Ανακοινώθηκε ημιεπίσημα η αποχώρηση του Β.Σόιμπλε από το ΥΠ.ΟΙΚ. της Γερμανίας και η ανάληψη των καθηκόντων του Προέδρου της Μπούτεστανγκ. Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές και κατά συνέπεια η μία όψη μας δείχνει την ανάγκη παρουσίας ενός πολιτικά σφριγηλού Προέδρου απέναντι στην ομάδα των 95 βουλευτών της ΑfD, ενώ η άλλη μας λέει πως ρόλο στην απόφαση αυτή, διαδραμάτισε η αναμενόμενη έναρξη των διαπραγματεύσεων για τον σχηματισμό συμμαχικής Κυβέρνησης, κατά πάσα πιθανότητα τρίχρωμης χωρίς να μπορεί εντελώς να αποκλειστεί και η επανάληψη του ισχύοντος κυβερνητικού πειράματος αν η λεγόμενη Τζαμάϊκα αστοχήσει.
Στο πιθανότερο ενδεχόμενο, ο νέος ΥΠ.ΟΙΚ. θα προέρχεται από τους Φιλελευθέρους ή θα έχει την ισχυρή στήριξή τους, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς δικός τους. Το παράδοξο με τους Φιλελεύθερους, έναν σχηματισμό παραδοσιακό – μπαλαντέρ στις γερμανικές διακυβερνήσεις είναι πως η τωρινή πολιτική μορφή τους , πολύ μικρή σχέση έχει με την διαχρονική αν και αναθεωρούμενη πτυχή που εγκαθίδρυσε ο ιστορικός αρχηγός τους Χ.Ντ. Γκένσερ.Τότε ήταν το στοιχείο του liberal , που κυριαρχούσε στο κόμμα σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Γκένσερ να είναι ο συντηρητικός εταίρος του Σμιτ και ο προοδευτικός του Κολ. Στην πραγματικότητα ήταν ένας κοσμοπολίτης ρεαλιστής φιλελεύθερος, όπως και ο σημερινός Ευρωπαίος ηγέτης Γκυ Φερχόφσταντ.
Ο Σόιμπλε, ουσιαστικά ο δεύτερος μεταξύ ίσων στους Χριστιανοδημοκράτες είναι ίσως ένας από τους δυό – τρείς ολοκληρωμένους πολιτικούς της Δύσης ανεξάρτητα από το πώς κρίνει κάποιος την πολιτική του . Και πάντως οι συμπατριώτες του επί μακρόν κατατάσσουν αυτό τον ευφυή και στριφνό νομικό πρώτο στις προτιμήσεις τους . Ο απερχόμενος ΥΠ.ΟΙΚ. είναι η ενσάρκωση του πολιτικού λουθηρανισμού , του πολιτικού πιετισμού με αναγκαστικές , υποχρεωτικές διοδεύσεις και ελάχιστα πλαίσια ελιγμών. Στην πράξη όμως υπήρξε ο τοποτηρητής της περίφημης Ατζέντα Σρέντερ , που αναθεώρησε παραδοσιακές κορπορατιστικές συνεργασίες σηματοδοτώντας ένα ελεγχόμενο εσωτερικό προ-μνημόνιο , ώστε η Γερμανία να βγεί αλώβητη από την κρίση που απλώς περίμενε την τυχηματική εμφάνιση , για να εκδηλωθεί. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε και διαχειριστικά πιστώνεται στον Σόιμπλε ενώ πολιτικά στην Μέρκελ.
Μια μόνον επισήμανση για τα Ελληνικά πράγματα… ο Σόιμπλε δεν ήταν κατά περίπτωση φονιάς και κατά περίπτωση άγγελος , ήταν αυτό που έμαθε να είναι δηλ.ακρότατος ρεαλιστής στα όρια του κυνικού , με αρκετή όμως γενναιοδωρία , που ο πολιτικός του ιδιότυπος δεν την αναδείκνυε επαρκώς. Τώρα βέβαια τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος – που οι άσπονδοι φίλοι ονοματίζουνε Μέττερνιχ – όταν συζητά για το μέλλον της Ευρώπης με τον Γ.Βαρουφάκη είναι άλλο θέμα. Και το λέω διότι ακόμα και με τον Τσακαλώτο , η αντιμετώπιση είναι ηπιότερη.
Όμως η συγκυρία των εκλογών στην Γερμανία καθώς και αυτών , που προηγήθηκαν στην Γαλλία της μεγάλης πολιτικής ανατροπής – Διαφωτιστικής επαναφοράς , έδειξαν και μια κατεύθυνση διεύρυνσης του πλαισίου λειτουργίας της Ε.Ε.
Η ανάδειξη Μακρόν, ο οποίος κατά Κον Μπεντίντ κάνει ένα προς ένα απόσα διακήρυττε από την εποχή , που η υποψηφιότητά του έπιανε δεν έπιανε 4% , οδηγεί σε αναζητήσεις πολιτικών λύσεων εντός της κρίσεως κι όχι μετά από αυτήν, καθώς μπορεί νάναι αργά. Με γαλλικό accent αυτή την φορά αναδύεται εκ νέου ένας ισχυρός φεντεραλιστικός λόγος πολύ περισσότερο ρεαλιστικός αν και κοπιώδης και πολύ λιγότερο δυστοπικός . Όλα όσα έλεγε ο Γιόσκα Φίσσερ και οι τότε Πράσινοι ξαναβγαίνουν μπροστά με αιχμές τον Πρ/σμό, τον Ευρωπαϊκό Στρατό, μια σταδιακή, δίκαιη και στοχευμένη λειτουργία των χρεωστικών ζητημάτων εντός του πλαισίου ενός συλλήβδην πολιτικού και οικονομικού – παραγωγικού φιλελευθερισμού με την ισχυρή παρουσία ενός μη ιδεοληπτικού κρατικιστικού Κράτους.
Η – πιθανή – τελευταία θητεία της Μέρκελ ίσως αποδειχτεί πλήρως καθοριστική στην κυοφορούμενη μετάβαση από την εποχή της σφιχτής ζωής – που οι ανόητοι αβασάνιστα λένε νεοφιλελευθερισμό –στην πιο δίκαιη λιτότητα – κατά πως την εφαντάζοντο ο Μπερλίγκουερ και ο Λομπάρντο με τον Ναπολιτάνο των Σοσιαλιστών – και στην συνέχεια στις περισσότερες δυνατές επανιδρύσεις του οράματος του Σπέερ και του Σούμαν.
Ο Σόιμπλε έκανε την δουλειά, που ξεκίνησε ο Σρέντερ , η Μέρκελ με την προσήλωση εγγυάται ωσότου απέλθει κι αυτή πολιτικά και ο Μακρόν του πολιτικού συγκρητισμού των αδογμάτιστων αληθειών καλπάζει με στόχο μέσα σε μια 15ετία οι πρώτες Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης να μισοστέκονται…
Φυσικά θα δούμε.
ΥΓ. Aν ο Γιουνκέρ ήταν ο λογάς φίλος, ο Ολάντ και η Μέρκελ οι ισορροπιστές τότε ο Β.Σόιμπλε ήταν ο γκρινιάρης φίλος , που με τα σχεδόν άτοκα δάνεια από τους Γερμανούς εργαζόμενους – κι όχι μόνον – έδωσε πολλές φορές το φιλί της ζωής στην χώρα της αιώνιας αμεριμνησίας και ανοησίας.
Κατά συνέπεια η Ελλάδα χάνει έναν πολύ καλό γκρινιάρη και μίζερο φίλο , αλλά Φίλο κι ας τον έλεγαν οι μπον βιβέρ του Συντάγματος Μεττερνίχιο..Τόσα ξέραν , τόσα λέγαν ή μάλλον ξέραν αλλά δεν λέγαν.