Το υπό οργάνωση συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έφερε στην επιφάνεια πολλές συγκρουόμενες προτάσεις για το μέλλον του και το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας γενικότερα.
Οι απόψεις συγκροτούνται συνολικά σε τρεις κατευθύνσεις
- Η αυτοδιάλυση του με βάση το παράδειγμα της επανίδρυσης του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος την δεκαετία του 70 και η ανασυγκρότηση από μηδενική βάση.
- Η συνέχιση του σαν αυτόνομη και κεντρική έκφραση του Κεντροαριστερού χώρου με την ολοκλήρωση των κομματικών διαδικασιών
- Η Ολοκλήρωση των κομματικών διαδικασιών του συνέδριου και η εκλογή Προέδρου και κατόπιν ανοιχτή πρόσκληση για συμπαράταξη σε όλους τους εκφραστές της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης που δεν συμμετείχαν στις κομματικές διαδικασίες.
Η πρώτη λύση περιλαμβάνει απόψεις ανθρώπων του περιβάλλοντος του τελευταίου Προέδρου του Κόμματος που από 12% εκλογικού αποτελέσματος το κατέληξε στο 4,75% επειδή ο λαός δεν κατάλαβε το μέγεθος των θυσιών που κατέβαλε προσωπικά την τελευταία 5ετια ξεχνώντας βέβαια τον νεποτισμό τον κυβερνητισμο και την νομικίστικη αντίληψη περί άσκησης εξουσίας που εξέπεμπε όλη αυτή την περίοδο οπως και το < σοσιαλιστικό> 30κονταετες παρελθόν του πάντα μέσα στη ελίτ του Greek Socialistτ χώρου, που φέρει τεράστια ευθύνη για την κατάντια της χώρας.
Περιλαμβάνει διαφωτιστές σοσιαλιστές οι οποίοι μην μπορώντας να αντέξουν την κομματική συμβατικότητα και την δυσαναλογία μεταξύ της καθημερινής πολιτικής δράσης και των υψηλών ιδεών δεν βρήκαν ποτέ ενδιαφέρον και ανάγκη να ενταχτούν και να αγωνιστούν για τις ιδέες τους σταθερά μέσα από έναν πολιτικό φορέα,
Περιλαμβάνει σοβαρές πολιτικές προσωπικότητες με βοναπαρτική αντίληψη και στάση που θεωρούν αυτή τη διαδικασία σαν ευκαιρία επικράτησης τους εξ αίτιας της κατά την άποψη τους ορθής ανάλυσης της πολιτικής πραγματικότητας και τις προτεινόμενες από την μεριά τους λύσεις.
Περιλαμβάνει επίσης ακαδημαϊκούς και οικονομικούς παράγοντες που η elitaire ενασχόληση τους με την πολιτική τους δίνει το δικαίωμα της άποψης για έναν ολόκληρο χώρο.
Τέλος περιλαμβάνει ένα κομμάτι της πάλαι ποτέ λεγόμενης εκσυγχρονιστικής πτέρυγας με κύριο εκφραστή της τον πρώην πρωθυπουργό που κατ’ ουσία απετέλεσε τον κυριο εκπροσωπο αλλα και τον μοιραιο συντελεστη της αποτυχιας του εγχειρήματος του εκσυγχρονισμού στη χώρα όχι τόσο λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς κατά την δεύτερη περίοδο διακυβέρνησης του ( όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα, αυτή είναι η Ελλάδα κλπ. κλπ.) ούτε λόγω της καθόλα δυτικοευρωπαϊκής δημοκρατικής παράδοσης του δακτυλιδιού στον διάδοχο μέσα σε μια νύχτα, ούτε επισης λόγω της τωρινής τοποθέτησης του ως Ανεύθυνου Άνακτος στη δίκη στενού του συνεργάτη αλλά κυρίως λόγω της ατολμίας του να εφαρμόσει πολιτικές στους τομείς του εκσυγχρονισμού του κράτους, του οικονομικού προσανατολισμού της χώρας, του συνταξιοδοτικού και της Υγείας. Έκανε πίσω όταν σημειώθηκαν οι πρώτες μαζικές αντιδράσεις των συντεχνιών των δημοσίων υπάλληλων και όλων αυτών που εκπροσωπούσαν την καθυστέρηση και τον αναχρονισμό θυσιάζοντας μάλιστα στενούς του συνεργάτες.
Στην περίοδο διακυβέρνησης του η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό με όλα τα ελλείμματα του παρελθόντος που δεν την καθιστούσαν ισότιμη και ανταγωνιστική και με την λογική βλέποντας και κάνοντας.
Ο Ηγέτης διαμορφώνει μακρόπνοους πολιτικούς σχεδιασμούς και τον τρόπο υλοποίησης τους πέρα κι έξω από τις εκλογικές περιόδους και τις προσωπικές διαδρομές.
Η δεύτερη πρόταση περιλαμβάνει απόψεις και άτομα που εκφράζουν τον εθνολαικο παραδοσιακό χαρακτήρα ενός ιδιόμορφου ελληνικού σοσιαλισμού με κύρια αναφορά στην κρατική παρέμβαση και κατά συνέπεια μη προτείνοντας τίποτε καινοτόμο και ριζοσπαστικό, με συνεχή αναγωγή στις ρίζες του ΠΑΣΟΚ εξ αιτίας της έλλειψης νέων και φρέσκων ιδεών. Βέβαια μαζί συντάσσονται και κάποιοι πρώην Βαρόνοι οι οποίοι διαχρονικά επηρέαζαν την κεντρική πολιτική του ΠΑΣΟΚ είτε από τα παρασκήνια(king and opinion makers) είτε αναλαμβάνοντας υπουργικούς και άλλους θώκους.
Το ΠΑΣΟΚ για τους πρώτους πρέπει να παραμείνει αυτόνομο όμως με μια αναχρονιστική αντίληψη της διατήρησης των χειρότερων χαρακτηριστικών του, επαρχιώτικο, ξενόφοβο, αμφίσημο για την ευρωπαϊκή πορεία, ιδιοκτησιακό.
Η τρίτη άποψη εκφράζεται από αντιλήψεις που σέβονται την αυτονομία του χώρου, την ιστορία του, έχουν συναίσθηση των ελλειμμάτων και των ευθυνών, προσωπικών και μη για την πορεία της χώρας αλλά και την συμβολή του στη διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας την τελευταία 40ετια στην Ελλάδα.
Γνωρίζουν ότι η κοινωνική σταθερότητα είναι αντίστοιχη με την πολιτική και οικονομική σταθερότητα και τα κόμματα ως κύριοι εκφραστές του πολιτικού προτσές πρέπει να έχουν διαχρονικότητα σε συνδυασμό με την προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα.
Το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με αυτή την άποψη πρέπει να συνεισφέρει αυτόνομα στη διαμόρφωση ενός νέου ξεκινήματος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα προτάσσοντας την συγκρότηση ενός νέου παραδείγματος τόσο όσον αφορά την πολιτική έκφραση και δράση όσο και στην χάραξη ενός νέου καινοτόμου οικονομικού σχεδιασμού διαπαιδαγωγώντας την κοινωνία ότι το επιχειρειν κάτω από κανόνες κοινωνικής συμμετοχής και ελέγχου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ.
Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός πρέπει να είναι ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ
Η Ευρώπη πέρα οτι ειναι μια από τις πιο αναπτυγμένες σταθερές οικονομικά περιοχές του πλανήτη είναι και ο χώρος όπου ανθούν και δημιουργούνται κινήματα και φιλοσοφικά ρεύματα που αμφισβητούν την ίδια την πορεία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ της με σημαντική πιθανότητα αλλαγής πορείας μέσα από τη αντιπαράθεση και τον διάλογο.
Κάτι που δύσκολα βρίσκεται σε άλλες περιοχές του κόσμου.
Η συμμετοχή της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι συμβάλλει και στην αλλαγή παραδοσιακών καθυστερημένων δομών και αντιλήψεων της κοινωνίας.
Σε αυτή την προσπάθεια σαφέστατα πρέπει να συμμετάσχουν ισότιμα και άλλοι φορείς του σοσιαλδημοκρατικού χώρου όχι βέβαια με την παλιά λογική <των άλλων δημοκρατικών δυνάμεων>.
Η συγκρότηση ενός κοινού φορέα πρέπει να έχει διακριτές συνιστώσες και οι υπό συμμέτοχη φορείς δεν μπορεί να είναι άτομα που εκφράζουν μόνο τον εαυτό τους.
Η άποψη αυτή ίσως είναι η μόνη πιθανότητα ανάκαμψης και δημιουργικής πορείας όχι μόνο της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της χώρας αφού οι τραγικές διαπιστώσεις της τελευταίας τριετίας απέδειξαν ότι ούτε ο αριστερός ούτε ο δεξιός λαϊκισμός έχουν προοπτικές επίλυσης της κρίσης οδηγώντας την Ελληνική Κοινωνία στη Άβυσσο.