Οσα διαδραματίστηκαν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ και τις αμέσως επόμενες ημέρες αποτελούν σκηνές από το μέλλον, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές. Τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στην κραυγαλέα περίπτωση Καρυπίδη, όμως το παζλ είχε και πιο ανησυχητικά κομμάτια.
Η επίθεση της Αριστερής Πλατφόρμας και του Λαφαζάνη στον Σταθάκη για τον περιορισμό του επαχθούς χρέους στο 5% αποδεικνύει ότι κάθε απόπειρα στροφής προς στοιχειώδη ρεαλισμό δεν θα είναι αναίμακτη. Πόσω μάλλον όταν επί του συγκεκριμένου ο Τσίπρας σιωπά, ενώ ο Λαφαζάνης δικαιολογημένα επικαλείται τις επίσημες και μη αναθεωρημένες θέσεις με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πορεύεται. Αυτές οι θέσεις ήταν βολικές και προσοδοφόρες για το αντιμνημονιακό πανηγύρι, αλλά εφαρμοζόμενες θα αντέξουν όσο η αντιμνημονιακή αντίσταση στην Κύπρο, δηλαδή τρεις μέρες.
Η πραγματικότητα και η οικονομία εκδικούνται, όπως δείχνει και η δραματική επιδείνωση στην Αργεντινή, άλλο αγαπημένο και άστοχο παράδειγμα του Αλέξη Τσίπρα. Ας παραλείψουμε την περίπτωση Βουδούρη. Είναι το τίμημα που προθύμως καταβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ για να κρατήσει στις γραμμές του το βαθύ, αλλοπρόσαλλο και μεταναστευτικό ΠΑΣΟΚ. Πάμε στην περίπτωση Καρυπίδη. Μπορούμε να δεχθούμε ότι δεν ήξεραν;
Οτι κανένας του ΣΥΡΙΖΑ στη Δυτική Μακεδονία δεν τον είχε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια να εκθέτει από τηλεοράσεως τις αντισημιτικές, ξενοφοβικές και εθνικιστικές απόψεις του; Να χαϊδεύει τη Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη; Η προφανής αλήθεια είναι ότι και τον έβλεπαν και τον άκουγαν, αλλά όλα τα επισκίαζε το κοινό αντιμνημονιακό μένος. Αυτό το κοινό μένος εξαφάνισε τα αριστερά και δημοκρατικά αντανακλαστικά, τα οποία η Αριστερά και στις πιο δύσκολες στιγμές της προσπαθούσε να διαφυλάξει.
Και όποτε η διωκόμενη Αριστερά για να ανασάνει έκανε σε αυτόν τον τομέα παραχωρήσεις (περιπτώσεις συνεργασίας με Κατσώτα και Τσουκαλά σε δημοτικές εκλογές), μακροπρόθεσμα το πλήρωσε. Αλλά τι λέω τώρα, αυτά θα του φαίνονται κινέζικα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με τη βαθιά γνώση που έχει για την Αριστερά και την Ιστορία της. Το πρόβλημα δεν είναι ο Καρυπίδης, τον οποίο να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Δεν είναι καν ο Καμένος και οι ΑΝΕΛ, το πιο ανορθολογικό κόμμα που μπήκε ποτέ στη Βουλή. Δυστυχώς είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, που διψασμένοι για εξουσία ετοιμάζουν παρά φύσιν συμμαχίες. Γιατί, όταν λένε ότι «θα ενισχυθούν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις», αναφέρονται προφανώς στον Καμένο. Η άλλη είναι η Χρυσή Αυγή. Οταν, λοιπόν, κάνουν συνεργασία με τον Καμένο, το φυσιολογικό είναι να συναντηθούν με κάποιους σαν τον Καρυπίδη.