Ίσως δεν έχει ξαναγίνει. Βουλευτικές εκλογές με το αποτέλεσμα προεξοφλημένο. Σε τέτοιο βαθμό που όλα φαίνονται να κινούνται σε slow motion.

Επαναληπτικές εκλογές είχαμε ξανά στο πρόσφατο παρελθόν. Και το 2012, 2015.
Στην πρώτη περίπτωση όμως είχε καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα και δεν ήταν καθόλου βέβαιο ποιος θα κέρδιζε τελικά. Μάλιστα, στην περίπτωση του 2012, χρειάστηκε ένας ιστορικός συμβιβασμός αλά Ελληνικά, μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (σε πρώτη φάση δε και της ΔΗΜΑΡ) για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Στην περίπτωση του 2015 δε, είχε μεσολαβήσει εκείνο το δημοψήφισμα και ο θρίαμβος του «όχι», ενώ δεν ήταν εκ των προτέρων ξεκάθαρο ποιος κέρδιζε. Περισσότερο δε, δεν ήταν ξεκάθαρο ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα επέλεγε εκ νέου ως συνκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο. Παρά τα όσα λέει, τότε υπήρχε και το ΠΑΣΟΚ στο οποίο δεν απηύθυνε καμία πρόταση αλλά και το Ποτάμι, στο οποίο απηύθυνε μεν πρόταση, ζητώντας του να συγκυβερνήσει με τους ΑΝΕΛ. Ευλόγως τότε αρνήθηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Ο μύθος δηλοί ότι και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα της κάλπης είχε ενδιαφέρον, με την έννοια ότι δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Τώρα, όποιος αναρωτιέται για το ποιο θα είναι πρώτο κόμμα, καλό θα είμαι να πάει να τον κοιτάξει κανένας γιατρός.  Ίσως μόνο, αν η Βουλή θα έχει έξι, επτά ή οκτώ κόμματα είναι το μόνο ερώτημα της ερχόμενης Κυριακής. Για τους λίγο πιο σαδιστές, το ερώτημα -όχι ουσίας πάντως- είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατηθεί έστω οριακά πάνω από το 20% ή θα πέσει κι άλλο. Όλα τα άλλα ερωτήματα έχουν απαντηθεί.

Και κάπως έτσι βρισκόμαστε μπροστά σε μία εκλογική διαδικασία που φαίνεται να εξελίσσεται σε αργή κίνηση. Τόσο αργή, που για κάποιους εκ των πρωταγωνιστών της υπόθεσης καταντά βασανιστική.