Εδώ που τα λέμε και λίγος αντισυστημισμός δεν βλάπτει.

Να πλέξουμε τα μαλλιά μας ράστα, να πάμε διακοπές με αντίσκηνο στην Πάρο, να πούμε τον μπαμπά μας φασίστα, να ζωγραφίσουμε το Α-Αναρχία στην τσάντα και στους τοίχους, να γεμίσουμε τατουάζ και σκουλαρίκια.

Δυστυχώς όμως οι κοινωνίες συγκροτούνται με άλλους όρους.

Κι ο συνδετικός κρίκος που τις κρατάει ενωμένες, το συμβόλαιο συγκατοίκησης, ονομάζεται «Σύστημα».

Αν ξέρετε καμιά αντισυστημική χώρα ή περίοδο της ιστορίας, να με ενημερώσετε.

Ισως στο Φαρ Ουέστ, τότε που ο καθένας έκανε του κεφαλιού του αλλά στα δύσκολα φώναζαν τον Τσαρλς Μπρόνσον, τον Στηβ Μάκ Κουίν και τους 7 που ήταν υπέροχοι να καθαρίσουν. Μέχρι επιτέλους να βάλει τάξη ο Γουάιτ Ερπ στον Πρασινο Βάλτο.

Έκτοτε ουδέν νεώτερον.

Συστήματα υπάρχουν διάφορα αλλά έχουμε την μεγάλη τύχη να ζούμε στην Ευρώπη, το σύστημα ονομάζεται Δημοκρατία, καθόλου δεδομένο ιστορικά, κι είναι το παιδί του Διαφωτισμού.

Στηρίζεται στην καθολική ψήφο, στο Σύνταγμα, στη διάκριση των εξουσιών, τα είπε ο Μοντεσκιέ.

Μια από αυτές η Δικαιοσύνη.

Που βάλλεται βάναυσα στις ταραγμένες μέρες μας από τους αυτόκλητους δικαστές του διαδικτύου ή της πλατείας.

Χθες η αντιμνημονιακή λαίλαπα, σήμερα τα Τέμπη ως αφορμή.

Διάβασα τον εξής διάλογο της κυρίας Καρυστιανού με τον Εφέτη Ανακριτή.

«Γιατί δεν βάλατε τα 649.000 ντοκουμέντα στην δικογραφία;»

«Δεν είμαι υποχρεωμένος να σας απαντήσω.»

«Είσαι διεφθαρμένος. Θα πας φυλακή». «Στη φυλακή!» ουρλιάζει το πλήθος.

Προσέξτε, όχι «γιατί δεν μου απαντάτε» αλλά άμεση καταδίκη μετά ποινής.

Δεν γνωρίζω την ακρίβεια των λεχθέντων αλλά απηχεί το μέσο αίσθημα του οργισμένου πλήθους και ως τέτοιο αναπαράγεται.

Σε άλλο, επίσης οργισμένος πολίτης προαναγγέλει την φυλάκιση του Πρωθυπουργού με την απόλυτη επιδοκιμασία της μητέρας.

Οι αυτόκλητοι ανακριτές, εισαγγελείς, δικαστές, τρία σε ένα, αρνούνται το δικαίωμα κρίσης στην Δικαιοσύνη. Αναλαμβάνουν.

«Η Δικαιοσύνη πουλημένη!»

Βεβαίως, όσο δεν βγάζει αποφάσεις που συμφωνούν με τις δικές τους. Όταν συμφωνούν ή εμπιστοσύνη ανακτάται μέχρι το επόμενο.

Ακόμη βέβαια ούτε δίκη, ούτε απόφαση έχουμε. Αλλά δίκη δεν χρειάζεται. Απόφαση έχει ο «λαός».

Στον αγώνα αμφισβήτησης των θεσμών προΐστανται οι λεγόμενοι «αντισυστημικοί» ακροδεξιοί ή ακαθόριστα αριστερολογούντες. Ενισχυμένοι από την παγκόσμια επίθεση του φαινομένου Τραμπ.

Όπου η επιδρομή αυτοδικίας στο Καπιτώλιο βρήκε δικαίωση.

Δυστυχώς ακολουθούν και ψηφοθήρες συστημικοί.

Παραβλέποντας ότι όταν κλονίζονται οι θεσμοί της Δημοκρατίας, «έρχεται η εποχή των τεράτων».

Εντάξει, να υπερασπίσουμε τους θεσμούς αλλά είναι πάντα δίκαιη η κρίση των δικαστών;

Λογικό το ερώτημα,

Οι δικαστές είναι άνθρωποι με πάθη, αδυναμίες, λάθη.

Εκπαιδεύονται αλλά δεν είναι αλεξίσφαιροι.

Γι αυτό υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα της έφεσης ή της προσφυγής στον Άρειο Πάγο.

Κι αν και τότε το δίκαιο, αυτό που εμείς θεωρούμε δίκαιο, δεν δικαιωθεί;

Πολύ παλιά, σε μια αντίστοιχη περίπτωση, οι δικαστές καταδίκασαν, άδικα ως ιστορικό αποτύπωμα, τον Σωκράτη σε θάνατο.

Αυτός παρακινήθηκε από φίλους και μαθητές να δραπετεύσει.

Δεν το έκανε.

Θεώρησε υπέρτερο τον σεβασμό στους θεσμούς και την Πολιτεία από την ατομική του δικαίωση.

Ήπιε το κώνειο.

Socrates drank the conium λοιπόν, δίδαγμα πολύ ευρύτερο από την ομώνυμη ροκ μπάντα των σέβεντις.

Ά, πολύ καλά έπαιζαν, ιδιαίτερα εκείνος ο φοβερός κιθαρίστας, ο Σπάθας…

Μας έδιναν χαρά και δύναμη κι ας είχαμε χούντα…

Σχόλιο στην εκπομπή «Καθρέφτης» του Χρήστου Μιχαηλίδη στo Α΄Πρόγραμμα της ΕΡΤ