Σκληρό, πετρώδες το να αφηγείσαι. Πονάει, καμιά φορά για πάντα! Κι ας είναι αυτό μια επίδειξη, ένα μέσο τραύμα μια μικροκαταστροφή. «Πες κάτι πολιτικό, κάτι επίκαιρο!».
Φωνάζει δικαίως η γυναίκα μου, καθώς εκ νέου ρέπω σε συναισθηματοληρησίες. Θυμάμαι εν προκειμένω τη σχέση ορυμαγδό των αριστερών Ιταλών του κινηματογράφου με την Ελιά και τη μετέπειτα διακυβέρνηση Νταλέμα με τις Κοσίγκα ψήφους. «Πες κάτι αριστερό!», από τη μια ο σκηνοθέτης, ο Λατίνος Τσάπλιν (γιατί ο μεγάλος Σαρλό είναι ο Βέγγος) να βουτά από την άλλη στην αγκαλιά του Κλίντον. Κλίνω στο μουρλοδεύτερο. Πήγα να αφεθώ και στις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, να βρίσω, να βριστώ, να τα πω ρε αδελφέ!
Γιατί τώρα; Δεν είναι μόνη η συγκυρία, είναι το πιεστικό βίωμα. Από πού και έως πού εκπλήσσεται το σόι μας για τους νεολαίους κατασκηνωτές του Γράμμου; Δεν πήγαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, δεν είδαν τα φιντάνια που γίναν πρωθυπουργοί να ουρλιάζουν για «τρίτο γύρο» σε συνέδρια της ΕΦΕΕ, δεν πλήρωσαν πούλμαν αγανακτισμένων υποστηρικτών του Μιλόσεβιτς με αρχηγό το μετέπειτα πρωθυπουργό που τα κάναν λαμπόγιαλο στη Σαλονίκη γιατί οι σύντροφοί τους καταφέρονταν στην εθνοκάθαρση που τελούνταν στο Κόσοβο; Δεν άφησαν μέλλοντες Προέδρους της Βουλής να χρησιμοποιούν Κορομπίληδες για να τους «καίουν» και να αναδεικνύουν κάποιον που ούτε για τεχνική γραμματεία ΕΦΕΕ δεν έκανε (αν δεν είχε κόμπλεξ θα έπαιρνε στα σίγουρα τρεις έδρες το 1997, το μόνο που κατάφερε ήταν μαζί με Κορομπίλη να διαλύσουν για πάντα την ΕΦΕΕ, που έκτοτε ούτε συνέδριο έχει καλέσει); Δοκάρια και ξύλο στο ξύλο, αρνούμενοι να δώσουν το χέρι τους σε οροθετικούς, επαναστάτες με αντιρομά ανέκδοτα και «πολιτικά φόντα». Εκείνους που μειδιούσαν στην ισοπέδωση του Γρόζνι, που επέχαιραν για το βράχο Λουκασένκο, που υμνούσαν το στρατόπεδο της (και) ομοερωτικοκατασταλτικής Κούβας. Βαρέθηκα. ΣΤΟΠ! Σούς!
Το καθήκον της μνήμης όμως είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για να το παζαρεύουν οι ανθρωποδιώκτες, μικροί μεγάλοι. Αυτά τα τελευταία με το κάμπιγκ της νεολαίας τών πρώην κυβερνητικών στο Γράμμο δεν εξοργίζουν απλώς όταν αποδεικνύουν τη χωριστική, εμφυλιοπολεμικόθρεπτη ιδεολογία, συμπεριφορά και κουλτούρα εκείνων και των νέων τους, που μας ετοιμάζουν κι ετοιμάζονται. Ούτε λυπούν που ό,τι παρενοχλούν δεν είναι άλλο από την ιερή τιμή των ίδιων των νεκρών της παράταξης του (τους;) ΔΣΕ. Υπάρχει καλό αίμα και αίμα στάμπα; Λες και γυναίκες άνδρες σκοτώθηκαν για να τους έχουν ριάλιτι πάρκο για κομάντο πέιντμπολ, σαν να υπήρξαν σφετεριστές και όχι πλανημένοι της ιστορίας, ακούσιοι αδελφοκτόνοι όπως και οι αντίπαλοί τους. Σώνει και καλά ήταν φανατικοί, πεισμένοι και πιστοί, όλοι τους ακόμη και οι με τη βία στρατευμένοι, ράμπο του σφυροδρέπανου; Κάπως δηλαδή σαν να αποπειρώνται οι αυτοδικιωμένοι αυτοί να συγγενέψουν τον Ιερό Λόχο τού Υψηλάντη το 1821 με τους Κατιλίνα συνωμότες του 2015.
Στη δική μου οικογένεια είχαμε στο ίδιο μέτωπο της Μακεδονίας νεκρούς και από τις δυο πλευρές στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η θεία μου η Μαργαρώ όταν βγήκε μετανάστρια στη Γερμανία τούς έλεγε των Γερμανών «μου φάγατε αδελφό και ξάδελφο», ούτε μετέθετε, προλάμβανε, δεν ξεχνούσε κι ας ελαφριά ψευδόταν. Γιατί χωρίζουμε τους νεκρούς; Εδώ κολλάω και θα εξηγηθώ!
ΕΠΕΙΔΗ όσοι πιάνονται να στήσουν αντίσκηνα και λουξάκια στο Γράμμο ή το Μελιγαλά ή έξω από το Μουσείο της Ακρόπολης αντί να ανάβουν κεριά, να σταυροκοπιούνται, να λουφάζουν, να χουγιάζουν, να σιωπούν, να αγκαλιάζονται και να χαίρονται τα σώματά τους, αυτοί ή αυτές δεν είναι παρά ΑΡΝΗΤΕΣ, αρνητές της μνήμης ή φερέφωνα αρνητών. Κινούνται παράλληλα με τους αρνητές του Ολοκαυτώματος, τους αμφισβητίες της Σρεμπρένιτσα, όλους με τους οποίους άλλωστε σε κάθε ευκαιρία και σε όλες τις πλατείες, όσο θυμάμαι από παιδί, συμμαχούν και ευκόλως συγχρωτίζονται. Τους ξέρω. Ο βλάκας τούς υπηρέτησα, έτρεχα κλείνοντας τα μάτια, βούλωνα τα αυτιά όπως και τότε, όταν ο αρνητής στράτευσης, ο πΡΩΘσύμβουλος, δήλωνε ότι ήταν έτοιμος να πάρει όπλο να καταλάβει τη Βουλή ενόπλως. Τι να την κάνει τη συνείδηση; Τι να την κάνουν τη χαρά όταν ξεκάθαρα επιλέγουν τη βία;
ΦΕΡΩ ενσύνειδα ανοικτιρμόνως ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, απέναντι στους υμνητές της βίας, τους απάνθρωπους, ακόμη και απέναντι στον εαυτό μου τον κακό!