Μια εύκολη και αισιόδοξη πολιτικά μέρα, έγινε ξαφνικά πολύ δύσκολη και μουντή. Μια μέρα-αφετηρία για την μάχη της εθνικής κάλπης, μια μέρα-σύνθημα για τη συσπείρωση του κεντροαριστερού, του σοσιαλδημοκρατικού, του κεντρώου μεταρρυθμιστικού, όλου του προοδευτικού χώρου έγινε μέρα απογοήτευσης, προβληματισμού και προσμέτρησης απωλειών. Η αυτοκαταστροφική μανία που χρόνια τώρα δεν αφήνει να ανθίσει και στεριώσει καμιά ενωτική προσπάθεια, χτύπησε ξανά.

Πώς να ξαναντικρίσει κανείς όλους αυτούς τους κουρασμένους ανθρώπους που επί δύο μήνες, από την Κρήτη ως την Αλεξανδρούπολη, κουνούσαν την πράσινη, την κόκκινη, την πολύχρωμη σημαία και προσπαθούσαν να καταλάβουν από τα λόγια, τις κινήσεις και τις ματιές αν, αυτή τη φορά τουλάχιστον, θα μείνει ζωντανή ελπίδα για μια μεγάλη δημοκρατική-προοδευτική παράταξη. Πώς να τους ξαναμιλήσει κανείς γι’ αυτό το ένα και μοναδικό κοινό μας σχέδιο, να πάρει δύναμη στο Κίνημα Αλλαγής για να εγγυηθεί τη συναίνεση και την προοδευτική αλλαγή στη χώρα μας.

Στις κρίσιμες στιγμές της πολιτικής ζωής δεν αναμετρώνται μόνο οι ιδέες και οι απόψεις. Μετρώνται και οι προσωπικές στάσεις, οι συνειδήσεις, οι άνθρωποι. Κι αυτό το μέτρημα είναι που φέρνει την μεγαλύτερη κατήφεια. Θες γιατί η απογοήτευση συσσωρεύεται εδώ και κάποιες δεκαετίες, θες γιατί τα χρονικά περιθώρια, μαζί κι οι ευκαιρίες, εξαντλούνται, θες γιατί έρχεται η ώρα, μια ολόκληρη γενιά, να παραδεχτούμε ότι δεν τα καταφέραμε.