Ο θρίαμβος απέχει από την τραγωδία όσο η νίκη από την ήττα στον αθλητισμό, γι αυτό και η ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είναι γεμάτη από θριάμβους και τραγωδίες. Η νίκη πέρναγε πάντα, στο συλλογικό υποσυνείδητο, ως έκφραση εθνικής ανάτασης και υπεροχής ενώ η ήττα ως γεγονός εθνικής ταπείνωσης και απογοήτευσης. Ωστόσο, ακόμα και οι θρίαμβοι δεν έμειναν στο περιθώριο των εκάστοτε πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών ούτε και αποτέλεσαν εξαίρεση στην «ικανότητα» των πολιτικών ηγεσιών να υποτάσσουν τα πάντα στην εξυπηρέτηση των σκοπιμοτήτων τους.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτέλεσαν οι κορυφαίοι θρίαμβοι στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών, δηλαδή η κατάκτηση, από την ΑΕΚ, του πρώτου ευρωπαϊκού κυπέλλου στο μπάσκετ, με την παρουσία 70.000 ανθρώπων στο Παναθηναϊκό στάδιο και η πρόκριση του Παναθηναϊκού στον τελικό του Γουέμπλεϋ που γέμιζε, μετά από κάθε νίκη, τους δρόμους της Αθήνας με κόσμο που πανηγύριζε. Η Χούντα επεχείρησε να οικειοποιηθεί προπαγανδιστικά και τα δύο αυτά γεγονότα ωστόσο, η παλλαϊκή συμμετοχή στις εκδηλώσεις, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, ήταν η έκφραση του συλλογικού ξεσπάσματος ενός λαού που είχε στερηθεί τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του.

 Διαβάστε τη συνέχεια στην athensvoice.gr