Σε περίπτωση που το έχετε ξεχάσει, την ερχόμενη Κυριακή 25 Ιουνίου έχουμε εκλογές. Ωστόσο, είμαστε σίγουροι ότι το θυμάστε, καθώς οι αναγνώστες της “Μεταρρύθμισης” ανήκουν στους παροικούντες την “πολιτική Ιερουσαλήμ”. Όμως, έξω από τον μικρό κύκλο των έντονα πολιτικοποιημένων ή κομματικοποιημένων πολιτών, το γεγονός της νέας αναμέτρησης δεν δείχνει να συγκινεί. Όχι ότι οι ψηφοφόροι δεν θα πάνε στις κάλπες και δεν θα ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα -έστω σε μικρότερους αριθμούς-, αλλά ίσως να μπούχτισαν από τις πολιτικές διαφημίσεις που ακολουθούν, τις αφίσες στους δρόμους οι οποίες μοιάζουν να είναι ξεχασμένες από τον Μάιο, την επανάληψη δημοσιευμάτων και τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Η κάλπη έχει μνήμη

Σημαντική παράμετρος αυτής της “βαρετής” προεκλογικής περιόδου είναι και το γεγονός ότι οι κάλπες της 21ης Μαΐου είχαν τόσο ξεκάθαρο αποτέλεσμα που η νέα αναμέτρηση μας έχει αφήσει χωρίς το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Όλοι γνωρίζουμε ποιος θα είναι -εκ νέου- ο νικητής, η αυτοδυναμία είναι εξασφαλισμένη για τον Μητσοτάκη, ενώ η μάχη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης -μέχρι στιγμής- δείχνει να μην κρύβει κάποια ανατροπή σε σχέση με τα όσα ισχύουν από το 2012. Ωστόσο, να μην υποτιμούμαι το γεγονός ότι η ποσοστιαία διαφορά μεταξύ δεύτερου και τρίτου κόμματος είναι πολύ μικρότερη από εκείνη που έχει η δεύτερη δύναμη με τον νικητή.

Φουλ της ακροδεξιάς

Και κάπου εδώ σταματούν τα βαρετά και προβλεπόμενα. Πού μπορούμε να εντοπίσουμε ένα κάποιο ενδιαφέρον; Μα στο άγνωστο της σύνθεσης της νέας Βουλής, καθώς είναι ανοιχτό το πόσες δυνάμεις θα καταφέρουν να περάσουν το “κατώφλι” του 3%. Μάλιστα, ξεχωριστή σημασία έχει η πιθανότητα, για πρώτη φορά, να βρεθούν εντός Κοινοβουλίου περισσότερα του ενός κόμματα με αναφορά στον χώρο της ακροδεξιάς. Έτσι, εκτός της Ελληνικής Λύσης του τηλεπωλητή Βελόπουλου, λίγα έδρανα παραπέρα και μάλιστα δεξιότερά της, ίσως να καθίσουν εκπρόσωποι από το αντιεμβολιαστικό κίνημα, τις παραθρησκευτικές οργανώσεις και γενικά απ’ ότι πιο οπισθοδρομικό γέννησε αυτή η χώρα μετά την Ανεξαρτησίας της.

Εμπρός προς τα πίσω

Ταυτόχρονα, την είσοδο στη Βουλή διεκδικούν με αξιώσεις ακόμα δύο δυνάμεις. Η μία, η Πλεύση Ελευθερίας, με σημείο εκκίνησης το 2,9% του Μαΐου και την επικεφαλής της να έχει περάσει από το αυστηρό εισαγγελικό ύφος στις “καρδούλες” και τη νεφελώδη ιδεολογική ταυτότητα, φαίνεται ότι αυτή τη φορά θα καταφέρει να επιτύχει τον στόχο της κοινοβουλευτικής παρουσίας. Η άλλη δύναμη, το ΜέΡΑ25, με ήδη τετραετή εμπειρία εντός Βουλής και έντονο ευρωσκεπτικιστικό αέρα αριστερής κατεύθυνσης, δίνει τη δύσκολη μάχη της πολιτικής επιβίωσης. Κοινά τους σημεία το άκρως αρχηγικό μοντέλο και η αφετηρία τους στο καταστροφικό πρώτο εξάμηνο του 2015.

Προβλέψεις με ρίσκο

Για το τέλος η αυτοκριτική. Σε προηγούμενο σημείωμα μας είχαμε υποσχεθεί ότι μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου θα μείνουμε μακριά από προβλέψεις. Τελικά δεν αποφύγαμε να μπούμε στον πειρασμό. Μένει να φανεί πόσο έξω θα πέσουμε και αυτή τη φορά. Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι η επόμενη Βουλή, αν και μάλλον πιο “μαύρη” από οποιαδήποτε άλλη της Μεταπολίτευσης, δεν θα είναι βαρετή.

Επιβεβλημένη ακύρωση

Κλείνοντας, να σταθούμε στην ακύρωση του ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών που, ως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δείχνει να είναι οριστική. Αν και ο λόγος της ματαίωσης ήταν η τραγωδία με τους εκατοντάδες νεκρούς μετανάστες ανοιχτά της Πύλου και το τριήμερο εθνικό πένθος, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι από τη μη πραγματοποίησή του δεν θα βγει ζημιωμένη ούτε η Δημοκρατία, ούτε η δημοσιογραφία.