Παρακολουθώ μετ’ επιτάσεως, τον αγώνα «ντόπιων», μοναχά, «μονοπωλίων», περί την προκοπή και την προοπτική, της σοσιαλδημοκρατίας, απανταχού της Ευρώπης…
Πολλοί από τους ερευνητές, της καταστάσεως που λέμε, επί χρόνια υβριστές και πολέμιοι, αυτής της άθλιας λαίλαπας, που μόλυνε τον αέρα μας, τραυμάτισε και κάκτανε το ήθος και κουράγιο μας, για το σοσιαλισμό…. Μπινελίκωναν κατά πως έπρεπε δηλαδή, τη σοσιαλδημοκρατία και τώρα, τρέχουν από πίσω, κουνώντας χαρωπά τις ουρίτσες τους, κάτι ωσάν το πουνγκ , που διαφημίζει τη αλλαγή παρόχου, στη διαφήμιση, περί το ρεύμα…
Τι συνέβη και προς τι ετούτη η μετάλλαξη, δεν κατάλαβα ακόμη.
Μου ήρθε μια ιδέα όμως, λόγω του ότι, σήμερα εμφανίστηκε στις εφημερίδες, ο Χρήστος Δουλκερίδης, παιδί δεύτερης γενιάς, μετανάστη στις Βρυξέλλες, που εκλέχτηκε Δήμαρχος στην Ιξελα, γειτονιά μου και δήμο μου για αρκετά χρόνια, που έζησα εκεί…
Είχαμε κι εμείς έναν Χρήστο και επίσης πόντιο, τον Χρήστο Φαχαντίδη, πολύ πιο νωρίς ενταγμένο στην ντόπια πολιτική, ο οποίος μου είπε, όταν τον ρώτησα τι είναι το παλικάρι αυτό…
Εάν προσπαθήσω να βρω να ακουμπήσω κάπου, αυτά που λέγαμε αριστερά και δεξιά και κεντρώα, θα σε πω πως αυτά που λένε, αυτοί οι Κεντρώοι, είναι 50 χρόνια πιο μπροστά από αυτά που λέγαμε εμείς, οι αριστεροί. Και πίστεψέ με, είναι φορές που δυσκολεύομαι κι εγώ ακόμη, να βρω άκρια για το τι είναι αυτό, που συνεχίζει να μας συνεγείρει, σε ένα πολίτικο σκηνικό όπου, τα πάντα ήρθαν τα πάνω κάτω.
Δεν υπάρχει νομίζω, αγαπημένε μου φίλε Κώστα Αναγνωστόπουλε, σοσιαλδημοκρατία, όπως θα την εννοούσες και την εννοούσαμε… Πολύ δε περισσότερο, εάν ονειρεύεσαι το SPD, που το συνέδριό του ξεκινούσε, πριν σαράντα χρόνια, τραγουδώντας, όλοι οι σύνεδροι, τη Διεθνή και εμείς, ως παρατηρητές, τρίβαμε τα μάτια μας , γιατί ήταν αδύνατον, για τη φτωχή μας παιδεία, τη δεκαετία του ‘ 80, να αντιληφθούμε πως εκείνη την εποχή, τα «ρεφορμιστικά» συνδικάτα τους, βρίσκονταν 300 χρόνια πιο μπροστά , από ότι οι ελληνικές γαλέρες, που τις είπαν συνδικάτα και συνδικαλιστικό κίνημα και τρίχες κατσαρές.
Άρα το μέγιστο ερώτημα αγαπημένε μου φίλε, είναι πώς διαμορφώνονται, στις σύγχρονες συνθήκες, συσσωματώσεις πολιτών, που προσπαθούν να διαγνώσουν το αύριο, μακριά πολύ μακριά από την ανόητη και θλιβερή πλέον τοπογραφία, όπως μάλιστα επιμένουν μερικοί να προβάλλουν, για να πάμε, τουλάχιστον ένα βήμα μπρος, μέσα σε αυτό το βδελυρό περιβάλλον, που κινούμαστε.
Κουράγιο χρειαζόμαστε Κόκα και φυσικά, τόλμη για το πρώτο βήμα. Κι άσε να ανακαλύπτουν την Αμερική για εκατομμυριοστή φορά διάφοροι της σωτηρίας ημών των μελωδούνταν, αρμόδιοι…