Ούτε τυχαίες ούτε πρωτοφανείς είναι οι λυσσώδεις αντιδράσεις στο λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο. Ακολουθούν τις επίσης λυσσώδεις αντιδράσεις στην οικοδόμηση τζαμιού στην Αθήνα, τις άλλες λυσσώδεις αντιδράσεις απέναντι στο σύμφωνο συμβίωσης, πιο παλιά τις λυσσώδεις αντιδράσεις στην αφαίρεση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες και ακόμη πιο παλιά τις λυσσώδεις αντιδράσεις στη χορήγηση ψήφου στις γυναίκες.
Ενδεικτικές οι αναφορές, γιατί ενδεχομένως υπήρξαν λυσσώδεις αντιδράσεις, που έχουν λησμονηθεί και σε άλλα θέματα. Και πάντα από την ίδια πλευρά, που επιχειρεί να αναμείξει τη συντήρηση με την Ακροδεξιά και τους φασίστες, χωρίς να κάνει διακρίσεις και σχεδόν πάντα με μπροστάρηδες ιεράρχες ή το σύνολο της Εκκλησίας. Της Εκκλησίας που υποτίθεται ότι είναι ανοιχτή για όλους, που διδάσκει την αγάπη από τους πάντες στους πάντες και απορρίπτει το μίσος και κάθε εκδήλωσή του.
Στην πραγματικότητα, οι αντιδράσεις αφορούν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και δεν έχουν σχέση με πολιτικές τοποθετήσεις στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος δηλωμένος «δημοκρατικός» ή «αριστερός» για να απορρίπτει τον αντισημιτισμό, την άσκηση βίας κατά των ομοφυλοφίλων, να αποδέχεται το δικαίωμα να έχουν τόπο λατρείας οι αλλόθρησκοι, να αναγνωρίζει ως προσωπικό δεδομένο το θρήσκευμα ή το δόγμα και να τάσσεται παλαιότερα υπέρ της καθολικότητας της ψήφου. Ούτε βέβαια ο «συντηρητικός» πολίτης ταυτίζεται εξ ορισμού με την αντίθετη άποψη, ενάντια σε κάθε λογική… Οσο για το σύμφωνο συμβίωσης, που συνάντησε αντιδράσεις και αλλού, πρόκειται για θέμα κοινωνικής τάξης καθώς με αυτό θα ρυθμίζονται κληρονομικά δικαιώματα και δωρεές, μεταξύ άλλων.
Ολα αυτά θεωρούνται λίγο-πολύ αυτονόητα στις χώρες της Δύσης, στην οποία θέλουμε να ανήκουμε (εκτός και αν δεν θέλουμε…). Ειδικά δε οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το πολιτικό φάσμα κείται δεξιά του ευρωπαϊκού και έχουν εντάξει στην πολιτική ρητορική τους το θεόσταλτο της συντεταγμένης συμπεριφοράς τους, όπως επικαλούνται συνεχώς οι πρόεδροι της χώρας, οι συγκεκριμένες πρακτικές αποτελούν πλέον μέρος της καθημερινότητας, χωρίς να αμφισβητούνται στον δημόσιο λόγο.
Στο καθ’ ημάς αντιρατσιστικό νομοσχέδιο αντιτάχθηκαν και 38 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, όπως είναι γνωστό. Το επιχείρημα που προέβαλαν ήταν να απαγορευτεί και η άρνηση της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών (Αρμενίων, Ποντίων, Μικρασιατών, Ασσυρίων) στη Μικρά Ασία, προφανώς μεταξύ 1908 – 1922. Αγνωστο ποια είναι τα πραγματικά αίτια της άρνησής τους, καθώς η Βουλή έχει ψηφίσει το 1994 ότι έγινε γενοκτονία Ποντίων, ορίζοντας ταυτόχρονα και ημέρα μνήμης, αλλά δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι είναι εντελώς ανεξάρτητα από τη στάση ακροδεξιών και εκκλησιαστικών παραγόντων.
Δυστυχώς πάντως, με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο προκύπτει το συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη ισχυρότατοι θύλακοι που μάχονται απεγνωσμένα για να κρατήσουν τη χώρα στο παρελθόν με σκοταδιστικά επιχειρήματα ευρείας κατανάλωσης.