλά έχει αυτή την πολιτική παρθενικότητα, όπου μπορεί ένας άνθρωπος εάν θέλει να συμβάλει. Εγώ θέλω να συμβάλω να διαμορφώσει άξονες πολιτικούς σαφέστερους. Και το Ποτάμι μου δίνει αυτή την ευκαιρία. Δεν ξέρω, αύριο μπορεί να κλείσει αυτή τη ιστορία…

-Με το πρόγραμμα του Ποταμιού δεν έχετε διαφωνίες;

-Δεν υπάρχει κόμμα με το οποίο να μην έχεις ενστάσεις ή αποχρώσεις απόψεων. Ακόμη και αυτό το κόμμα που γέννησα, τη ΔΗΜΑΡ. Άρα και με το Ποτάμι υπάρχει αυτό. Αυτό που μου δίνει μία αίσθηση πολιτικού πάθους με το Ποτάμι είναι ότι μπορώ να τολμήσω μέσα από αυτό το χώρο. Ποτέ δεν είμαι βέβαιος για την εξέλιξη του οποιουδήποτε, ούτε για τον εαυτό μου. Είμαι φανατικά εναντίον των βεβαιοτήτων και έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Πολλές φορές έχω διαψευστεί…

-Σε σχέση με τον κατακερματισμό που βλέπουμε της αριστεράς, εσάς ποιό είναι το βασικό χαρακτηριστικό που σας απομακρύνει από αυτήν;

-Δεν με απομακρύνει κάτι από την αριστερά, στην αριστερά με προβληματίζουν πάρα πολλά. Η σύγχρονη αριστερά πρέπει να είναι μία αριστερά χωρίς βεβαιότητες. Και νομίζω ότι η αριστερά σήμερα στην Ελλάδα στις διάφορες εκδοχές της παραμένει σε βεβαιότητες.

-Εσείς, και λόγω της δικής σας πορείας, θα προτιμούσατε ως πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ; Πιστεύετε ότι είναι μια ιστορική στιγμή της αριστεράς;

-Όχι, δεν τα πιστεύω εγώ τα περί ιστορικής στιγμής της αριστεράς. Τις θεωρώ πολύ πρόχειρες προσεγγίσεις. Εμένα με ενδιαφέρει πώς θα κυβερνηθεί η χώρα με ποιούς όρους, όχι από ποιους. Μπορεί να την κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι με αριστερό τρόπο. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι αρχές με τις οποίες εντάχθηκα στην αριστερά θα γίνουν σήμερα εφαρμοσμένη πολιτική στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

-Σύμφωνοι, αλλά εδώ έχουμε μπροστά μας δύο εναλλακτικές, δύο διαφορετικές ιδεολογικές παρατάξεις με δύο διαφορετικές συνταγές ως προς το μέλλον της Ελλάδας..

-Εγώ πιστεύω ότι δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα των σημερινών αδιεξόδων στη χώρα κανένα από τα κόμματα που πρωταγωνιστούν μόνο του, καθώς η χώρα μπαίνει σε μία νέα εποχή γυμνή και χωρίς σχέδιο. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μία μεγάλη εθνική συνεννόηση.

-Τι ακριβώς εννοείτε;

-Μία κυβέρνηση εθνικής ευθύνης για τη συγκρότηση ενός σχεδίου αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους που να συμφωνούν και οι δύο πλευρές.

-Αυτό, όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα, φαίνεται ανέφικτο. Βλέπετε εσείς μηνύματα για το αντίθετο;

-Γιατί στην Ελλάδα πρέπει οπωσδήποτε σε κάθε στιγμή και για κάθε θέμα το πολιτικό σύστημα να λειτουργεί με σύγκρουση; Γιατί στην Ελλάδα είναι ένοχη η λογική των συμβιβασμών, των συνεννοήσεων, των συναινέσεων. Για ποιό λόγο να έχουμε εμφυλιοπολεμικό κλίμα συνεχώς;

-Μα δεν υπάρχει απάντηση. Έτσι φθάνουμε και στην προεκλογική πόλωση. Εσείς νοιώθετε να πλήττεστε από αυτήν;

-Βεβαίως, και το νοιώθω, τα μικρά κόμματα συμπιέζονται, παρότι φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι το Ποτάμι αντέχει. Η τελευταία εβδομάδα όμως είναι σαρωτική κάθε φορά, δεν ξέρω, αλλά αυτό που με ικανοποιεί είναι ότι το Ποτάμι αντέχει στη πόλωση, ίσως γιατί υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που λέει «να δούμε και κάτι πιο φρέσκο, πιο καινούριο», όχι ότι λέει τίποτα σοφίες, αλλά λόγω του καινούριου.

-Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα ψηφίσει περισσότερο εναντίον ενός κόμματος και όχι υπέρ κάποιου άλλου;

-Νομίζω ναι. Συγκρούονται δύο συναισθήματα πανίσχυρα σήμερα στην κοινωνία, ο φόβος από τη μια και η οργή από την άλλη. Ο Σαμαράς παίζει στο φόβο και ο Τσίπρας με την οργή. Και τα δύο συναισθήματα είναι κατά της πολιτικής.

-Για μετά τις εκλογές τι διαβλέπετε;

-Πιστεύω ότι το κόμμα που θα έρθει πρώτο, το πιθανότερο ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επιχειρήσει ανοίγματα συνεργασιών, θα ζητήσει συναίνεση και συνεννόηση από την απέναντι πλευρά για να αποκτήσει η χώρα μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ.

Θα προτιμούσα μια κυβέρνηση εθνικής ευθύνης με ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Θα ήταν σήμερα ένα στοιχείο προόδου για τη χώρα. Για να μπει με καλύτερους όρους στη νέα διαπραγμάτευση τον επόμενο χρόνο χρειάζεται αρραγές εσωτερικό μέτωπο για να περάσουμε τον κάβο των δυσκολιών και να μη μπει η χώρα στην καινούρια εποχή γυμνή, χωρίς σχέδιο. Αυτό θα ήθελα και να μπορούσα να συμβάλω ως Ποτάμι να δημιουργηθεί ένα πεδίο εθνικής συνεννόησης.

-Είστε υπέρ της ανοχής;

-Αν μπορούσα να συμφωνήσω σε τρεις προγραμματικούς άξονες δεν θα έλεγα όχι: μεγάλες μεταρρυθμίσεις χωρίς να φοβηθεί τις συντεχνίες, υπεράσπιση των φτωχότερων στρωμάτων που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση και παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ευρωζώνη. Αν σε αυτούς τους τρεις άξονες μπορούσε να συμφωνήσει ένα κόμμα που θα διαχειριστεί την εξουσία, εγώ θα έδινα ψήφο εμπιστοσύνης.