Στο τέλος του 2009 η Ελλάδα χρεοκόπησε, αλλά πολιτικοί και κοινωνία το καταλάβαμε το 2010, όταν υπογράψαμε τα Μνημόνια για να μείνουμε ζωντανοί. Το 2005 οι κρατικές δαπάνες ήταν 44,6% και το 2009 54%. Από το 2003, το κράτος ξόδευε με δανεικά και η κοινωνία τα έκανε σπίτια, αυτοκίνητα και καλή ζωή, ο καθένας με τον τρόπο του.

Στο διάστημα 2005-2009 το σωρευτικό έλλειμμα ήταν 48,4% του ΑΕΠ και το 2010 μπήκαμε στα Μνημόνια με έλλειμμα του 2009, €36,6 δισ. Κάναμε αλλεπάλληλες εκλογές και διαλυθήκαμε ως κοινωνία για να συμφωνήσουμε πώς θα το μηδενίσουμε και πότε. Φέτος ίσως έχουμε το πρώτο πρωτογενές πλεόνασμα, μετά το 2002. Για να το πετύχουμε, όμως, πρέπει να βρεθούν ακόμη €3,2 δισ. που η εξουθενωμένη κοινωνία αδυνατεί να καταβάλει.

Ο λόγος είναι ότι φτάσαμε εδώ με λάθος τρόπο. Κόψαμε πρώτα μισθούς και συντάξεις με συνέπεια την ύφεση, αντί να βρούμε και να φορολογήσουμε έχοντες και να μειώσουμε κρατικές δαπάνες.

Τελευταία λύση η φορολογία της ακίνητης περιουσίας, μέτρο σωστό και δίκαιο, αλλά ίσως όχι πλέον εφικτό. Είναι δίκαιο γιατί εκεί πήγε μέρος των δανεικών και δεν θα «πονέσει» η περιουσία των €400.000 αν πληρώσει €2.000 τον χρόνο.

Είναι σωστό γιατί με την οικονομία σε ύφεση, όπως σημειώνει και μελέτη του ΟΟΣΑ που ταξινόμησε τους φόρους ανάλογα με την επίπτωση στην ανάπτυξη, οι φόροι ακίνητης περιουσίας βλάπτουν στο ελάχιστο και οι φόροι στις επιχειρήσεις και στο εισόδημα στο μέγιστο. Αυτό, όμως, έπρεπε να γίνει το 2010 παράλληλα με το περιουσιολόγιο, για να ξέρουμε τι θα φορολογήσουμε.

Τώρα, με εισοδήματα, μισθούς και συντάξεις στο ναδίρ και χωρίς περιουσιολόγιο, θα αναγκαστούν να πληρώσουν όλοι, ακόμη και οι φτωχοί, με χρήματα που δεν υπάρχουν.

Ολα έγιναν ανάποδα, γιατί δεν αντέξαμε να φορολογήσουμε και να απολύσουμε όταν έπρεπε και μπορούσαμε. Τώρα, φορολογούμε ακόμη και το πετρέλαιο θέρμανσης, αλλά, δυστυχώς μια «ακίνητη» πολιτεία φορολογεί παγωμένα ακίνητα σκεπασμένα με αιθαλομίχλη.