Έχουν γραφτεί πια τόσα πολλά κείμενα για τα βάσανα του ελληνικού πανεπιστημίου και τα νοήματα έχουν θολώσει.

Εχθές(!), λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, “άνοιξε” το εμβληματικό πανεπιστήμιο της χώρας, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι ελάχιστοι κομματικοί συνδικαλιστές που είχαν απομείνει να απεργούν δήλωσαν χωρίς ίχνος ντροπής: “Θα παραδώσουμε τα κλειδιά του ΕΚΠΑ”. Κατόπιν διευκρινίστηκε ότι για τις εκατό ημέρες απεργίας κάθε εργαζόμενος θα χρεωθεί οκτώ ημέρες και αν θέλει θα δηλώσει περισσότερες. Για όλες τις υπόλοιπες θα πληρωθεί κανονικά. Η πανεπιστημιακή κοινότητα αθόρυβα και χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά με τις κρυφές ευλογίες, με τη συνενοχή ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού, θα παραβιάσει για άλλη μια φορά τον νόμο. Η κοινωνία θα συναινέσει, κυρίως οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Θα συμφωνήσουν οι πάντες ότι το πανεπιστήμιο μπορεί να είναι κλειστό, αλλά η δουλειά μας γίνεται. Όλοι θα πάρουν από ένα πτυχίο χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, θα “σωθεί το εξάμηνο”. Πριν από λίγες ημέρες οργανώθηκε για πολλοστή φορά η λεγόμενη “σύνοδος των πρυτάνεων”. Δεν έχει καμία θεσμική νομιμοποίηση και καμία θεσμοθετημένη αρμοδιότητα. Λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια κυρίως ως μηχανισμός εκφοβισμού του εκάστοτε υπουργού Παιδείας, αλλά προσφάτως έχει μετατραπεί σε συνδικαλιστικό όργανο μερικών δεκάδων πρυτάνεων και αναπληρωτών πρυτάνεων που υπηρετούν στα 24(!) πανεπιστήμια της χώρας. Στην τελευταία 74η(!) “σύνοδο”, τα έξοδα της οποίας για άλλη μία φορά πλήρωσαν τα πανεπιστήμια, δηλαδή οι φορολογούμενοι, εκδόθηκαν ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά επτά “ομόφωνα”, όπως με έμφαση τονίζεται κάθε φορά, ψηφίσματα. Επί παντός επιστητού, μοιάζουν όλα γραμμένα από την ίδια μεγαλόστομη γραφίδα, αντάξια του μεγαλόστομου τίτλου του “προεδρεύοντος της συνόδου των πρυτάνεων”, αλλά κανένα για το χαμένο εξάμηνο στα δύο πιο ιστορικά πανεπιστήμια της χώρας, το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ. Οι πρυτάνεις δεν νιώθουν την ανάγκη να πουν τίποτα στις δεκάδες χιλιάδες φοιτητών και στις οικογένειές τους, αλλά με τα ομόφωνα (sic) ψηφίσματα συμπαραστάθηκαν στον συνάδελφό τους Θ. Πελεγρίνη, ζήτησαν να ακυρωθεί η διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων, ζήτησαν αύξηση και φιλικές τακτοποιήσεις προσωπικού, αύξηση χρηματοδότησης και αναστολή της επικείμενης εφαρμογής του νόμου για διαγραφή φοιτητών. Όμως, το ύψιστο διακύβευμα είναι τα δύο τελευταία ψηφίσματα. Σε γλώσσα που δεν είναι εύκολα κατανοητή, ζητούν εδώ και τώρα το οριστικό ξήλωμα της μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου από τα ελάχιστα στοιχεία που άφησε άθικτα η αντιμεταρρύθμιση Αρβανιτόπουλου – Ρεπούση. Ας το πούμε όμως στη γλώσσα που καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης. Οι πρυτάνεις ζήτησαν την επιστροφή στην ερασιτεχνική, αδιαφανή, πελατειακή και ρουσφετολογική οικονομική διαχείριση, αρκεί να συνεχίσουν να την ασκούν αυτοί. Ζήτησαν ακόμη να αφαιρεθούν από τα συμβούλια οι αρμοδιότητές τους στην εκλογή πρυτάνεων για έναν και μόνο λόγο. Για να έχουν οι ίδιοι τη δυνατότητα να θέσουν εκ νέου υποψηφιότητα τώρα που πλησιάζει η λήξη της θητείας τους. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έφτασε στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο το μήνυμα ενός συναδέλφου που έλεγε: “Σήμερα, ημέρα κατά την οποία αρχίζει η εξωτερική αξιολόγηση τριών τμημάτων της Φιλοσοφικής (Αγγλικής Φιλολογίας, Γερμανικής Φιλολογίας και Φιλολογίας), φοιτητές κατέλαβαν τα τρία κτίρια της Σχολής, προκειμένου να παρεμποδίσουν την αξιολόγηση. Απαγορεύουν την είσοδο σε όλους. Δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν οι παρουσιάσεις και οι επιτόπιες επισκέψεις και δεν γίνονται τα μαθήματα και των οκτώ τμημάτων της Σχολής”. Είναι κάτι που με βεβαιότητα δεν θα απασχολήσει την επόμενη, την 75η “σύνοδο των πρυτάνεων”.