Για να σπάσει όμως το κέλυφος του 6%, δεν αποτελεί λύση η αναζήτηση ενός «σχήματος του προοδευτικού Κέντρου» που θα «υπερβαίνει και τα όρια της Κεντροαριστεράς», διότι «στην Κεντροαριστερά προσπαθεί να αποκτήσει θέση και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλοιώνοντας τις εύνοιες», όπως υποστήριξε πρόσφατα ο Βαγγέλης Βενιζέλος αλλά και ορισμένοι άλλοι.

Αυτό που πρωτίστως χρειάζεται είναι να μπορέσει η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το μοναδικό πολιτικό όχημα που διαθέτει σήμερα η Κεντροαριστερά, να επιταχύνει και να εμβαθύνει τα βήματα της στην κατεύθυνση της ενότητας και της ανανέωσης, με στόχο πάντα τη δημιουργία ενός ισχυρού φορά της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Ενός φορέα της αριστεράς του διαφωτισμού, του ορθού λόγου, των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη, και όχι ενός απονευρωμένου, ιδεολογικά και πολιτικά, κεντρώου σχήματος έστω και αν αυτός χαρακτηρίζεται ως προοδευτικός. Μόνο μέσα από τις γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας οι δυνάμεις του προοδευτικού κέντρου δεν θα περιθωριοποιούνται, όπως συνέβηκε με την ευρεία συσπείρωση που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν.

Το ΠΑΣΟΚ, ενώ έχει κλείσει τον κύκλο του, όπως συχνά επισημαίνεται, δεν έχει εξαντλήσει την προσφορά του στην ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να τίθεται ζήτημα αυτοδιάλυσής του, αλλά ενίσχυσης της συμβολής του, προκειμένου η Δημοκρατική Συμπαράταξη να μετεξελίσσεται σταδιακά, προωθώντας την προγραμματική, πολιτική, οργανωτική συνοχή της. Η δυναμική αυτή διαδικασία δεν μπορεί να υλοποιηθεί εάν πρώτα απ’ όλα δεν διαμορφωθούν κανόνες και συνθήκες δημοκρατικής συγκρότησης και λειτουργίας, καθιστώντας όλους τους συμμετέχοντες ενεργούς συντελεστές μιας νέας συλλογικότητας σε όλα τα επίπεδα. Έτσι μόνο θα σπάσει το σημερινό κέλυφος. Με την υπέρβαση και όχι τη διαιώνιση της υφιστάμενης κομματικής διάταξης.