Έδειχναν στον ηλίθιο το φεγγάρι και κοίταζε το δάχτυλο.
Στον πανηλίθιο και κολλημένο ότι και να δείξεις βλέπει κρατισμό.
Αλλά κι απ’ την άλλη μεριά, οι «αγωνισταί» δήμαρχοι που δικαίως λένε πως τα σκουπίδια είναι υπόθεση δημοτική απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, βολεύονται στην αβελτηρία του Σκουρλέτη και στην ηλιθιότητα των κρατικών του συναγωνιστών και νομίζουν ότι ο πολίτης διαχωρίζει στην πηγή, δηλαδή στα βουνά των σκουπιδιών, ποιος ευθύνεται για τη βρώμα και τη δυσωδία. Οι δήμαρχοι, ο υπουργός, οι απεργοί.
Μας απειλούν οι αδιανόητοι για ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Επειδή οι δήμαρχοι και οι δήμοι γενικά στη χώρα μας διακρίνονται και αριστεύουν στη χρηστή διαχείριση. Άρα, να αναλάβουν έναν ακόμα τομέα χρυσοφόρο και να τον μετατρέψουν σε θάλασσα σκανδάλων. Το τι χρήμα έχει φαγωθεί κοινοτικό γι’ αυτή μας την αθλιότητα δεν περιγράφεται και ποτέ κανείς δεν είδε ή δε θέλησε να δει ότι η λύση είναι μπροστά μας και μπορεί να βρεθεί χωρίς ανέργους. 6,5 χιλιάδες συμβασιούχοι ρουσφετολογημένοι δεν είναι ανάγκη να μένουν εφ’ όρου ζωής στο δημόσιο ή στον δήμο. Οργάνωσέ τους ανά πενήντα, εκατό όσους θες τέλος πάντων, σε μικρούς συνεταιρισμούς αποκομιδής των σκουπιδιών, σε μικρούς συνεταιρισμούς διαχείρισης απορριμμάτων, χρηματοδότησέ τους για τον πρώτο χρόνο απ’ το κοινωνικό ταμείο και άσε τους μετά να βγάλουν τα στραβά τους με τους δήμους που θεωρούν το τέλος ανταποδοτικό. Μόνον έτσι «εκπαιδεύεις» και την ίδια την κοινωνία να μην απαιτεί τα πάντα από το κράτος.
Αλλά από ποιον περιμένεις να κατανοήσει όταν το μυαλό των μεν είναι κολλημένο στο ρουσφέτι και το διαγούμισμα του κράτους και οι άλλοι απολαμβάνουν την ασυλία της μη ευθύνης.