Η αποχώρηση του Βόλφγαγκ Σόιμπλε από το υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας δεν θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί στη χώρα μας έξω από το γνωστό πλαίσιο της εύκολης υπερβολής. Από ψυχρός και αδίστακτος διαπραγματευτής, ο «σακάτης» έγινε ξαφνικά ο άνθρωπος που θα νοσταλγούμε και «θα κλαίμε».
Κι όλα αυτά από έναν λαό που έχει κυριολεκτικά γονατίσει μετά από τόσα χρόνια βαθιάς κρίσης κι όμως εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά να σκύψει πάνω από τις ουσιαστικές αιτίες της κατηφορικής του πορείας, να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να προχωρήσει μπροστά στον ευρωπαϊκό του δρόμο.
Δεν χρειάζεται ούτε να κλαίμε ούτε να γελάμε όταν θα σκεφτόμαστε τον Σόιμπλε. Να κρατήσουμε τη σοβαρότητα του χαρακτήρα του, την επιμονή και την αποφασιστικότητά του στη υλοποίηση των πολιτικών του στόχων, την αφοσίωση στη δουλειά και το έργο του. Και όλα αυτά ακόμα κι όταν κάποιοι προσπάθησαν να του αφαιρέσουν τη ζωή, καθηλώνοντάς τον για πάντα στο αναπηρικό του καροτσάκι.
Δεν ήταν πάντα σωστά όλα όσα ο Σόιμπλε σχεδίασε και «πέρασε» για την υπέρβαση της κρίσης στη χώρα μας. Μόνο που η υπέρβαση της κρίσης μας δεν ήταν – ούτε και θα μπορούσαι να είναι – δική του υπόθεση.
Αλίμονο σε όσους Έλληνες πολίτες – και είναι ακόμα πολλοί – εξακολουθούν να θεωρούν τους ξένους υπεύθυνους για την κατάντια μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει τίποτα και στο μέλλον από κανένα αντικαταστάτη του Σόιμπλε.