Ενώ ημείς μουντιαλίζομεν, η Συρία χάνει το τελευταίο αίμα της, οι ισλαμιστές ανακαταλαμβάνουν το Ιράκ, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ο εμφύλιος μαίνεται χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται, ενώ αντίθετα όλοι ενδιαφέρονται για τον εμφύλιο στην Ουκρανία, χωρίς όμως κανείς (εκτός Πούτιν) να καταλαβαίνει τι γίνεται.

Ενώ (ή επειδή) η Αμερική του Ομπάμα επέλεξε να περάσει από την υπερδύναμη στην υπερδιαιτησία και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι, την επαύριο τραυματικών εκλογών, όχι μόνο ακέφαλη αλλά και ανόργανη, στον πολυπολικό κόσμο μας αναζωπυρώνονται εστίες φωτιάς και γεννιούνται νέες.

Αύριο η Μέση Ανατολή; Και μεθαύριο η Κίνα;

Το πιάσατε το υπονοούμενο: η «ήπια δύναμη» της Δύσης αρχίζει να γίνεται, και κυρίως να φαίνεται στα μάτια του μη δυτικού κόσμου, ως αδυναμία. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Γιατί άλλο χωροφύλακας, ρόλο τον οποίο κανείς πια, και ευτυχώς, δεν μπορεί να παίξει, και άλλο υπερασπιστής και εγγυητής των δικαιωμάτων, της ελευθερίας, της ειρήνης μέσα από την διαφορετικότητα στον κόσμο.

Αυτός δεν είναι ρόλος για τη Δύση. Είναι η ιστορική της υποχρέωση.