Σε συνθήκες ύφεσης μέτρα αντίστοιχου δημοσιονομικού αποτελέσματος με τα προβλεπόμενα από το μνημόνιο μπορεί να προκύψουν είτε μέσω φορολόγησης είτε μέσω περικοπής δαπανών. Το δεύτερο είναι σαφώς προτιμότερο από το πρώτο το οποίο επιλέγει η κυβέρνηση που αντιμετωπίζει το κράτος ως ιερή αγελάδα. Αλλά και στο πεδίο του φορολογικού, σημασία έχει το βαθύ περιεχόμενο των αποφάσεων, αν, δηλαδή, προστατεύονται οι ισχυροί ή οι ασθενέστεροι.
Ο υπουργός Παιδείας θεωρεί «εύπορους» όσους στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία. Οι πραγματικά εύποροι, όμως, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αν επιβληθεί ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αλλωστε, όσοι ανάμεσά τους είναι και φοροφυγάδες συνεχίζουν απρόσκοπτα την απόκρυψη εισοδημάτων, αφού κανένα σοβαρό αποτέλεσμα δεν καταγράφεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Τα λαθρεμπόρια που θα καταπολεμούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ολιγάρχες από τους οποίους θα έπαιρνε τα χρήματα που μας λείπουν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας και της προπαγάνδας. Κηνύγι μαγισσών και τηλεοπτικής κατανάλωσης δικαστικές περιπέτειες μεγαλοσχημόνων δεν λύνουν το πρόβλημα της μάταιης αναζήτησης ισοδύναμων. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κρίνονται και αυτά για τις προτάσεις που καταθέτουν ή δεν έχουν. Η κριτική δεν αρκεί.